Και το όνομα αυτού Σταύρος Δήμας. Γιατί ο Στ. Δήμας και γιατί όχι ο Παναγιώτης Πικραμένος; Και γιατί σώνει και καλά ο υποψήφιος πρόεδρος να είναι πολιτικό πρόσωπο; Και να μην είναι η Μαριάννα Βαρδινογιάννη; 'Η από τον καλλιτεχνικό χώρο ο Κώστας Γαβράς; Και αν πεις πολύ φασαρία για το τίποτα, θα θεωρηθείς εχθρός του δημοκρατικού πολιτεύματος; Σαν βλάσφημος απέναντι στον ύψιστο άρχοντα; Στον πρώτο πολίτη της χώρας; Θα θεωρηθείς συνοδοιπόρος του Νίκου Ρωμανού;

Έχει, όμως, καμιά σημασία ποιο είναι το πρόσωπο; Τι ιδιότητα έχει; Αν είναι άντρας ή γυναίκα; Ή αν είναι από το αποκαλούμενο τρίτο φύλλο; Αυτή πράγματι θα ήταν μια πρωτοτυπία: να κάνει η Ελλάδα ένα βήμα μπροστά και να εκλέξει πρόεδρο Δημοκρατίας έναν γκέι. Ή μια δηλωμένη λεσβία. Οι κρυφές αδελφές ή λεσβίες έχουν φτάσει να γίνουν βουλευτές, δήμαρχοι, υπουργοί, αρχηγοί κομμάτων, ενώ φημολογείται και για έναν (τουλάχιστον) πρώην πρωθυπουργό. Γιατί όχι και στο ύπατο αξίωμα του Προέδρου; Μια τέτοια περίπτωση θα είχε ενδιαφέρον.

Ξεφύγαμε, όμως. Έχει καμιά σημασία ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της Δημοκρατίας; Αν βγει ο Δήμας τώρα ή αύριο κάποιος άλλος; Όποιος και να είναι την ίδια δουλειά θα κάνει: θα υπογράφει ότι χαρτιά του φέρνουνε. Χωρίς να τα διαβάζει. Όποιος και να είναι την ίδια δήλωση θα κάνει την 25η Μαρτίου: "οι Έλληνες όταν είναι ενωμένοι έχουν αποδείξει ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα". Όποιος και να είναι την ίδια δήλωση θα κάνει τον Δεκαπενταύγουστο: "Η ευχή της Παναγίας συνοδεύει τον ελληνικό λαό αυτές τις δύσκολες μέρες". Όποιος και να είναι την ίδια δήλωση θα κάνει την 28η Οκτωβρίου: "Οι σύμμαχοι μας οφείλουν να μην ξεχνάνε την γενναιότητα που επέδειξε ο ελληνικός λαός στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο". Όποιος και να είναι με την ευκαιρία του νέου έτους την ίδια δήλωση θα κάνει: "Αφήνουμε πίσω μας μια δύσκολη χρονιά. Να προσπαθήσουμε όλοι μαζί, για ένα καλύτερο μέλλον που θα αφήσουμε παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές. Η Ελλάς έχει περάσει πολλές δοκιμασίες. Όπως άντεξε σε όλες, έτσι θα αντέξει και σ' αυτήν".

Μιλάμε για μια θέση 100% διακοσμητική. Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, ο μισθός να πέφτει. Και σιγά τα δύσκολα. Λίγη ορθοστασία δύο φορές το χρόνο στις παρελάσεις. Και κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα στην εκκλησία. Αφού λοιπόν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει καμιά αρμοδιότητα και δεν παίζει κανένα απολύτως ρόλο, θα μπορούσαν να είχαν πάει σε μια διαφορετική λύση. Σ' ένα πρόσωπο που θα είναι οικείο και αγαπητό στον κόσμο. Σε κάποιον ή κάποια που ο λαός θα θεωρεί δικό του άνθρωπο. Όπως πχ η Ελενίτσα η Μενεγάκη. Κάθε μέρα για δύο δεκαετίες σχεδόν μπαίνει σε όλα τα σπίτια.

Δεν θα το ξεφτιλίσουμε να πούμε να γίνει πρόεδρος ο Μίστερ Μπούτιας, ή ο Εθνικός Σταρ, Ανδρέας Ευαγγελόπουλος. Λέμε για πρόσωπα με κύρος και με προσφορά στην κοινωνία. Όπως ο Γιώργος Παπαδάκης, ο καλός άνθρωπος. Όπως ο Σπύρος Παπαδόπουλος, το καλό παιδί. Ξέρετε πόσοι είδαν την πρεμιέρα της εκπομπής του τον περασμένο μήνα; Μετρημένοι από τα μηχανάκια της AGP ένα εκατομμύριο τετρακόσιες χιλιάδες Έλληνες. Με αφιέρωμα στον γίγαντα της τέχνης Βασίλειο Κεσογλίδη ή κατά κόσμον Βασίλη Καρρά. Και με υψηλούς προσκεκλημένους, βέβαια. Όπως την Κατερίνα Ζαρίφη, τον Δημήτρη Ουγγαρέζο, την Άννα Πρέλεβιτς και τον Δημήτρη Ιατρόπουλο.

Παρούσες ήταν ακόμη η Σόφη Πασχαλη και η Δήμητρα Σάλτου. Εγώ τώρα που δεν γνωρίζω αυτές τις δύο κυρίες πρέπει να απολογηθώ; Είμαι εκτός του κοινωνικού στάτους της εποχής; Οφείλω να ζητήσω συγγνώμη; Η δική μου άγνοια όμως είναι το λιγότερο. Αυτό που μετράει είναι η επιλογή και η αισθητική του ελληνικού λαού. Και καταλαβαίνεις. Λεφτά για να βγει ο κόσμος έξω δεν υπάρχουνε. Κάθεσαι Σάββατο βράδυ στο σπίτι. Έχεις κάποιες επιλογές: Να δεις μια ταινία. Να διαβάσεις ένα βιβλίο. Να ακούσεις μουσική. Άντε να ανοίξεις το χαζοκούτι της τηλεόρασης.

Τέσσερις στους δέκα να βλέπουν τον Βασίλη Καρρά; Το 32% του νεανικού κοινού να τη βρίσκει με τη Ζαρίφη και τον Ουγγαρέζο; Ένα εκατομμύριο τετρακόσιες χιλιάδες κόσμος να ακούνε τον Σπύρο Παπαδόπουλο να λέει τις ίδιες δήθεν εξυπνάδες. Πως να γλυτώσει αυτός ο τόπος; Και γιατί να γλιτώσει; Δεν δικαιούται καλύτερης τύχης αυτός ο λαός. Λίγα είναι αυτά που του κάνουνε. Λίγα είναι αυτά που τραβάει. Και τον Πολ Τόμσεν να βάζανε πρόεδρο της Δημοκρατίας, σε δύο ημέρες θα το είχε ξεχάσει.

(Μπιτλς - Ελέονορ Ρίγκμπι)