Κοινός παρανομαστής, ωστόσο, το αποτέλεσμα. Αν είναι θετικό, όλα καλά.

Δεν θα μπορούσε ν' αποτελέσει εξαίρεση το Κροατία-Ελλάδα. Το "πονάνε τα μυαλά μας" το έχουν βγάλει οι ΠΑΟΚτζήδες και για συγκεκριμένους λόγους. Θέλοντας να εκφράσουν τις συνέπειες που έχει γι' αυτούς η αγάπη τους για την ομάδα. Βλέποντας το ματς από το "Μάξιμιρ" του Ζάγκρεμπ, πόναγε το μυαλό σου. Δεν ήταν ποδόσφαιρο αυτό.

Η Εθνική Ελλάδος έκοβε λίγο μέσα ή λίγο έξω από την περιοχή του Σηφάκη, κατέβαζε τη μπάλα μέχρι τη σέντρα κι από εκεί και πέρα λες και υπήρχε γκρεμός. Η επόμενη πάσα ήταν παράλληλη ή προς τα πίσω ή τυφλή σέντρα στο γάμο του καραγκιόζη. Ένα ματς που, αν έπαιζαν κάποιες "τρίτες" ομάδες, ακόμα και αν σε πλήρωναν, θα έπρεπε η αμοιβή να ήταν ιδιαίτερα υψηλή, για να αντέξεις αυτός το 90λεπτο μαρτύριο.

Δεν θα κατηγορήσω τον Σάντος γι' αυτή την εικόνα. Δεν είχε άλλες επιλογές. Είτε στα πρόσωπα είτε στην τακτική. Αυτοί οι ποδοσφαιριστές αυτό το ποδόσφαιρο μπορούν να παίξουν. Ούτε υπάρχουν άλλοι εμφανώς καλύτεροι για να τους αντικαταστήσουν. Ειδικά στα χαφ.

Ο Κατσουράνης συνεχίζει να παίζει(;) περπατώντας, επειδή είναι ο Κατσουράνης. Με τη φλόγα του και το πάθος να αργοσβήνουν ο Καραγκούνης δεν είναι ο Καραγκούνης που ξέραμε. Το "βγάλ' τους έξω για να παίξουν κάποιοι που μπορούνε να τρέχουνε" εύκολα λέγεται, αλλά δύσκολα γίνεται στην πράξη.

Παράδειγμα; Ο Τζιόλης, που αποτελεί ουσιαστικά τον διάδοχο του Άγγελου Μπασινά. Βαρύς, δύσκαμπτος, χωρίς τρεξίματα, αν επιχειρηθεί σύγκριση, ο σωστός χαρακτηρισμός είναι αυτός που λέει για τη μέρα με τη νύχτα. Ο Σωτήρης Νίνης, που έπαιξε 20 λεπτά, τι έκανε;

Κάπως έτσι θα πάει η Εθνική μέχρι να τελειώσει αυτός ο κύκλος στα προκριματικά για το Γιούρο 2012. Κούτσα κούτσα. Κι όπου τη βγάλει. Όταν έτσι ή αλλιώς στόχος στο ποδόσφαιρο είναι το αποτέλεσμα, όταν δεν μπορείς να παίξεις και μπάλα, αυτή η επιλογή είναι μονόδρομος.

Μόνο το 0-0, λοιπόν, μπορείς να κρατήσεις από το ματς του Ζάγκρεμπ. Τίποτα άλλο. Σε ατομικό επίπεδο ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος ήταν σαν τη μύγα μες στο γάλα. Στα 22 χρόνια του είναι πλέον ένας ολοκληρωμένος κεντρικός αμυντικός ευρωπαϊκού επιπέδου. Στα σέντερ μπακ, άλλωστε, ποτέ δεν είχαμε πρόβλημα. Πάντα βγάζαμε παίχτες. Το "χαίρε βάθος αμέτρητον" έχει να κάνει με τα χαφ. Λες και μετά από Ζαγοράκη, Μπασινά, Καραγκούνη, Κατσουράνη έσπασε το καλούπι.