Πότε θα ξανακάνει μεγάλο ματς ο Σκόκο;

ΚΟΥΙΖ: Πότε θα κάνει το επόμενο μεγάλο ματς ο Νάτσο Σκόκο; Α: Σε κάποιο από τα πέντε παιχνίδια που απομένουν μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος; Β: Την άλλη Τετάρτη, στη ρεβάνς του ημιτελικού στην Τούμπα, ή, στον Τελικό, αν περάσει η ΑΕΚ; Γ: Στα πλέι-οφς. Δ: 'Η, στην επόμενη σεζόν;

Ο ευρών, κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον. Προσωπικά πάντως, σηκώνω τα χέρια ψηλά. Επειδή, ενδεχομένα, έχω επιλεκτική μνήμη. Πιθανή μονάδα μέτρησης, που θα βοηθούσε στη σωστή απάντηση, θα ήταν το αμέσως προηγούμενο καλό παιχνίδι, του Αργεντινού. Για να εντοπισθεί το νεκρό μεσοδιάστημα. Δεν το θυμάμαι, όμως και σηκώνω τα χέρια ψηλά, σαν τον Χατζηγιάννη.

Τροφή για σκέψη, όλα αυτά, σε ότι έχει να κάνει με την αποθέωση της καθημερινότητας. Ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής που μέχρι τώρα, ήταν ο άχρηστος που είχε κάτσει, απάνω στο καινούριο του συμβόλαιο, έγινε ξανά παιχταράς. Με ένα και μόνο ματς. Χωρίς κανείς να συνυπολογίζει τις ειδικές συνθήκες. Ότι ο ΠΑΟΚ, κατέβηκε στο ΟΑΚΑ με μισή ομάδα και με τους Βιτόλο-Φωτάκη σε ρόλο Κληντ Ίσγουντ, στον Ελ Σιντ.

Ξέρω πολύ καλά, ότι κακά νέα δεν πουλάνε. Ξέρω επίσης, πόσο δύσκολη είναι η καταγραφή της καθημερινότητας. Ο συνδυασμός των δύο σε ένα, επικίνδυνος. Αν είσαι υποχρεωμένος να βγάλεις έντυπο, ή, ηλεκτρονικό πρωτοσέλιδο, δεν μπορείς να κάνει διαφορετικά. Τρεις μήνες είχε να κερδίσει η ΑΕΚ, σε παιχνίδι πρωταθλήματος στο ΟΑΚΑ. Αν δεν φτιάξεις τους ΑΕΚτζήδες, δεν θα σε αγοράσουνε. Ή θα πατήσουνε αμέσως το πληκτρολόγιο και θα πάνε σε άλλη ηλεκτρονική διεύθυνση.

ΟΤΑΝ το κοινό, περιορίζεται στους οπαδούς, η επιλογή είναι μονόδρομος. Αποθέωση στη καλή εμφάνιση, κατακραυγή στη κακή. Το μέτρο, η ψύχραιμη ανάλυση και τοποθέτηση, δεν συνάδουν με την οπαδική λογική. Που ο δημοσιογράφος κατά κανόνα είναι υποταγμένος σ' αυτή και την υπηρετεί με συνέπεια.

Στο πυρ το εξώτερον

Στο πυρ το εξώτερον, οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ, που έπαιξαν στο ταπεινωτικό 0-4. Λες και κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες που έγινε το ματς, θα μπορούσαν να είχαν καλύτερη απόδοση. Αν είχε ο Χάβος αντικαταστάτες του Γκαρσία και του Ίβιτς, δεν θα έβαζε Βιτόλο και Φωτάκη, που έπαιζαν μόνο όταν είχαν την μπάλα στα πόδια τους και δεν μπορούσαν να κουνηθούν.

Αποθέωση για τον Ιμπαγάσα, που μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο στο Καραϊσκάκης, κι οδήγησε τον Ολυμπιακό στο 3-0. Το ότι ο πρωταθλητής, στα πρώτα 45 λεπτά, χωρίς τον 35χρονο Αργεντινό, σερνότανε και δεν μπορούσε να βγάλει μια φάση, περνάει στο ντούκου. Το 0-2 του Παναθηναϊκού, στη Λάρισα, εντοπίζεται στη νοοτροπία, των ποδοσφαιριστών. Που μετά το άδικο 1-2 από τον Ολυμπιακό, τα παράτησαν. Δεν είναι έτσι όμως.

Επιλογή ήταν του Καντέ, στη φάση του πρώτου γκολ, αντί να διώξει με τη μία, δυνατά τη μπάλα να προσπαθήσει να τη κουβαλήσει με συνέπεια να τη χάσει. Στο δεύτερο γκολ, επιβεβαιώθηκε, ότι ο Βύντρα ακόμα κι όταν είναι σε εξαιρετική κατάσταση, δεν αποφεύγει τη γκέλα. Η γενικότερη δηλαδή και επαναλαμβανόμενη αδυναμία των αμυντικών του Παναθηναϊκού, να μην μπορούν να αποφύγουν τα αβίαστα λάθη.

ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ, στον Σκόκο, ο διαχωρισμός είναι αυτονόητος: Τα προσόντα και οι δυνατότητες του όποιου ποδοσφαιριστή, έχουν αξία και αντίκρυσμα μόνο, όταν βγαίνουν στο γήπεδο. Σε τακτά διαστήματα όπως τα βγάζει πχ, ο Βιεϊρίνια, κι όχι μια φορά στο τόσο. Κανείς ποδοσφαιριστής δεν μπορεί να πιάνει συνέχεια το 90%. Όταν όμως οκτώ φορές στις δέκα, πέφτει κάτω από το 50%, δεν φταίει το σύστημα όπως επικαλέστηκε ο Αργεντινός, φταίει ο ίδιος. Κι όσο περισσότερα μάτια βγάζει στις καλές εμφανίσεις του, μεγαλώνει η προσωπική του ευθύνη για τα (περισσότερα) ματς που σέρνεται.