Σε ό,τι έχει να κάνει με τις εκλογές θα επαναλάβω κατ΄αρχήν, αυτό που είχε πει ο Άκης Πάνου στη Μαλβίνα Κάραλη όταν υπήρχαν ακόμα στην ελληνική τηλεόραση, κάποιοι που μπορούσαν να μιλήσουν και να πουν δυο κουβέντες, είτε σαν δημοσιογράφοι είτε σαν προσκεκλημένοι).

"Οι πολιτικοί είναι λοξοί. Εδώ δεν μπορείς να κουμαντάρεις τον εαυτό σου. Αυτοί, θέλουν να κάνουν κουμάντο σε εκατομμύρια ανθρώπους".

Στην καλύτερη περίπτωση κατά τον αιρετικό Άκη Πάνου, λοιπόν, μιλάμε για ψώνια. Στη χειρότερη για τυχοδιώκτες, έως απατεώνες. Αυτά σα γενική αρχή.

Από κει και πέρα όποιος έχει μάτια βλέπει. Και επιλέγει. Ποιον θα επιλέξει να κουμαντάρει τη δικιά του τη ζωή: Την Άντζελα Γκερέκου, που σαν δεύτερη Άρια Αγάτσα την κοπάνησε από τον Βενιζέλο που είναι ευτραφής για να πάει στον Σαμαρά, που είναι στεγνός και κομψός; Πολιτικές διαφορές, άλλωστε, δεν έχουνε. Ή τη Θεοδώρα Τζάκρη, χθες υφυπουργό του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση του μνημονίου και αύριο βουλευτίνα του Σύριζα;

Ή τον σταθερό και αμετακίνητο Παύλο Χαϊκάλη; Για Βενιζέλο και Γιωργάκη είναι σα να χωρίσανε ο χοντρός με το λιγνό να κάνουνε σόλο καριέρα. Πάμε όμως στο διά ταύτα. Εκλογές έγιναν το καλοκαίρι του 2012. Στα δυόμισι χρόνια που έχουν περάσει μέχρι σήμερα τί έχει συμβεί; Ο καθείς μπορεί να κοιτάξει μέσα στο σπίτι του, να κοιτάξει δίπλα του και να κρίνει.

Οι άνεργοι μειώθηκαν ή αυξήθηκαν; Μαγαζιά, επιχειρήσεις, κλείνουν ή ανοίγουν. Αν κάποιος είχε πέντε δραχμές στην άκρη, πόσες έχει σήμερα; Τις ίδιες, ή λιγότερες; Οι δέκα-είκοσι άνθρωποι που είναι ο άμεσος κύκλος του, είναι σε καλύτερη ή σε χειρότερη κατάσταση στα δυόμισι χρόνια που έχουν μεσολαβήσει; Αν οι απαντήσεις είναι θετικές δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Να πάει για μια ακόμα φορά να εμπιστευτεί το μέλλον το δικό του και των παιδιών του, στον Άδωνι Γεωργιάδη και τον Αργύρη Ντινόπουλο.

Σε σημαντικό βαθμό, όμως, ο κόσμος είναι απελπισμένος. Ούτε να χάσει τίποτα έχει, ούτε να φοβηθεί. Τι ακόμη χειρότερο μπορεί να πάθει ο άνεργος; Πόσο πιο κάτω να πέσουν οι συντάξεις; Σε τι να σε τρομάξει η χρεοκοπία, όταν χρωστάς και δεν έχεις φράγκο στην τσέπη;

Όπως όσοι πέσανε στη θάλασσα της Αδριατικής από το "Νόρμαν Ατλάντικ", ψάχνανε μια σανίδα σωτηρίας για να κρατηθούν έτσι ψάχνουν και οι απελπισμένοι, που προαναφέραμε. Αφού ο Σαμαράς μας δούλεψε με τα Ζάπεια και δεν μας έδωσε τίποτα, ας πάμε με τον Τσίπρα που θα μας δώσει τα πάντα: Θα κόψει το χαράτσι και τον ΕΝΦΙΑ.

Θα αυξήσει τον κατώτατο μισθό. Θα μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές. Θα ανοίξει την ΕΡΤ και θα προσλάβει τις καθαρίστριες. Θα βάλει τα δυο πόδια της Μέρκελ σε ένα παπούτσι. Τόσο απλά και τόσο εύκολα. Επειδή όλοι αυτοί του Σύριζα δεν είναι κότες, αλλά μάγκες και νταήδες στη διαπραγμάτευση.

Όποιος λοιπόν βρει ποια ήταν η προηγούμενη φορά που σοβαρά πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα λύθηκαν και ξεπεράστηκαν με διαπραγμάτευση να δεχθώ ότι η κυβέρνηση Σύριζα θα είναι η δεύτερη που θα τα καταφέρει. Δεν λες ότι είναι ακριβώς το ίδιο με τους άλλους. Σε τρομάζει, όμως, η ευκολία με την οποία διατυμπανίζουν ότι έχουν το φάρμακο δια πάσα νόσον και πάσα μαλακία.

Πρόκειται περί αφέλειας, ή τάζουμε τα πάντα στους πάντες, για να γίνουνε κυβέρνηση και από κει και πέρα ό,τι κάτσει;

Έχω ξαναγράψει κι άλλες φορές ότι το εκλογικό σώμα πέφτει κάθε φορά με μούτρα, έχοντας την εντύπωση ότι ο επόμενος θα είναι καλύτερος από τον προηγούμενο. Και πάντα πέφτει έξω. Πάντρα τρώει τη φόλα. Για να θυμηθούμε το πρόσφατο παρελθόν, επιλέγοντας τον Κ.Καραμανλή, στη συνέχεια τον Γ.Παπανδρέου για καλύτερα και τον Α.Σαμαρά για ακόμα καλύτερο.

Κι αφού κάθε φορά (όπως αποδεικνύεται με την επόμενη ψήφο του) κάνει λάθος από πού προκύπτει ότι τώρα με τον Τσίπρα θα κάνει το σωστό; Με όσα έχουν γίνει τα τελευταία πέντε χρόνια, σε αυτή τη χώρα, η αριστερά αντί για 30% έπρεπε να έχει 60% και πάνω.

Ένα κομμάτι όμως βρήκε τη λύση στους νταήδες και τους μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής. Ένα άλλο κομμάτι θα ψηφίσει τον Σταύρο Θεοδωράκη που τον ξέρει από την τηλεόραση και είναι καλό παιδί. Άφησε τις δουλειές του στα κανάλια και στο εστιατόριο για να σώσει την πατρίδα. Μιλάμε για ένα εκλογικό σώμα που έχει βάλει στη βουλή και όχι μια φορά μάλιστα, την ατραξιόν του ΛΑΟΣ, με Καρατζαφέρη και σία.

Μιλάμε για ένα εκλογικό σώμα που στην πιο κρίσιμη, υποτίθεται, περίοδο της σύγχρονης ιστορίας, έστειλε στη βουλή, όλους αυτούς τους απίθανους και περίεργους: Ψώνια, νούμερα και τυχοδιώκτες που περιφέρονται από το ένα κόμμα στο άλλο.

Τυχαίο είναι δηλαδή ότι όλα τα μικρά κόμματα πλην ΚΚΕ και Ανταρσύας, θέλουν ντε και καλά, να κυβερνήσουν; Συναγωνίζονται, μάλιστα, ποιος είναι ο καλύτερος δήθεν ρυθμιστής-εγγυητής και εθνικός εταίρος. Η ΔΗΜΑΡ αφού συγκυβέρνησε με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, θέλει τώρα να συγκυβερνήσει με τον Σύριζα. Μιλάμε, πράγματι, για "επάγγελμα Κουβέλης".

Να συγκυβερνήσουνε με τον Σύριζα θέλουν και οι δεξιοί πατριώτες των ΑΝΕΛ. Σε μια χώρα, που κάνουν καριέρα Υπουργού, Ο Γεράσιμος Γιακουμάτος, η Σοφία Βούλτεψη γιατί να μην έχουν ανάλογες φιλοδοξίες, ο Παύλος Χαϊκάλης και ο Τέρενς Κουίκ. Πολύ περισσότερο το Ποτάμι που θέλει να εμφανισθεί σαν κάτι το καινούργιο. Και πράγματι. Τέτοια πολιτική εφεύρεση δεν έχει προηγούμενο. Ένα κόμμα χωρίς αρχές και ιδεολογία, που τη Δευτέρα θα είναι πρόθυμο να συγκυβερνήσει και με τον χωροφύλακα και με τον αστυφύλακα, για να μη μείνει ακυβέρνητη η χώρα. Λες και τόσα χρόνια που κυβερνιέται η χώρα, έχει δει χαΐρι και προκοπή. Εκτός αν πρόκειται να σώσει την Ελλάδα ο Γρηγόρης Ψαριανός.

Το ΚΚΕ έχει συνέπεια. Πάγιες και σταθερές θέσεις. Σε ό,τι έχει να κάνει με την Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει δικαιωθεί στον πόντο. Οι υποκειμενικές τους αδυναμίες όμως, είναι τεράστιες. Όντας περιχαρακωμένοι στο μικρόκοσμό τους. Σε μια χώρα, μάλιστα, που οι πολίτες ψηφίζουν άμα τη εμφανίσει. Σήμερα το ρίχνω στην κάλπη και αύριο, περιμένω για τον διορισμό, ή την αύξηση στο μεροκάματο και τη σύνταξη.

Ο Τσίπρας μπορεί να είναι σχετικά μικρός, αλλά την ξέρει καλά, τη συνταγή. Οι Έλληνες ψηφοφόροι είναι σαν τα νήπια. Τρώνε το παραμύθι αμάσητο. Κυριακή πρωί ψηφίζουνε, Κυριακή βράδυ πάνε για ύπνο και κάνουνε όνειρα γλυκά ότι τη Δευτέρα το πρωί όλα θα έχουν αλλάξει.

(Ναζίμ Χικμέτ, Θάνος Μικρούτσικος και Μαρία Δημητριάδη: Μικρόκοσμος)