Και εσχίσθη το παραπέτασμα του ουρανού και εφάνη ο Γιώργος Καραγκούνης. Πράγματι. Τίποτα δεν πάει χαμένο, όπως λέει η Χαρούλα Αλεξίου σε στίχους Μάνου Ρασούλη και μουσική Μάνου Λοΐζου.

Ακόμα και στις μεγαλύτερες καταστροφές υπάρχει στο βάθος μια ακτίνα ελπίδας. Ένα φως στο τούνελ. Όπως οι απελπισμένοι από την αδράνεια της Αστυνομίας και των Αρχών τρέχουν στην Αγγελική Νικολούλη, έτσι κι οι απελπισμένοι Παναθηναϊκοί. Αυτή την πικρή από τα δακρυγόνα και τον αποκλεισμό από τη Μακάμπι νύχτα, είχαν κάπου να σταθούν και να ακουμπήσουν. Στον Γιώργο Καραγκούνη.

Μπορεί οι μέτοχοι να την έχουνε κάνει... λος πούλος. Μπορεί οι οργανωμένοι να τα κάνανε μπουρδέλο. Μπορεί η ομάδα να την έκανε από κούπες. Μπορεί ο Φερέιρα που νίκησε το χρόνο (αφού 65 χρονών ήταν που ήρθε, 65 παραμένει και φέτος) να τρώει τη μια σφαλιάρα μετά την άλλη. Μπορεί σε τεχνική ανάλυση αυτός ο Παναθηναϊκός να μην έχει στον ήλιο μοίρα, αλλά ξανακέρδισε τον Γιώργο Καραγκούνη. Μετά από τον Νιόμπλια πήγε κι ο Πορτογάλος να τον θάψει, αλλά όπως έχει ο πει ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος, αυτός ήταν σπόρος και φύτρωσε.

Ο Παναθηναϊκός μπορεί να μην έκανε την ανατροπή που όλοι ευελπιστούν, μπορεί να έχασε την πρόκριση και το μπαγιόκο της ΟΥΕΦΑ, αλλά ξανακέρδισε τον ηγέτη του. Ο Καραγκούνης που μπήκε σαν αλλαγή στο δεύτερο ημίχρονο τον πήρε και κατά γενική ομολογία τον οδήγησε στη νίκη, έστω γοήτρου. Αυτός που όπως λένε όλοι οι προπονητές καθυστερεί την ανάπτυξη του παιχνιδιού. Δεν δίνει τη μπάλα. Είναι αργός και πέφτει συνέχεια.

Ποια είναι η πλάκα όμως; Ότι πράγματι σ' αυτόν τον Παναθηναϊκό ο αναχρονιστικός πλέον Καραγκούνης είναι ο καλύτερος. Για όσα λεπτά έχει δυνάμεις, έχει τουλάχιστον πάθος. Έχει την εμπειρία. Έχει την προσωπικότητα. Δεν θα κρυφτεί στο ματς. Θα ζητήσει ευθύνες και τη μπάλα. Εμπειρία και προσωπικότητα έχει κι ο Κατσουράνης. Κι είναι μάλιστα και δύο χρόνια μικρότερος. Στην κατάσταση που βρίσκεται, όμως, περισσότερο μοιάζει μέσα στο γήπεδο για παλαίμαχος παρά για εν ενεργεία ποδοσφαιριστής. Πράγματι: τρία χρόνια μετά τον πακτωλό της πολυμετοχικότητας ο Παναθηναϊκός της φτώχειας και της ένδειας, ανακαλύπτει τον Καραγκούνη. Και κάθε άλλο παρά υποτιμητικό είναι αυτό για τον ίδιον τον ποδοσφαιριστή.

Αν ήταν σε άλλη χώρα ο Καραγκούνης θα ήταν σύμβολο. Ο ζωντανός θρύλος Πρωταθλητής Ευρώπης το 2004. Παρών στο Euro 2008 και στο Μουντιάλ του 2010. Με θητεία στην Ίντερ και στην Μπενφίκα. Με πάνω από 100 ευρωπαϊκές συμμετοχές και άλλες 107 με την Εθνική Ομάδα. Θα συμφωνήσω, ανεπιφύλακτα, ότι το ποδόσφαιρο που παίζει είναι πλέον αναχρονιστικό. Άλλο, όμως, αυτό κι άλλο η απαξίωση. Ότι εδώ και τρία χρόνια έχει φάει τα ψωμιά του. Κι αν είχε ο Παναθηναϊκός τίποτα παικταράδες φυσέκια, να πας πάσο. Να παίζουνε αυτοί κι ο Καραγκούνης να κάθεται σταυροπόδι στον πάγκο και να τους βλέπει. Κάποιος Ζέκα φόρεσε την Πέμπτη το βράδυ φανέλα βασικού.

Σαφώς κι είναι πισωγύρισμα για τον Παναθηναϊκό να αναζητά σωσίβιο στον Γιώργο Καραγκούνη. Σε τίποτα, όμως, δεν φταίει αυτός, αν ακόμα και τώρα, από κάτι περίεργους που έχουνε μαζευτεί στην Παιανία, είναι καλύτερος.