Η πρώτη λέει ότι το κάνει αποκλειστικά και μόνο από την αγάπη του για τον Παναθηναϊκό. Την ομάδα που υπηρέτησε δύο χρόνια με ανιδιοτέλεια, χωρίς καμία προσωπική φιλοδοξία και αυτοπροβολή.

Η δεύτερη λέει ότι το έκανε για να εκθέσει τον Γ. Βαρδινογιάννη και να του δημιουργήσει πρόβλημα. Ότι εγώ σαν μικρομέτοχος είμαι κουβαρντάς, βάζω το χέρι στην τσέπη, ενώ αυτός σαν αφεντικό είναι τσίπης. Δύο αναγνώσεις έχουν επίσης και τα πανό που σηκώθηκαν. Από την Κρήτη στα "Βαρδινογιάννεια" μέχρι την Αυστρία στο φιλικό με τη Γουέστ Χαμ. Κατά του Τζίγγερ και υπέρ του προέδρου του νταμπλ.

Η μία ανάγνωση λέει ότι πρόκειται για αυθόρμητες ενέργειες οπαδών, που θεωρούν ότι το καλό της ομάδας επιβάλλει να περάσει στα χέρια των Βγενόπουλου-Πατέρα. Η άλλη ότι πρόκειται για οργανωμένο σχέδιο, που έχει σαν στόχο τη φθορά του Γιάννη Βαρδινογιάννη. Και στις δύο περιπτώσεις μέση εκδοχή δεν υπάρχει. Ή το ένα ισχύει ή το άλλο.

Δεδομένο είναι ότι ο Παναθηναϊκός είναι διχασμένος. Κάθετα και οριζόντια. Κάθετα σε ό,τι έχει να κάνει με τα δύο μπλοκ των μετόχων. Βαρδινογιάννης-Γιαννακόπουλοι το ένα, Βγενόπουλος-Πατέρας το άλλο. Οριζόντια σε ό,τι έχει να κάνει με τον κόσμο. Ελάχιστη εμπειρία να έχει κάποιος, μπορεί να καταλάβει τους εγκάθετους της μιας και της άλλης πλευράς, που τηλεφωνούν στα αθλητικά ραδιόφωνα. Όχι για να εκφράσουν τις προσωπικές τους απόψεις, αλλά για να περάσουν "γραμμή".

Ρεύμα με προοπτική

Η αντιπολίτευση στον Παναθηναϊκό είναι γεγονός. Είτε αυθόρμητη είναι (σε ό,τι έχει να κάνει με τους οπαδούς) είτε κατευθυνόμενη. Είτε οι ενέργειες της μετοχικής μειοψηφίας έχουν καλό σκοπό είτε αποσκοπούν στην αποδόμηση της πλειοψηφίας. Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι η δυσαρέσκεια μιας σημαντικής μερίδας οπαδών του Παναθηναϊκού απέναντι στην οικογένεια Βαρδινογιάννη προϋπήρχε της εμφάνισης της ΚΕΠ και της πολυμετοχικότητας. Που κορυφωνόταν κάθε φορά στις αγωνιστικές αποτυχίες και εκφραζόταν με το (αυθόρμητο ή κατευθυνόμενο) "Παύλο Θεέ, πάρε την ΠΑΕ".

Τώρα πλέον, όμως, το ρεύμα αυτό, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, έχει προοπτική. Έχει αναφορά. Έχει στόχο. Ν' αλλάξει η ΠΑΕ χέρια και να περάσει στους Βγενόπουλο-Πατέρα. Κάτι που στο ελληνικό ποδόσφαιρο συμβαίνει για πρώτη φορά.

Στον ΟΦΗ, που είχε ξεσηκωθεί ο κόσμος κατά των αδελφών Βατσινά, δεν υπήρχε αντίπαλο δέος. Ούτε κάποια έτοιμη καλύτερη λύση. Δεν τους γουστάριζαν, ήθελαν να τους διώξουν και τους έδιωξαν. Ούτε στον Ηρακλή, που επαναστάτησαν την περσινή σεζόν κατά του Αντώνη Ρέμου, είχαν μπροστά τους κάποια διάδοχη κατάσταση. Τον έδιωξαν και κάνουν αυτοδιαχείριση. Όπως και στον ΠΑΟΚ, που διώξανε Γούμενο και Παγώνη χωρίς να υπάρχει απέναντί τους απολύτως τίποτα. Στην πορεία προέκυψε ο Ζαγοράκης. Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι ιστορικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο κανένας ιδιοκτήτης δεν άντεξε με κόντρα τον κόσμο. Όλοι ηττήθηκαν και υποχρεώθηκαν να φύγουν.

Κι αυτό το δεδικασμένο ίσως αποτελεί μπούσουλα και στην περίπτωση του Παναθηναϊκού. Σε πρώτη φάση (με το συλλαλητήριο) ο Γιάννης Βαρδινογιάννης έκανε ένα βήμα πίσω με την πολυμετοχικότητα. Στην παρτίδα πλέον, ύστερα από δύο χρόνια, ήρθε η ώρα να παιχτούν τα ρέστα.

Με την πρόταση του του Ανδρέα Βγενόπουλου για αγορά της ΠΑΕ να εκκρεμεί και να αιωρείται, ο Τζίγγερ βρίσκεται σε θέση αμυνομένου. Παραλαμβάνοντας την ομάδα νταμπλούχο έχει την υποχρέωση να την κρατήσει στην κορυφή. Όχι μόνο γι' αυτή τη σεζόν. Όσο κι αν αυτό ακούγεται εξωπραγματικό, για πάντα. Με την αντιπολίτευση να είναι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ενεργή, την πρώτη φορά που θα το χάσει θα βρεθεί αντιμέτωπος με ακόμα μεγαλύτερο συλλαλητήριο. Το πανό στο πρόσφατο φιλικό στην Αυστρία ήταν η αρχή. Στην πρώτη στραβή έπεται η συνέχεια.