Συμβιβασμός, αλλά όχι στη μετριότητα
Αν προκύψει κάποιο αντικειμενικό πρόβλημα, οφείλεις να το συνηθίσεις. Επιβάλλεται να μάθεις να ζεις μ' αυτό. Αφού δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις, το αποδέχεσαι.
Δεν είναι μοιρολατρεία ο συμβιβασμός με την πραγματικότητα. Ούτε συνιστά ήττα ή παραίτηση το να δεχθείς τα πράγματα όπως είναι. Στον Παναθηναϊκό μέχρι τώρα όντως έχουνε πέσει πολλά μαζί.
Καλώς ή κακώς το πρόβλημα της φυσικής κατάστασης είναι δεδομένο και υπαρκτό. Στις επτά θλάσεις οι πλέον πρόσφατες των Γκοβού, Νίνη συν τον τραυματισμό του Λέτο έχουν σαν αποτέλεσμα να μείνει ο Σισέ στην επίθεση μόνος κι έρημος σαν την καλαμιά στον κάμπο. Τα συνεχόμενα παιχνίδια φόρτωσαν ακόμα μεγαλύτερη επιβάρυνση και κούραση, με αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός να είναι ομάδα ενός ημιχρόνου.
Όπως είπαμε, ο συμβιβασμός με την πραγματικότητα δεν συνιστά λάθος. Αυτό που δεν επιτρέπεται είναι ο συμβιβασμός με τη μετριότητα. Πρώτος και καλύτερος, που θέλησε να περάσει το μήνυμα ότι "έχουμε βελτιωθεί πολύ", ήταν ο Νίκος Νιόπλιας. Θεμιτό, στη διπλωματική γλώσσα του ποδοσφαίρου, προκειμένου να ανέβει το ηθικό ενόψει του ντέρμπι με την ΑΕΚ. Θεμιτοί και οι τίτλοι των εφημερίδων, που ξεκίνησαν από "το πάλεψε" και κατέληξαν στο "συγκλόνισε". Να πουλήσουν θέλουν.
Και πράγματι σε σχέση με το ανάλογο προηγούμενο ευρωπαϊκό παιχνίδι με την Κοπεγχάγη, ο Παναθηναϊκός έδειξε κάποια βελτίωση. Αν από το 4, όμως, πας στο 5, δικαιούσαι να είσαι αισιόδοξος; Μάλλον όχι.
Να μην ξεχνάμε μάλιστα και πώς χάθηκε το ματς με τους Δανούς. Από τα δύο ατομικά λάθη του Τζόρβα και τελείωσε στο 48', όταν βγήκε έξω με κόκκινη ο Ζιλμπέρτο. Στα δεύτερα 45 λεπτά δεν υπήρχε παιχνίδι.
Την Τετάρτη το βράδυ, παρά το γεγονός ότι η Ρουμπίν έπαιξε κατ' αρχήν για το 0-0, και φάσεις πίσω έφαγε ο Παναθηναϊκός και φάσεις μπροστά δεν έβγαλε. Το να χειροκροτείται και να αποθεώνεται η προσπάθεια παραπέμπει στη δεκαετία του '60. Ή σε παιχνίδια ερασιτεχνικών ομάδων που κρίνονται στο πάθος, στον ηρωισμό και το φιλότιμο. Όχι σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ.
Πράγματι ο Παναθηναϊκός οφείλει να ζει με τα προβλήματά του. Δεν γίνεται διαφορετικά. Ο Νιόπλιας οφείλει να τα διαχειριστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η κατ' αρχήν επιλογή του να εμπιστεύεται τους έμπειρους ποδοσφαιριστές με προσωπικότητα κι όσο αντέξουν, δεν δείχνει να είναι λάθος. Χωρίς να παραγνωρίζουμε ότι τη διαφορά σε αγωνιστικότητα στο ματς με τη Ρουμπίν την έκαναν τα τρεξίματα (κατ' αρχήν) του Σιμάο και του Μαρίνου.
Στην άμυνα κράτησε το μηδέν, αλλά ασφάλεια στα ατομικά μαρκαρίσματα δεν υπήρχε. Στην επίθεση η απουσία των Λέτο, Γκοβού κάνει ακόμα πιο μονοδιάστατο το παιχνίδι απάνω στον Σισέ. Όλα αυτά θα επανακριθούν και θα ξαναμπούν στο τραπέζι την Κυριακή στις 9, όταν ο Σιδηρόπουλος θα σφυρίξει τη σέντρα στο ντέρμπι.
Δεν υπάρχει εικόνα και άποψη για το Άντερλεχτ-ΑΕΚ και το νο 2 δείγμα του Χιμένεθ μετά το 4-0 στο0 "Βικελίδης". Εξίσου ενδιαφέρουσα, όμως, θα είναι και η συμπεριφορά της ΑΕΚ σ' ένα παιχνίδι που θα είναι 100% διαφορετικό απ' αυτό με τον Άρη. Όταν θα είναι υποχρεωμένη να παίξει μόνο για τη νίκη. Όταν μάλιστα θα έχει μια μέρα ξεκούρασης λιγότερη και το ταξίδι της επιστροφής από τις Βρυξέλλες. Απαντήσεις σε όλα αυτά θα δοθούν στο χορτάρι.