Φύλλο και φτερό έγινε το Ε9 του Βαγγέλη Μαρινάκη. Το σπίτι 500 τετραγωνικών στην Αραβαντινού. Το δεύτερο σπίτι στον Πειραιά. Τα γραφεία του στην Ακτή Μιαούλη 7.000 τετραγωνικών. Του Λονδίνου σε υπερπολυτελή ουρανοξύστη. Το ιδιωτικό λίαρ τζετ. Το ιστιοπλοϊκό και τη θαλαμηγό που διαθέτει. Η εταιρεία του που είναι εισηγμένη στο χρηματιστήριο στης Νέας Υόρκης. Ο στόλος με τα καράβια. Μόνο οι καταθέσεις και το χαρτοφυλάκιο παραμένουν άγνωστα.

Κι όχι αλά Τσοχατζόπουλος. Τα λεφτά, όπως συνηθίζουν να λένε όσοι ασχολούνται με τη ναυτιλία, “είναι δουλεμένα”. Ποιος όμως θα μπορούσε να πάρει τον Ολυμπιακό; Και ειδικά αυτή την εποχή. Κανένας μπατίρης; Η καταγραφή της οικονομικής δύναμης, όμως, ήταν επιβεβλημένη. Για να τεκμηριωθεί ο κοινός τίτλος των περισσότερων εφημερίδων την επόμενη μέρα της συμφωνίας: “Δυναστεία νο 2 στον Ολυμπιακό”.

Ο μύθος λέει ότι ισχυροί επιχειρηματίες παίρνουν στην Ελλάδα τις μεγάλες ομάδες για να έχουν αβάντες στις δουλειές τους και πλάτες στις ενδεχόμενες δύσκολες. Μέσω ενός Ολυμπιακού, ενός Παναθηναϊκού ανοίγουν πολύ περισσότερο εύκολα οι πόρτες. Θα συμφωνούσα απόλυτα αν μου έλεγαν για αεριτζήδες. Η περίπτωση του Μπατατούδη είναι κλασική. Ποιο ήταν π.χ. το έμμεσο κέρδος της οικογένειας Βαρδινογιάννη από τον Παναθηναϊκό; Πήρε τίποτα δουλειές από το Δημόσιο; Ούτε καν γήπεδο δεν έχουν καταφέρει να κάνουν. Όσο για τον Κόκκαλη, μόνο αφελείς μπορούν να πιστεύουν ότι πήρε τις δουλειές που πήρε και γιγαντώθηκε λόγω Ολυμπιακού.

Ταυτόχρονα μιλάμε για μια εποχή που το Δημόσιο είναι υπό πτώχευση. Όχι λεφτά για μπίζνες δεν υπάρχουν, αλλά ούτε για τα τρέχοντα. Δεν θέλω να καθαγιάσω τους επιχειρηματίες. Και ειδικά τους Έλληνες. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς έβγαλαν λεφτά πουλώντας αέρα και πανάκριβα μάλιστα.

Στον συγκεκριμένο Μαρινάκη, όμως, δεν προκύπτει κάποιος ορατός λόγος να μπλεχτεί με τον Ολυμπιακό για να τον χρησιμοποιήσει σαν εφαλτήριο. Για να κονομήσει. Να βάλει πέντε δραχμές για να βγάλει στην πορεία περισσότερα. Οι μέχρι τώρα δουλειές του δεν μπλέκονται με το Δημόσιο. Το τι θα γίνει στο μέλλον θα το δούμε. Το άμεσο κέρδος σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι η ματαιοδοξία. Για να το πούμε πιο κομψά, η δημοσιότητα.

Ποιος ήξερε τον Ν. Πατέρα πριν δυο χρόνια; Ποιος ήξερε αν έχει λεφτά και πόσα έχει; Ποιος ήξερε το ιδιωτικό αεροπλάνο και το κότερο; Μόνο οι φίλοι του. Μέσω του Παναθηναϊκού τον έμαθε η Ελλάδα. Ακόμα και σήμερα που ιδιωτεύει, οι εφημερίδες γράφουν ότι “απολαμβάνει τη χαρά του νταμπλ και στα νησιά που επισκέπτεται με το κότερο αντιμετωπίζει τον ενθουσιασμό των φιλάθλων του Παναθηναϊκού, που τον καλούν να επιστρέψει”.

Το έχει αυτό μια σημαντική μερίδα Ελλήνων πλουσίων. Δεν τους αρκεί ότι έχουν λεφτά. Θέλουν να το μάθει κι ο κόσμος. Θέλουν να γίνει γνωστό. Θέλουν να γίνουν γνωστοί. Τα λεφτά είναι σαν τις γυναίκες. Δεν αρκεί να έχεις ωραία γυναίκα. Πρέπει να τη δείχνεις. Κάπως έτσι ο Ν. Πατέρας έβαλε κάποια εκατομμύρια Γιούρο και νοίκιασε τη θέση του προέδρου στον Παναθηναϊκό για δύο χρόνια. Για να έχει σήμερα την ικανοποίηση ότι νίκησε τον Κόκκαλη. Και τον Κόκκαλη, άλλωστε, προ Ολυμπιακού αυτοί που τον ήξεραν ήταν ελάχιστοι.

Ξαναλέω, δεν θεωρώ τους επιχειρηματίες αφελείς. Η Ελλάδα, όμως, παραμένει ένα μικρό χωριό. Όχι μόνο οι νεόπλουτοι, αλλά και οι πλούσιοι θέλουν να φαίνονται. Θεωρούν ότι μέσω του ποδοσφαίρου έρχεται η κοινωνική καταξίωση. Στην επαρχία οι πλούσιοι παίρνουν την ομάδα της πόλης ή του χωριού. Ο τιμητικός τίτλος του προέδρου αποτελεί την κορωνίδα της επιτυχίας. Όταν μιλάμε για Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό, η καταξίωση είναι πανελλήνια. Και σε πρώτη φάση αποτιμάται εκατό εκατομμύρια Γιούρο και κάτι ψιλά. Ποιος ήξερε, δηλαδή, μέχρι χθες ότι το αγαπημένο φαγητό του Β. Μαρινάκη είναι το σούσι; Μάλλον προς κοκορέτσι και σπληνάντερο τον έκοβες…