Τα μπουλούκια έχουν καθιερωθεί σαν θεατρική δραστηριότητα. Με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο στον "Θίασο" να απεικονίζει με τον καλύτερο τρόπο τη νεότερη ελληνική ιστορία.

Μπουλούκια όμως εκείνες τις εποχές υπήρχαν και στο ποδόσφαιρο. Την δεκαετία του 50 και μέχρι τα μέσα της δεκαετία του 60. Ομάδες επίλεκτων ποδοσφαιριστών πήγαιναν και έπαιζαν στην επαρχία ή στα νησιά. Όχι επ' αμοιβής αλλά επ' αμοιβαιότητι.

Οι γηπεδούχες ομάδες αναλάμβαναν και με το παραπάνω τα έξοδα της φιλοξενίας. Αν επρόκειτο λοιπόν για παιχνίδι στην επαρχία (Θήβα, Λιβαδειά και τις ευρύτερες περιοχές), η ομάδα ανέβαινε στην καρότσα του φορτηγού. Τρώγανε κοψίδια στις ταβέρνες, παίζανε και την μπάλα τους και γυρίζανε πίσω ευχαριστημένοι. Υπήρχαν όμως και οι εκδρομές στα νησιά που ήταν ακόμα καλύτερες. Και πάντα με ομαδικό εισιτήριο με το πλοίο της γραμμής για οικονομία.

Στα ποδοσφαιρικά μπουλούκια μαζευόντουσταν ποδοσφαιριστές μιας περιοχής ή μιας γειτονιάς. Από το Περιστέρι πχ ή τα Κάτω Πετράλωνα. Ποδοσφαιριστές που έπαιζαν σε ομάδες των τοπικών πρωταθλημάτων αλλά και μεγαλύτερων κατηγοριών. Τα παιχνίδια τα έκλεινε κάποιος προπονητής που είχε άκρες στην επαρχία και είχε την ευθύνη για τη συγκρότηση της ομάδας αλλά και για το κοουτσάρισμα της. Με τις ιστορίες με τα απρόοπτα να είναι πολλές και διάφορες.

Η ιστορία του Τρυκ

Ένας τέτοιος "προπονητής" ήταν κι ο επονομαζόμενος Τρυκ που σαν ποδοσφαιριστής έκανα μαγικά έχοντας όμως ένα κουσούρι στο δεξί πόδι. Που να βρεθούν γιατροί για τους τραυματισμούς εκείνη την εποχή; Η ομάδα λοιπόν ξεκίνησε για τρία φιλικά στη Ρόδο. Τότε πέρα από Ρόδο και Διαγόρα, υπήρχε και ο Ροδιακός. Στο πρώτο ματς οι επίλεκτοι κατέπληξαν και σάρωσαν τους γηπεδούχους.

Σχεδόν αμέσως μετά όμως άρχισαν οι διαρροές. Ένας παίκτης βρήκε μια γκόμενα και έφυγε για την Κω. Δυο-τρεις βαρέθηκαν και γύρισαν στην Αθήνα. Ένας άλλος σπιτώθηκε με μια ντόπια και ζούσε τον έρωτα του. Ο Τρυκ ξέμεινε από ποδοσφαιριστές. Και την άλλη μέρα είχε παιχνίδι.

"Επιστράτευση" φαντάρων και λουομένων

Σε κάθε πρόβλημα όμως υπάρχει η λύση. Καταρχήν την έστησε έξω από το στρατόπεδο και βγαίνοντας οι φαντάροι άρχισε να τους ρωτάει έναν-έναν: "Μήπως παίζεις μπάλα;". Στη συνέχεια πήγε στην παραλία. Μπάνιζε την σωματοδομή των πιτσιρικάδων κι όποιον έκοβε για ποδοσφαιριστή τον πλησίαζε και τον πήγαινε λάου-λάου: "Μήπως έχεις ώρα; Ευχαριστώ. Ωραίο σώμα έχει, παίζεις μπάλα; .... Μπράβο. Τι θέση παίζεις;"

Μάζεψε λοιπόν πέντε τέτοιος, συμπλήρωσε ενδεκάδα και κάποιες αλλαγές, αλλά το θέαμα τραγικόν. Όπως και συντριπτική ήττα. Προς το τέλος μάλιστα, μπήκε κι έπαιζε με το κοντό πόδι και ο ίδιος ο Τρυκ μπας και συμμαζέψει την κατάσταση.

Την άλλη μέρα το πρωί, αφού όπως είπαμε υπήρχε και τρίτο ματς, πήγε στον κουρέα για ξύρισμα. Κάποια στιγμή μπαίνει ένας άλλος πελάτης και αρχίζει να λέει στον κουρέα: "Πήγες ρε γήπεδο χθες; Τι ήταν αυτό το πράμα; Στο πρώτο ματς αυτοί που ήρθαν από την Αθήνα ήταν τρομεροί. Παικχταράδες. Χθες ένα μάτσο χάλια. Μέχρι που μπήκε και έπαιξε ένα κουτσός."

Ψύχραιμος ο Τρυκ δεν έδειξε κανένα σημάδι ανησυχίας. Το αντίθετο μάλιστα είπε στον νεαρό κουρέα: "Βάλε παιδί μου λίγη σαπουνάδα", προφανώς για να μην αναγνωρισθεί.

Αναβιώνουν τα μπουλούκια

Τα ποδοσφαιρικά (όπως και τα θεατρικά) μπουλούκια ανήκουν στην ιστορία προ πολλού. Αντίθετα, ζει και βασιλεύει στην Ελλάδα το συντεταγμένο ποδόσφαιρο. Σαν την διοργανώτρια αρχή της Φούτμπολιγ, που αποφάσισαν να αρχίσουν την Παρασκευή τα πλέι-οφ για την άνοδο στην Σούπερλιγκ. Και λόγω του επείγοντος, οι τέσσερις ομάδες (ΟΦΗ, Λεβαδειακός, Δόξα, Διαγόρας), θα παίζουν μέρα παρά μέρα.

Έξι ματς σε έντεκα μέρες, από τις 28/07 μέχρι τις 01/08, ντάλα καλοκαίρι. Ιδού λοιπόν εν έτει 2011 αναβιώνουν τα ποδοσφαιρικά μπουλούκια. Όχι με ομάδες επίλεκτων, αλλά με κανονικές ομάδες, που μαζεύουν τους παίκτες τους από τις παραλίες και μία από αυτές μάλιστα θα αγωνίζεται την επόμενη σεζόν στην Σούπερλικ.