Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια

Οι σχετικές παροιμίες είναι αρκετές. Όπως: "της κοντής της τσαπού τα μαλλιά της φταίνε"."Όποιος βαριέται να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει". "Όλο λάδι-λάδι κι από τηγανίτα τίποτα". "Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια". "Βρήκε μια τρίχα στη σούπα και τη σιχάθηκε" θα έλεγα εγώ.

Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, του Ανδρέα Βγενόπουλου και του Παναθηναϊκού αυτή που ταιριάζει γάντι είναι τα "πολλά λόγια είναι φτώχεια". Κι όχι ότι ο Βγενόπουλος είναι φτωχός. Λέει, όμως, πολλά λόγια. Πάρα πολλά. Και τα πολλά λόγια είναι ένδειξη αδυναμίας. Ή αποπροσανατολισμού. Ποιο είναι το ζητούμενο σε τελική ανάλυση; Να πάρει τον Παναθηναϊκό, ή να στήσει τον τοίχο τον Γιάννη Βαρδινογιάννη και να βγάλει τα απωθημένα του.

Αν είναι το δεύτερο, κάτι πάει να κάνει. Αν κι όλα αυτά με τη ΓΗΠΕΛ περισσότερο σαν "κινέζικα" ακούγονται, παρά σαν ελληνικά. Αν το ζητούμενο είναι να πάρει τον Παναθηναϊκό (κάτι που η ταπεινότητα μου βλέπει σαν απίθανο, ή έστω εξαιρετικά δύσκολο) έχει διαλέξει λάθος δρόμο. Πουθενά στον κόσμο και για τίποτα δεν έχουν γίνει δημόσιες διαπραγματεύσεις με ειρωνεία, με ευθείς επιθέσεις και αντεγκλήσεις.

Το δούναι και λαβείν σε όλο τον πλανήτη περιορίζεται αυστηρά σε τέσσερις και μόνο λέξεις. Στο "τόσα δίνω, πόσα θες" που έχει τραγουδήσει στα "Λαδάδικα" του Φίλιππου Γράψα, ο Δημήτρης Μητροπάνος. Και για ακόμα μια φορά ξαναλέω ότι δεν μπαίνω στην ουσία. Δεν με ενδιαφέρει να ψάξω να βρω ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο. Δικαίωμα του είναι του Βγενόπουλου να θεωρεί ότι θα πιαστεί κορόιδο, αν πάρει τον Παναθηναϊκό τσάμπα. Κι ότι ο Βαρδινογιάννης δίνει δωρεάν το έλλειμμα των 20 εκατομμυρίων ευρώ μέχρι το τέλος της σεζόν και τα μέχρι τώρα έξοδα της ΓΗΠΕΛ.

Αν εκεί είναι, λοιπόν, το πρόβλημα, βγαίνεις σαν Βγενόπουλος και το λες από την αρχή. Με τη μια. Μέτοχος του 10% είσαι στον Παναθηναϊκό, ξέρεις από ΑΕ και δεν είσαι κανένας άσχετος από μπίζνες. Καθαρίζεις, λοιπόν, τη θέση σου ευθύς εξ αρχής. Χωρίς σάλτσα: "Εγώ παίρνω τον Παναθηναϊκό με αυτούς τους όρους κι αυτές τις προϋποθέσεις. Ένα κι ένα κάνουν δύο. "Αν όπως είπαμε θέλεις πραγματικά να πάρεις τον Παναθηναϊκό και δεν είσαι του "να 'χαμε, να λέγαμε".

Να το πάμε τώρα και στο δια ταύτα.: αυτή την εποχή κανείς δεν βάζει τα λεφτά του στο ποδόσφαιρο. Αυτή την εποχή κανείς δεν βάζει είκοσι εκατομμύρια ευρώ για να βγει η σεζόν στον Παναθηναϊκό. Αν με την κρίση οι φτωχοί γίνανε φτωχότεροι, οι πλούσιοι υπολογίζουνε και το σέντσι. Ειδικά στον τραπεζικό κλάδο που οι μετοχές έχουν γίνει πετσετάκια. Ούτε συμπαίκτες μπορεί να βρει ο Βγενόπουλος. Αν τους είχε θα τους είχε παρουσιάσει.

Πέρα από την κρίση, όποιος πάει σήμερα με τον Βγενόπουλο στον Παναθηναϊκό είναι σαν να συμμαχεί μαζί του εναντίον της οικογένειας Βαρδινογιάννη. Δεδομένου, ότι δεν μιλάμε για ντιλ, αλλά για σκληρή κόντρα σε προσωπικό επίπεδο που θα μεταφερθεί και στα δικαστήρια. Όποιος διαφωνεί στα παραπάνω, ας ρωτήσει τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Πόσο έχει σκυλομετανοιώσει που πλήρωσε πριν έναν χρόο τον Ολυμπιακό βαπορίσιο. Τον κούκο για αηδόνι. Τα 30 εκατομμύρια γιούρο χρέη δηλαδή συν τα παρελκόμενα.

Κι όταν μπλέξεις με το ποδόσφαιρο και με ομάδες σαν τον Παναθηναϊκό, τα λεφτά δεν είναι το άπαξ. Αν ο Ολυμπιακός πάρει (όπως όλα δείχνουν) κι αυτό το πρωτάθλημα, πόσα λεφτά θα πρέπει να χαλάσει για μεταγραφές ο Παναθηναϊκός του χρόνου το καλοκαίρι για να τον κοντράρει; Κι όσα χαλάσει θα είναι "στο εάν". Θα κάνει δηλαδή την απόσβεση μόνο αν πάρει το επόμενο πρωτάθλημα, ενώ ο πρωταθλητής Ολυμπιακός τα 25 εκατομμύρια του Τσάμπιονς Λιγκ θα τα έχει εξασφαλισμένα.

Στο εάν, λοιπόν και με τα σημερινά οικονομικά δεδομένα στην Ελλάδα, δεν υπάρχει άνθρωπος να βάλει τα λεφτά του στο ποδόσφαιρο. Αυτά γινόντουσαν επί χρηματιστηρίου κι επί δήθεν ισχυρής Ελλάδας, όταν δένανε τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Σήμερα όχι.

Ο Βγενόπουλος θεωρεί ότι έχει ήδη πιαστεί κορόιδο, βάζοντας μέχρι τώρα στον Παναθηναϊκό 22 εκατομμύρια ευρώ. Και δεν θέλει να πιαστεί για δεύτερη φορά. Δικό του θέμα. Η κοινή λογική λέει ότι το βάρος του Παναθηναϊκού, αυτή ειδικά την εποχή είναι ασήκωτο. Εξ ου και τα "πολλά λόγια" που είπαμε στην αρχή. Φτωχός δεν είναι ο Βγενόπουλος, αλλά δεν είναι πλέον τόσο πλούσιος. Άλλωστε το είπε κι ο ίδιος: "Δεν είμαι τόσο δυνατός, όπως πριν". Και με τόσα πολλά λόγια που λέει, όμως, αδυναμία δείχνει παρά δύναμη.