Τα Χριστούγεννα, οι γιορτές γενικά, είναι για τα παιδιά και τους φιλάνθρωπους. Τα παιδιά απολαμβάνουν αγάπη και στοργή. Οι φιλάνθρωποι πουλάνε αγάπη και στοργή. Αν υπήρχε Άγιος Πέτρος περίπτωση να τον παραμυθιάσουνε και να τους βάλει στον παράδεισο δεν υπήρχε. Αυτούς που μπορούν να παραμυθιάσουν είναι οι κοινοί θνητοί.

Η υποκρισία, αυτή την εποχή, είναι δέκα φορές χειρότερη. Τα παιδιά, αρκετά παιδιά δηλαδή, δεν έχουν ανάγκη από παιχνίδια. Έχουν ανάγκη από φαγητό. Έχουν ανάγκη από ρούχα. Υπάρχουν οικογένειες που ζουν χρίς ρεύμα. Που δεν έχουν λεφτά, ούτε για φάρμακα. Ούτε για ασπιρίνη. Πέρα από τους ανέργους, υπάρχουν οι άστεγοι. Δεν υπάρχουν οι περίπου 3.5000 που έχουν αυτοκτονήσει τα χρόνια της κρίσης.

Να το ξαναπούμε για μια ακόμα φορά. Η φιλανθρωπία δεν έλυσε ποτέ κανένα πρόβλημα. Φιλάνθρωπος υπήρξε ο Αλ Καπόνε. Φιλανθρωπίες έκανε η Κου Κλουξ Κλαν. Τους φτωχούς βοήθαγε στην Κολομβία, ο Πάμπλο Εσκοπάρ. Εδώ στην Ελλάδα, δωρεάν τρόφιμα μοιράζαν η Χρυσή Αυγή και ο Καρατζαφέρης.

Τώρα στις γιορτές θα δούμε ποδοσφαιριστές να ποζάρουν σε φωτογραφίες με άρρωστα παιδάκια. Δεν λέμε ντε και καλά ότι μια τέτοια πρωτοβουλία δείχνει υστεροβουλία. Ο χρόνος, όμως, έχει 365 ημέρες. Το να δείχνεις, μια μέρα, την ευαισθησία σου και τον ανθρωπισμό σου, δεν λέει τίποτα. Και στην τελική, όποιος κάνει μια καλή πράξη, δεν την λέει. Την κρατάει για τον εαυτό του. Μια τέτοια πρωτοβουλία δεν έχει ανάγκη ούτε τους φωτογράφους, ούτε τους καμέραμεν.

Τις προάλλες στην Ισπανία, οι τράπεζες πέταξαν έξω από το σπίτι της μια ογδοντάχρονη συνταξιούχο καθαρίστρια. Η Ράγιο Βαγεκάνο αποφάσισε να τις καλύψει τα έξοδα για το ενοίκιο σε μια αξιοπρεπή κατοικία. Αυτή πράγματι, είναι μια πράξη αλληλεγγύης. Δίνει ένα παράδειγμα.

Έστω μια κουβέντα

Άκουσε κανείς στο ελληνικό ποδόσφαιρο, μια ομάδα να "υιοθετήσεΙ" μια άστεγη οικογένεια; Να δίνει χίλια ευρώ το μήνα για ενοίκιο και σουπερ-μάρκετ; Άκουσε κανείς ένα παράγοντα του ποδοσφαίρου να μιλάει για την κρίση; Έστω κι ένας να πει μια κουβέντα! Έστω κι ένας ποδοσφαιριστής να πει δυο λόγια!

Και δεν είναι ότι όλοι οι ποδοσφαιριστές είναι κονομημένοι. Υπάρχουν ποδοσφαιριστές στη Σουπερλίγκ που παίζουν μόνο για το μισθό κι αν τον παίρνουν κι αυτόν. Που δεν έχουν να βάλουν βενζίνη στο αυτοκίνητό τους, για να πάνε στην προπόνηση.

Δεν γίνεται να είσαι καλός άνθρωπος δυο φορές τον χρόνο: Κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα. Και να το δείχνεις μάλιστα. Να το φωνάζεις. Όποιος κάνει μια καλή πράξη δεν τη λέει. Δεν τη διαφημίζει. Δεν ποζάρει για φωτογραφίες και για πλάνα. Οι γιορτές είναι κάτι σαν τάιμ-άουτ, ένα διάλειμμα. Που όλοι προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι. Όσοι έχουν ξεχάσει τους γονείς τους να τους κάνουν μια επίσκεψη της μισής ώρας.

Όλοι στις γιορτές θέλουν να γίνουν καλοί άνθρωποι. Να αγαπάνε τους συνάνθρωπούς τους. Να σκέφτονται τους φτωχούς και τους άστεγους. Κάπως έτσι, η φιλανθρωπία λειτουργεί σαν άλλοθι.

Αυτός που έχει το πρόβλημα, όμως, το έχει 365 μέρες το χρόνο. Δεν σώνεται, αν βρει ένα πιάτο φαΐ, τα Χριστούγεννα. Και εν πάση περιπτώσει, όλα αυτά είναι δουλειά του κράτους. Να έχουν δουλειά οι πολίτες, να έχουν ιατρική περίθαλψη, να έχουν δικαίωμα στην Παιδεία κλπ ( Όση περισσότερη παιδεία έχεις, τόσο πιο δύσκολο είναι να σε πιάσουν κορόιδο οι πολιτικοί)

Κι οι υπεύθυνοι για τη λειτουργία του κράτους είναι οι πολίτες. Με τις επιλογές και τη γενικότερη στάση τους. Συνένοχοι θα μπορούσες να πεις. Και ο πλούσιος φοροφυγάς, που κάνει δωρεές σε νοσοκομεία και ο φτωχός εργαζόμενος (;) που ψηφίζει τους δυνάστες του.

Που υφίσταται όλη ατή τη βαρβαρότητα, χωρίς να αντιδρά. Που περιμένει να σωθεί κάθε τέσσερα χρόνια δια της ψήφου του. Και κάθε φορά τον πιάνουνε κορόιδο.

Κορόιδα δεκαετιών

Τα μικρά παιδιά, με ένα παιχνίδι τώρα στις γιορτές, τα κοροϊδεύεις. Εξίσου εύκολο είναι να κοροϊδέψεις και ντους μεγάλους. Κι όχι γι αυτές τις λίγες, δήθεν χαρούμενες μέρες. Να τους κοροϊδεύεις για δεκαετίες. Με ψεύτικα λόγια. Με υποσχέσεις που δεν επαληθεύονται ποτέ. Λες και οι πολιτικοί είναι φιλάνθρωποι και ενδιαφέρονται γα τα προβλήματα των πολιτών.

Αν ήταν έτσι θα τα είχαν λύσει. Οι γιορτές δεν είναι τίποτα παραπάνω από το τάιμ-άουτ που λέγαμε. Δήθεν για να ξεκουραστούμε, δήθεν για να έρθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλο, δήθεν για να δώσουμε μια χείρα βοηθείας στους φτωχούς και στους αδύνατους.

Δήθεν για να είμαστε αισιόδοξοι για τον καινούργιο χρόνο. Λεπτομέρεια: Μόνο, από τον Ιανουάριο του 2014 μέχρι σήμερα, έχασαν τη ζωή τους στη Μεσόγειο 3.419 μετανάστες. Πνίγηκαν στην πιο "θανάσιμη διαδρομή του πλανήτη". Και του χρόνου...

(Κάποιος ήταν κομμουνιστής επειδή Giorgio Gaber)