Ταλέντο, προσωπικότητα και δουλειά

Για όσους ψάχνουν να βρουν εθνικούς θριάμβους και ανατάσεις μέσα από τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο η πρόκριση της Εθνικής ομάδας Κ20 στους "16" του Παγκοσμίου Κυπέλλου ήταν μια καλή ευκαιρία. Για όσους ήθελαν να βλέπουν μπαλίτσα ντάλα καλοκαίρι αυτά τα ματς είναι μια καλή περίπτωση.

Να πω κι εγώ, λοιπόν, την αμαρτία μου: το να παρακολουθήσεις για 90 λεπτά παιχνίδι "μικρών" εθνικών ομάδων θέλει πολύ μεγάλη προσπάθεια. Όπως επίσης και μεγάλο βαθμό κατανόησης. Ούτε για κανονικό ποδόσφαιρο πρόκειται, ούτε για κανονικές ομάδες. Σίγουρα κάποιοι ποδοσφαιριστές με ταλέντο θα ξεχωρίσουν. Κάποιες καλές ατομικές προσπάθειες θα γίνουν. Κανονικά παιχνίδια, όμως, με τις ομάδες να έχουν ένα σχέδιο, μια οργάνωση, ένα σύστημα δεν υπάρχουν.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα για όλες αυτές τις ομάδες είναι ότι δεν μπορούν να τελειώσουν τις φάσεις. Κάτι που έτσι ή αλλιώς είναι δύσκολο στο ποδόσφαιρο. Πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για άπειρους ποδοσφαιριστές, που όταν φτάσουν με τη μπάλα στα πόδια μέσα στην περιοχή διστάζουν. Είτε να σουτάρουν, είτε να κάνουν ατομική προσπάθεια, είτε να δώσουν έγκαιρα τη σωστή πάσα. Γι' αυτό και κατά κανόνα, δεν προκύπτουν μεγάλα σκορ.

Για την ελληνική ομάδα δεν μπορείς να πεις ότι σε γοήτευσε ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων. Ότι σε καθήλωνε με την απόδοση της. Η προηγούμενη ομάδα των Κ19, που το 2007 είχε φτάσει στον τελικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος (κι είχε χάσει από την Ισπανία 0-1) είχε σαφώς καλύτερους παίκτες. Με τους περισσότερους από αυτούς να βγαίνουν και να καθιερώνονται.

Σαν τη μύγα μες στο γάλα ξεχώριζε τότε ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος. Και για αυτό έκανε τόσο σύντομα καλή μεταγραφή στο εξωτερικό. Βγήκε επίσης ο Μήτρογλου. Ο Νίνης θα είχε κάνει πολύ καλύτερη καριέρα, αν δεν είχε τους τραυματισμούς. Τραυματισμούς επίσης είχε κι ο Πλιάτσικας. Ο Δημούτσος είχε τις προδιαγραφές για καλύτερα πράγματα από αυτά που κάνει τώρα στον Ατρόμητο. Αργά, αλλά σταθερά καθιερώνεται ο Σιόβας.

Αντίθετα δεν βγήκε ο Γ. Παπαδόπουλος τότε του Ηρακλή και τώρα που επέστρεψε στην Ελλάδα, του Άρη. Αριστεροπόδαρος με καλό σουτ έδειχνε ότι θα είχε πολύ καλή εξέλιξη. Με σκαμπανεβάσματα στην απόδοση του ο Κουτσιανικούλης, δεν δικαίωσε αυτούς που τον πίστεψαν και τον πήραν στον ΠΑΟΚ. Αντίθετα οι λιγότερο εντυπωσιακοί Παπάζογλου (ο φορ του ΟΦΗ και ο αμυντικός του Ολυμπιακού) το βγάζουν το μεροκάματο.

Κάποιοι έμειναν στάσιμοι, όπως ο Ιωαννίδης και ο Μονιάκης, κάποιοι άλλοι χάθηκαν. Τίποτα δεν είναι εύκολο στον Αθλητισμό. Το ταλέντο από μόνο του και μόνο του δεν αρκεί. Δεν φτάνει για να εξελιχθεί και να καθιερωθεί ένας καλός 18άρης. Τα δύο άλλα σκέλη του τριπτύχου είναι προσωπικότητα και δουλειά. Χωρίς το ταλέντο, βέβαια, δεν πας πουθενά . Είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Αν δεν έχεις, όμως, προσωπικότητα κι αν δεν δουλέψεις δεν θα κάνεις τίποτα. Θα μείνεις στάσιμος.

Όπως είπα και παραπάνω σ' αυτή την ομάδα που παίζει στην Τουρκία, δεν διακρίνεις κάποια εξαιρετικά ταλέντα. Έστω έναν-δύο που να βγάζουν μάτια. Αντίθετα υπάρχουν κάποιοι ποδοσφαιριστές που έχουν καλά στοιχεία και δείχνουν ότι μπορούν να βγουν και να καθιερωθούν σε υψηλό επίπεδο.

Τους αναφέρουμε, χωρίς η σειρά αναφοράς του να έχει σημασία: ο Κουρμπέλης είναι καλός και σαν στόπερ και σαν κεντρικός χαφ. Ο Κολοβός έχει τα προσόντα για να εξελιχθεί σε καλό μεσοεπιθετικό, αρκεί όπως είπαμε να δουλέψει. Πολύ περισσότερο ισχύει αυτόν για τον Γιαννιώτα. Μόνο αν βάλει το κεφάλι κάτω εκεί που πήγε στη Φορτούνα Ντίσελντορφ, μπορεί να έχει τύχη. Μεταγραφή και ακόμη καλύτερη έχει κάνει στη Γερμανία από πέρσι ο Σταφυλίδης. Προσόντα έχει αλλά πρέπει να αποκτήσει διάρκεια. Να είναι καλός, δηλαδή και στα 90 λεπτά, αλλά και σε συνεχόμενα παιχνίδια.

Ο Τριανταφυλλόπουλος βελτιώνεται, αλλά θέλει ακόμα δουλειά. Όπως κι ο Μπουγαΐδης. Καλά στοιχεία δείχνει να έχει ο Μπουχαλάκης, ενώ αδικημένος σε σχέση με τον χρόνο συμμετοχής του στον Ατρόμητο είναι ο Μπάλλας. Για τον Καπίνο απαραίτητη είναι η μεταγραφή. Όχι κατ' ανάγκη σε υψηλότερο επίπεδο, αλλά για να παίζει και να ψηθεί. Και για να λέμε όλα κανονικά πρώτος γκολκίπερ έπρεπε να είναι ήταν ο Διούδης, που είχε πολλά και καλά παιχνίδια με τον Άρη.

Να το ξαναπούμε λοιπόν για μια ακόμα φορά και να το κλείσουμε: ούτε σε έψηνε, ούτε σε συνάρπαζε αυτή η ομάδα. Ούτε είχε κάποια εξαιρετικά ταλέντα. Δεν μπορείς να πεις για τα "τρομερά μωρά του Τσάνα". Απλά ήταν μια ομάδα συγκεκριμένων δυνατοτήτων που δεν μπορούσε να πάει παραπάνω από εκεί που έφτασε. Η απουσία ταλέντου στον μεσοεπιθετικό τομέα ήταν εμφανής. Αν προσθέσουμε τα δύο πέναλτι στο συγκεκριμένο ματς με το Ουζμπεκιστάν η ήττα είναι 100% ερμηνεύσιμη.