Τη δεκαετία του '60 ο αρχηγός του Ολυμπιακού, Ηλίας Ρωσίδης, έπαιζε με ανοιγμένο κεφάλι και τις αιματοβαμμένες γάζες γύρω-γύρω στο κούτελο. Στο Μουντιάλ του 70 στο Μεξικό, ο Φρανς Μπενκεμπάουερ έβγαλε στο ματς με την Ιταλία, την παράταση με εξάρθρωση ωμοπλάτης και το ένα χέρι δεμένο.

Ο διαιτητής και οι βοηθοί του δεν εντάσσονται στην κατηγορία των ποδοσφαιριστών. Να τραυματίζονται, να μεταφέρονται στο φορείο, να τους παρέχονται οι πρώτες βοήθειες και να συνεχίζουν κανονικά το παιχνίδι. Ο διαιτητής είναι θεσμός.

Αν ένας δικαστής την ώρα που βρίσκεται στην έδρα, φάει ένα γιαούρτι, θα πρέπει να συνεχίζει να ασκεί κανονικά τα καθήκοντά του; Αφού αλλάξει πουκάμισο και σακάκι; Σαφώς και μπορούσε η Κουρομπίλια να συνεχίσει στο Βικελίδης. Δεν είχε κάποιο κάταγμα στα κάτω ή στα άνω άκρα. Άρα και να τρέχει μπορούσε και να σηκώνει το σημαιάκι με το δεξί της χέρι.

Λες και εξέταζε φαντάρους στο μέτωπο

Αυτό όμως ήταν το ζητούμενο; Σαφώς και όχι. Αυτό όμως υποστήριξε ο γιατρός του αγώνα: " Δεν είχε τίποτα. Την προέτρεψα να βγει στο παιχνίδι, αλλά δεν ήθελε. Δεν δικαιολογείται μετά την εκκένωση της κερκίδας να μην συνεχίζει".

Ωραίος επιστήμονας. Λες και εξέταζε φαντάρους στο μέτωπο και τους προέτρεπε να συνεχίσουν την μάχη. Ποιος του είπε, όμως, ότι είναι αρμόδιος να αποφαίνεται για το αν μπορεί να συνεχίσει ο διαιτητής; Κανένας κανονισμός δεν το λέει αυτό. Πουθενά δεν προκύπτει ότι έχει αυτή την αρμοδιότητα. Και πολύ περισσότερο να προτρέπει την βοηθό να συνεχίσει.

Ο γιατρός αγώνα είναι ένα παρωχημένο κατάλοιπο, όταν ακόμα το ποδόσφαιρο ήταν ερασιτεχνικό. Σήμερα σε επίπεδο Σουπερλίγκ που η κάθε ομάδα έχει στον πάγκο ειδικευμένους γιατρούς, ο θεσμός είναι περιττός. Εκτός από το μεροκάματο που βγάζει ο γιατρός για την παρουσία του στο γήπεδο. Όχι όμως για να παραγοντίζει όπως ο συγκεκριμένος στο Βικελίδης.

Ακόμα όμως και οι απολογίες έχουν τα όριά τους

Ο Άρης αυτή τη στιγμή είναι κατηγορούμενος. Θεωρητικά μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Γι' αυτό άλλωστε στα δικαστήρια οι κατηγορούμενοι δεν βάζουν το χέρι στο ευαγγέλιο και δεν ορκίζονται. Ακόμα όμως και οι απολογίες έχουν τα όριά τους.

Για κάποιον "αγνώστου ταυτότητας οπαδό" που έριξε το μπουκάλι, μιλάει η ανακοίνωση του Άρη. Ποιας ομάδας δηλαδή θα μπορούσε να ήταν οπαδός; Του Μακεδονικού; Του Ηρακλή; Του Εθνικού Σοχού; Του Ολυμπιακού Κυμίνων; Ή της Δόξας Χέρσου; Και γιατί δεν τον έπιασαν να δουν ποιος είναι;

Το πιο ωραίο είναι στη συνέχεια. Κατά τον Άρη δηλαδή, ότι η " βοηθός αντέδρασε περίεργα, υπερβολικά και έπεσε στο έδαφος". Και δεν γεννάται θέμα αν πρόκειται για άντρα ή γυναίκα. Τι είναι ο διαιτητής και οι βοηθοί του; Κασκαντέρ; Να τρώνε αντικείμενα, μπουκάλια και να συνεχίζουν να τρέχουν; Αν είναι έτσι να χρησιμοποιούν ειδικές στολές με καουτσούκ -για να απορροφούν τους κραδασμούς των αντικειμένων- και κράνος.

Ψευτοδίλημμα αν μπορεί ή όχι να συνεχίσει ο διαιτητής

Όλα αυτά είναι έξω από κάθε λογική. Και ειδικότερα ποδοσφαιρική. Δεν τίθεται θέμα καν από τους κανονισμούς σε τέτοιες περιπτώσεις, αν μπορεί ή αν δεν μπορεί να συνεχίσει ο διαιτητής. Αυτό είναι ψευτοδίλημμα. Όταν χτυπάς τον διαιτητή, όταν τον προσβάλλεις, όταν τον τσαλακώνεις, είναι υποχρεωμένος να φύγει. Όπως έφυγε στη Γερμανία ο βοηθός όταν είχε δεχθεί πλαστικό ποτήρι με νερό. Όχι μπουκάλι.

Στην Ελλάδα, ο κάθε Άρης ψάχνει να βρει τι έγινε σε ανάλογες περιπτώσεις. Γιατί δεν έφυγε ο διαιτητής πέρσι στο Καραϊσκάκης, πριν δέκα χρόνια στην Τούμπα, προπολεμικά στη Λεωφόρο, στη Σμύρνη όταν παίζανε πριν το 1922 Πανιώνιος-Απόλλωνας και στο Βυζάντιο όταν είχαν πλακωθεί οι Πράσινοι με τους Βένετους.

Αντί να πιάσουν αυτόν που έριξε το μπουκάλι και να τον παραδώσουν στην Αστυνομία, ψάχνουν να βρουν το κουτί με τα σπίρτα.