Το μοναστήρι να είναι καλά. Κι επί της ουσίας, ουδεμία αντίρρηση. Δεν παίζουνε μπάλα οι καλόγεροι, ούτε βάζουνε γκολ. Ούτε τα μοναστήρια πάνε για πρωτάθλημα. Στη νηστεία και στην προσευχή περιορίζονται τα καθήκοντά τους.

Δεν χρειάζονται ιδιαίτερα προσόντα για να γίνει κάποιος καλόγερος, αρκεί η πίστη. Ούτε μεσάζοντες ή μάνατζερ για να επικοινωνήσει με το Θείον. Ο διάλογος είναι πνευματικός. Στο ποδόσφαιρο τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν είναι πνευματική σχέση ποδοσφαιριστών και ομάδων. Για δουλειά μιλάμε και για συμφέροντα, που δεν είναι πάντα αμοιβαία. Αυτό που κυριαρχεί είναι το εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν. Κάπως έτσι, ο έρωτας των βέριταμπλ κόκκινων εφημερίδων, έγινε μίσος. Από «παικταράς» έγινε «φραγκοφονιάς». Λες και οι δημοσιογράφοι αν βρουν παραπάνω λεφτά δεν θα κάνουν μεταγραφή αλλά θα μείνουν στην εφημερίδα που αγαπάνε και στους αναγνώστες της. Αυτό που οπουδήποτε αλλού αποκαλείται και είναι επαγγελματισμός, στον ομαδικό αθλητισμό, θεωρείται προδοσία. Ειδικότερα αν σε λένε Σπανούλη και αφήνεις τον Παναθηναϊκό για να πας στον Ολυμπιακό. Σε αυτούς που σε βρίζανε.

Πέρα όμως από το συναίσθημα, πραγματικό ή εμπορεύσιμο, Υπάρχει η ουσία, το αυτονόητο. Ο κάθε Μιραλάς έχει κάθε δικαίωμα να διεκδικήσει το κατά δυνατόν καλύτερο συμβόλαιο. Και αυτή είναι η δουλειά του κάθε μάνατζερ. Τα συμφέροντα του πελάτη του και κατά συνέπεια τα δικά του. Δεν είναι κάποιοι κακοί άνθρωποι ή τίποτα λαμόγια οι μανατζαρέοι, όπως αποκαλούνται υποτιμητικά. Για επαγγελματίες πρόκειται. Και μακάρι το ελληνικό κράτος που θέλει να πουλήσει τώρα το «Ελληνικό» κι ότι άλλο μπορεί να του φέρει λεφτά να είχε γι αυτή τη δουλειά ικανούς μάνατζερ. Κι όχι πολιτικούς της πλάκας. Έχει κάθε δικαίωμα λοιπόν, ο Μιραλάς να θεωρεί λίγα το 1,5 εκατομμύρια γιούρο το χρόνο που του δίνει ο Ολυμπιακός. Και έχει 100% δίκιο να θεωρεί ότι η Μπορντό ή κάποια άλλη ομάδα του Σαμπιονά είναι σκαλοπάτι για την καριέρα του. Η μεταγραφή του Γιάγια Τουρέ στην Μπαρτσελόνα δεν έγινε από τον Ολυμπιακό. Πήγε στη Γαλλία και την έκανε μέσω της Μονακό.

Ο Βαγγέλης, επίσης, έχει κάθε δικαίωμα να βάζει σαν ταβάνι για τα συμβόλαια το 1,5 εκατομμύριο. Κουμάντο στην τσέπη του κάνει ο ίδιος και κανένας άλλος. Τόσο αποτιμά τον Κέβιν Μιραλάς, τόσο θέλει τον πληρώσει. Ειδικότερα μάλιστα κάτω από τι συγκεκριμένες συνθήκες. Όταν βλέπει ότι η δικιά του ομάδα είναι πανίσχυρη, ενώ οι αντίπαλοι του έχουν τεράστια προβλήματα. Κι όταν είσαι σε θέση ισχύος εύκολα στυλώνεις τα πόδια και λες «Όχι». Να το κάνουμε πενηνταράκια. Ο Μαρινάκης θεωρεί ότι και χωρίς τον Βέλγο, το πρωτάθλημα είναι δικό του. Από ποιον να κινδυνεύσει να το χάσει; Από τον Παναθηναϊκό που ψάχνει το δίφραγκο με το τουφέκι και θα χάσουν τον Σισέ; Όντας λοιπόν σε θέση ισχύος έχεδι και τη δυνατότητα του σκληρού διαπραγματευτή μέχρι τέλους.

Κλείνοντας λοιπόν, όπως όλα δείχνουν το κεφάλαιο Μιραλάς για τον Ολυμπιακό δεν έχει να κάνει με τη συμπεριφορά του Βέλγου, αλλά με το ποιος θα είναι ο επόμενος καλόγερος. Τον Μιραλάς τον είδαμε ένα χρόνο τώρα και τον ξέρουμε. Με τα λεφτά που του δίνει ο Ολυμπιακός (1,5 εκατ. το χρόνο συν το ένα δίφραγκο στη Σεντ Ετιέν) μπορεί να βρει ίδιον ή ενδεχόμενα καλύτερο ποδοσφαιριστή στην ηλικία των 24 ετών και με προοπτική μεταπώλησης; Και για να μιλήσουμε με συγκεκριμένα παραδείγματα, μπορείς με αυτά τα λεφτά ν αγοράσεις τον Βιεϊρίνια από τον ΠΑΟΚ ή κάποιον άλλον αντίστοιχο του Βιεϊρίνια; Το ποδοσφαιρικό μοναστήρι του Ολυμπιακού πράγματα είναι καλά. Το να βρεις καλόγερους όμως είναι δύσκολο. Και για όποιον έχει αντίρρηση ή επιφύλαξη ας ρίξει ένα βλέφαρο στο μοναστήρι του Παναθηναϊκού με τον καλόγερο-Σαλπιγγίδη και τον καλόγερο-Γκοβού.