Σύγκριση γίνεται ανάμεσα σε δύο γυναίκες: "Ποια σ’ αρέσει περισσότερο; Η ξανθιά με το κόκκινο μπικίνι δεξιά, ή η μελαχρινή που είναι πίσω της;" Ανάμεσα σε δύο (διαφορετικές) ομάδες: "Η Σίτι με τις μεταγραφές, που έκανε, έχει το υλικό για να χτυπήσει την Τσέλσι στην Αγγλία;".

Στις Εθνικές, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η κάθε ομάδα (συγ)κρίνεται κατ αρχήν με τον εαυτό της. Πολύ περισσότερο, στην περίπτωση της Εθνικής Ελλάδος, που και μέχρι χθες με τον Ρεχάγκελ και τώρα με τον Σάντος, παίζουν οι ίδιοι ποδοσφαιριστές. Στα τελευταία χρόνια, ο Γερμανός, στηνόταν στην κυριολεξία στον τοίχο: "Αυτός ο προπονητής αδικεί τον Έλληνα ποδοσφαιριστή και το ταλέντο του". Πριν τα μπαράζ με την Ουκρανία υπήρχε η απαίτηση να απολυθεί και να πάει η ομάδα να παίξει με άλλον προπονητή. Καθολική ήταν η απαίτηση ότι "δεν αρκούν τα αποτελέσματα, αλλά κάποια στιγμή να δούμε και μπάλα". Τέλος, όσες νίκες έκανε τελευταία η Εθνική οφείλονταν στην αυτοδιαχείριση των ποδοσφαιριστών και όχι στις επιλογές του κόουτς.

Για τον μέσο Έλληνα δημοσιογράφο, όλα αυτά είναι απλά και εύκολα. Πολύ περισσότερο για το "συνεργείο" που αβαντάρει τον Σάντος. Όλα καλά λοιπόν την Παρασκευή, με την Γεωργία: "Σωστές οι επιλογές του προπονητή, σωστό το σύστημα, αλλά πέσαμε πάνω στην πουτάνα τη μπάλα και φάγαμε γκολ μόλις στο 3ο λεπτό. Αποσυντονιστήκαμε και χάσαμε δύο πολύτιμους βαθμούς". Το ποδόσφαιρο όμως δεν είναι ιππόδρομος. Να κάνει "ανόρθωση" στην εκκίνηση το άλογο και να μείνει εκτός κούρσας. Ένα ολόκληρο ματς είχε μπροστά της η Εθνική, για να ανατρέψει το σκορ. Με τη Γεωργία έπαιζε. Δεν είχε απέναντί της κανένα θηρίο. Εννιά φορές στις δέκα όμως πήγαινε να φτάσει στο γκολ με γιοματάρια, τριάντα και σαράντα μέτρων.

Δεν θέλω να είμαι άδικος. Οι περισσότεροι από τους διεθνείς δεν είναι σε καλή κατάσταση. Όπως έπαιζαν οι παίκτες του Παναθηναϊκού στην πρεμιέρα με την Skoda, έτσι έπαιξαν και στο Καραϊσκάκης. Ούτε θα κρεμάσω τον Σάντος για τα λάθη του. Θα πως όμως ότι τέτοια ματς με τέτοιες ομάδες, είτε εντός είτε εκτός έδρας ο Ρεχάγκελ τα έπαιρνε για πλάκα. Ιδού λοιπόν που δεν ήταν τόσο εύκολο.

Το "εχθρός του καλού είναι το καλύτερο" είναι εύκολο να το λες και να το επιδιώκεις, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο να το βρεις στην πράξη. Δεν είναι του γούστου μου αυτός ο Πορτοκάλογλου. Άσε που είναι Νεοσμυρνιώτης, αλλά οπαδός του Μίλωνα. Αυτό όμως "τα είχα όλα μια φορά κι ήθελα παραπάνω" ταιριάζει γάντι. Όχι μόνο στους καψούριδες, αλλά σε όσους, είτε από άγνοια, είτε από εμπάθεια, είτε από σκοπιμότητα, είτε από εξυπνακισμό, είχαν κάνει σημαία, ότι ο Έλληνας ποδοσφαιριστής, αξίζει καλύτερο προπονητή από τον Ρεχάγκελ.