Παρακολουθώ Ολυμπιακούς Αγώνες εδώ και πενήντα χρόνια. Από αυτούς της Ρώμης το 1960 κι από τον κινηματογράφο, βεβαίως, αφού η τηλεόραση δεν είχε φτάσει στην Ελλάδα. Μισός αιώνας. Τίποτα δεν είναι ίδιο στον πλανήτη. Ειδικότερα στους Αγώνες. Όλα αλλάζουν, όλα γίνονται διαφορετικά όλα έχουν σαν στόχο το καλύτερο. Τα στάδια μεγαλύτερα και πολύ ποιο σύγχρονα και λειτουργικά.

Οι τελετές έναρξης και λήξης, πιο γκλάμουρους και πιο φαντασμαγορικές. Οι αθλητές που συμμετέχουν κάθε φορά περισσότεροι. Μέσα στους στίβους δεν είναι μόνο τα ρεκόρ που συντρίβονται. Χρόνο με το χρόνο αλλάζει η σωματοδομή των αθλητών. Βλέπεις πρωταθλητές πριν τριάντα χρόνια, που σε σχέση με τους σημερινούς γίγαντες μοιάζουν σαν καχεκτικά παιδάκια. Αλλάζουν το χτένισμα και το λουκ και σε άντρες και σε γυναίκες. Τα ρούχα των αθλητών. Από τις φόρμες για την παρέλαση μέχρι τα σορτσάκια και τα φανελάκια κατά τη διάρκεια των Αγώνων.

Θα πω την αμαρτία μου. Μέχρι τώρα τουλάχιστον δεν έχω κάτσει στην καρέκλα να δω Αγώνες. Φευγαλέες ματιές έριξα στην τηλεόραση και φευγαλέες ματιές ρίχνω, είτε πάνω στο ζάπινγκ, είτε όταν υπάρχει απέναντι κάποιος δέκτης Όντας μάλιστα εκτός Αθηνών δεν το θεωρώ ότι καλύτερο, σχετικά με τη διάθεση του ελεύθερου χρόνου.

Προσωπικά θεωρώ ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι συνυφασμένοι με τον Στίβο. Και κατά δεύτερο λόγο με το κολύμπι που βγάζει πάντα πρωταγωνιστές. Στα ομαδικά αθλήματα το ποδόσφαιρο στα Μουντιάλ και στα Γιούρο είναι σε πολύ υψηλότερο επίπεδο. Καμία σχέση. Το να κάτσω να δω μπάλα Ισπανία-Ιαπωνία σε Ολυμπιακούς Αγώνες το θεωρώ διαστροφικό. Στο μπάσκετ και στο βόλεϊ οι Ολυμπιάδες έχουν και ενδιαφέρον και τηλεθέαση.

Δεν διστάζω ωστόσο να πω ότι δεν μου προκαλούν κάποια ιδιαίτερη συγκίνηση στον θεατή, η πάλη, το τζούντο και τέτοιου είδους προσωπικές μονομαχίες. Δεν ντρέπομαι να ομολογήσω ότι αγνοώ τους κανονισμούς. Ούτε η κωπηλασία π.χ μου προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η Γυμναστική αντίθετα ακόμα κι όταν δεν ξέρεις τους κανόνες είναι ελκυστική. Ο στίβος, όμως, είναι ο βασιλιάς. Ειδικά οι δρόμοι που ο ανταγωνισμός είναι άμεσος. Θεωρώ, λοιπόν, σαν μέγιστο καραγκιοζιλίκι να να λατρέψω την άρση βαρών, επειδή έτυχε να βγει ο Πύρρος Δήμας και να φέρει μετάλλια στην Ελλάδα. Ή να κάτσω στην τηλεόραση να δω πινγκ-πονγκ επειδή μετέχει με τα ελληνικά χρώματα ο πρώην Ρουμάνος, Καλλίνικος Κρέανκα.

Σε ότι έχει να κάνει λοιπόν με την ταπεινότητα μου, περιμένει να μπει στο κόλπο ο Στίβος και να κορυφωθεί με τους τελικούς. Μέχρι τότε δέχομαι τηλεφωνήματα από γνωστούς και φίλους για τις επιδόσεις και τις διακρίσεις των σχολιαστών της ΕΡΤ. Λέγαμε στην αρχή ότι όλα στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλάζουν και βελτιώνονται με την πάροδο των χρόνων. Με μια και μοναδική εξαίρεση: τους Έλληνες σχολιαστές. Κάθε πέρσι και καλύτερα. Κάθε καινούργιος ακόμα χειρότερους από τους παλιούς. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις που δεν σπάνε τα νεύρα του κοσμάκη από την ασχετοσύνη και την αγραμματοσύνη επιβεβαιώνουν τον κανόνα της μετριότητας.

Σε μετάδοση αγώνα βόλεϊ γυναικών ανάμεσα σε Σερβία και Νότια Κορέα ο εκφωνητής έλεγε κι επαναλάμβανε συνεχώς μετά μανίας: Οι Σερβίδες. Κατά το σερβίς κι οι Σερβίδες δηλαδή. Και να αγνοεί κάποιος τη λεπτομέρεια των κανονισμών σε ένα άθλημα, δεν χάθηκε ο κόσμος. Η άγνοια της ελληνικής γλώσσας δεν δικαιολογείται. Όταν δηλώνεις δημοσιογράφος και βγάζεις χρήματα από αυτή τη δουλειά και κάνεις καριέρα στην κρατική τηλεόραση. Η ευθύνη, όμως δεν είναι μόνο δικό τους. Το μεγαλύτερο μερίδιο ανήκει στα πολιτικά κόμματα που κάνουν τις επιλογές και τους προϊσταμένους τους που τους δίνουν και μικρόφωνα και σε επίπεδο Ολυμπιακών Αγώνων μάλιστα. Σε αυτούς ανήκουν η ευθύνη και η ντροπή για τις "Σερβίδες".