Μπορεί ένας κριτικός κινηματογράφου να γίνει σκηνοθέτης; Ναι. Όταν έχεις δει τόσες πολλές ταινίες και ξέρεις το αντικείμενο, έχεις τη δυνατότητα να γυρίσεις και εσύ μία. Το ζητούμενο είναι κατά πόσο αυτή η ταινία θα είναι καλή.

Κάπως έτσι είναι και η μέχρι τώρα σχέση του Νίκου Νιόπλια με την προπονητική. Ειδικότερα όταν έχει την προϋπηρεσία και το "διαβατήριο" ενός πολύ καλού ποδοσφαιριστή και σε υψηλό μάλιστα επίπεδο. Όπως και στο θέατρο που το αμέσως επόμενο βήμα ενός καλού ηθοποιού είναι να σκηνοθετήσει. Στο ποδόσφαιρο όμως τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Δεν φτάνει να ξέρεις από μπάλα για να έχεις την δυνατότητα να την διδάξεις και να την εφαρμόσεις στην πράξη. Αν ήταν έτσι οι καλύτεροι προπονητές στον κόσμο θα ήταν ο Ζιντάν και ο Μαραντόνα. Αντίθετα κάποιοι λένε ότι ο Μουρίνιο είναι τόσο καλός προπονητής επειδή δεν έχει παίξει μπάλα. Άλλο το ένα λοιπόν και άλλο το άλλο. Η γνώση είναι απαραίτητη αλλά από μόνη της δεν λέει απολύτως τίποτα.

Η δουλειά, πέρυσι για τον Νιόπλια, ήταν σχετικά εύκολη. Πήρε μια ομάδα έτοιμη και καλοδουλεμένη. Δεν είχε να προσθέσει και να αφαιρέσει κάτι. Διαχείριση είχε να κάνει μόνο. Την έκανε και πήρε το νταμπλ. Κάθε επόμενη σεζόν όμως ξεκινάει από το μηδέν. Είτε είναι ο ίδιος προπονητής στον πάγκο, όπως στην Μπενφίκα που αν και πρωταθλήτρια έχει μείνει δέκα βαθμούς πίσω, είτε είναι διαφορετικός, όπως στην Ίντερ με τον Μπενίτεθ. Η συγκρότηση της ομάδας και η προετοιμασία της είναι όπως ρίχνεις τα θεμέλια όταν χτίζεις. Αν γίνει λάθος δεν διορθώνεται. Ο Νιόπλιας στην προκειμένη περίπτωση, κλήθηκε να κάνει κάτι που δεν είχε κάνει ποτέ μέχρι τώρα. Κι όταν πέφτουν έξω αποδεδειγμένα ικανοί και έμπειροι προπονητές, η επιτυχία του, κάθε άλλο ήταν παρά δεδομένη. Έστω κι αν η ομάδα ήταν σχεδόν ίδια.

Δεν φταίει η κούραση...

Η κούραση των Μουντιαλικών, Καραγκούνη-Ζιλμπέρτο-Κατσουράνη δεν αποτελεί δικαιολογία και πολύ περισσότερο άλλοθι. Γνωστό ήταν ότι θα επιστρέψουν επιβαρυμένοι. Ο προπονητής το ήξερε και όφειλε να το αντιμετωπίσει και να το διαχειρισθεί. Ο Νιόπλιας απέτυχε να το κάνει. Θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός να παίζει τουλάχιστον μία ώρα ή έστω 30 λεπτά καλό ποδόσφαιρο. Ούτε καν αυτό δεν έγινε. Έχει πιαστεί ο σβέρκος του Σισέ έχοντας γυρισμένο συνέχεια το κεφάλι του για να δει και να προλάβει τις σέντρες. Δεν είναι ποδόσφαιρο αυτό. Και δεν οφείλεται στην κούραση. Αιτία είναι η παντελής έλλειψη δουλειάς. Πως πήγε να πάρει το ματς με την Λάρισα; Βάζοντας μέσα δίπλα στον Σισέ τον Πετρόπουλο. Όχι στο 70’ ή στο 80’. Με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου. Λογική εκατό-μηδέν, ποδοσφαίρου αλάνας: "Αφού έτσι κι αλλιώς μπάλα δεν μπορούμε να παίξουμε και ψάχνουμε με γιοματάρια, βάζουμε δύο ψηλούς μέσα στην περιοχή κι ο Θεός βοηθός".

Αυτό όμως δεν είναι ποδόσφαιρο. Είναι τουρλουμπούκι. Είναι λύσεις και πρακτικές του περασμένου αιώνα, όταν οι προπονητές έβαζαν σέντερ φορ στα τελευταία λεπτά τον πλέον υψηλόσωμο σέντερ-μπακ. Ούτε τραυματισμοί λένε τίποτα. Όσοι ποδοσφαιριστές κι αν λείπουν, πάντα παίζουν έντεκα εναντίον έντεκα. Κανείς δεν παίζει με λιγότερους. Κι ο Παπακώστας δεν είχε το Σάββατο στο ΟΑΚΑ το βασικό του κεντρικό αμυντικό δίδυμο. Μην πολυλογούμε λοιπόν: Περιπτώσεις σαν κι αυτές του Νιόπλιας αποτελούν πειράματα. Να δοκιμάζουν οι παράγοντες τις ικανότητές τους σαν νονοί. Και το να βαφτίσεις ένα παιδί είναι εύκολο. Βάζεις την πετσέτα και το βουτάς στην κολυμπήθρα. Το να βαφτίσεις κάποιον και να τον χρίσεις προπονητή και δύσκολο είναι και κοστίζει.