Ενενήντα λεπτά, δυόμιση φάσεις: Μία, η ασίστ του Μπέρτου στον Χάρα, δύο, το γκολ του Ντομίνγκες, και μισή, το γκολ-φάουλ του Φορτούνη. Στο ποδόσφαιρο, "ο φάκελος είναι κλειστός". Ποτέ δεν ξέρεις τι έχει μέσα. Τι θα είναι αυτό που θα δεις. Πας στο γήπεδο και η δουλειά είναι στο κορώνα-γράμματα. Μπορεί να σου κάτσει και να δεις παιχνιδάρα. Μπορεί να κάτσεις απάνω στην κέντα και να πέσεις σε σούπα.

Κάποιοι κάνουν ολόκληρο ταξίδι για να δουν έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Μάντσεστερ 2003, Μίλαν - Γιουβέντους, όλα μηδέν για 120 λεπτά. Τίποτα. Κωνσταντινούπολη 2005, Λίβερπουλ - Μίλαν 3-3, το ματς του αιώνα. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα δεις σ' ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Τους πρωταγωνιστές τους ξέρεις. Ομάδες, ποδοσφαιριστές, προπονητές. Το τι θέαμα θα προσφέρουν, όχι.

Σε ό,τι έχει να κάνει με τον Ολυμπιακό, τέλος καλό όλα καλά. Πήραμε το νταμπλ κι ο πρόεδρος θα σηκώσει τα μανίκια για να διορθώσει τα λάθη που έγιναν φέτος. Με τον Βαγγέλη Μαρινάκη, μάλιστα, να ανεβάζει τον πήχη ψηλά, λέγοντας ότι θέλει έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Ουδεμία πρωτοτυπία. Σε ανάλογες στιγμές ευφορίας, το ίδιο έχει πει κι ο Σωκράτης Κόκκαλης. Ουδείς, άλλωστε, έχει το δικαίωμα να περιορίσει τις φιλοδοξίες του άλλου.

Σε ό,τι έχει να κάνει με τη Σκόντα, ο Χρήστος Πανόπουλος, με κατάμαυρο μαλλί αλά Πασχάλης Αρβανιτίδης, τα είπε όλα σε δύο λέξεις: "Τον ήπιαμε". Το αουτσάιντερ άντεξε για 45 λεπτά. Μέχρι τη στιγμή που ο Μπέρτος την είδε Φράνκο Μπαρέζι και πήγε να γυρίσει την μπάλα με το στήθος.

Κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο, να πούμε και τούτο. Ότι στον Ολυμπιακό άλλαξαν την έδρα της διεξαγωγής των επινικίων. Και για τυπικούς λόγους, αφού ο Αχιλλέας Μπέος είναι πλέον Δήμαρχος και δεν ασχολείται με νυχτερινά κέντρα, αλλά σε κάθε περίπτωση, οι σχέσεις με τον Βαγγέλη Μαρινάκη έχουν διαταραχθεί. Κάπως έτσι λοιπόν φτάσαμε στον Χολίδη, και σε βραδιά μάλιστα, ιδιαίτερα δύσκολη για την ελληνική μουσική. Η χώρα που δικαιούται να είναι υπερήφανη, αφού πέρα από έναν Μάνο Χατζηδάκι κι έναν Μίκη Θεοδωράκη έχει βγάλει μία Παπαρίζου και μία Καλομοίρα, σε ό,τι έχει να κάνει με τη Γιουροβίζιον, τον ήπιε. Η Ελλάδα καταποντίστηκε στη 19η θέση.

Ξεφύγαμε όμως. Λέγαμε ότι το ποδόσφαιρο είναι απρόβλεπτο. Πράγματι. Ο Ολυμπιακός αυτής της σεζόν, ωστόσο, ήταν προβλέψιμος 100%. Σε ό,τι έχει να κάνει δηλαδή με τις εγχώριες υποχρεώσεις του. Όπως την ξεκίνησε τη σεζόν, έτσι τη συνέχισε, κι έτσι την τελείωσε. Ό,τι έδειξε σε όλα τα παιχνίδια, αυτό έδειξε και στον τελικό. Τίποτα στα πρώτα 45 λεπτά, μια-δυο ενέργειες στο δεύτερο ημίχρονο και καθαρίσαμε. Ποιος θα έχει να θυμηθεί κάτι άλλο απ' αυτόν τον τελικό, πέρα από το γκολ του Ντομίνγκες; Κανένας. Όπως κανένας δεν θα έχει να θυμηθεί κάτι από τον Ολυμπιακό της σεζόν 2014-15. Το ότι πρόσθεσε δύο κύπελλα στην τροπαιοθήκη του, ουδεμία αντίρρηση. Στο βιβλίο της ιστορίας γράφτηκε: "2014-15 πρωταθλητής και κυπελλούχος ο Ολυμπιακός". Μέχρι εκεί όμως κι ούτε έναν πόντο παραπάνω.

Σ' αυτόν τον τελικό, δεν τον ήπιε μόνο ο Πανόπουλος. Τον ήπιαν κι όλοι όσοι περίμεναν, όσοι είχαν την ελπίδα, να δουν ποδόσφαιρο. Το 3-1 σαν σκορ σε ξεγελάει. Δεν είναι λίγα τα τέσσερα γκολ. Λίγο, έως ελάχιστο, ήταν αυτό που είδαμε. Στο πρώτο ημίχρονο, έναν Ολυμπιακό να μην κάνει τίποτα. Να μην μπορεί να κατεβάσει την μπάλα. Μία Σκόντα να το παλεύει, αλλά να είναι "όλο λάδι-λάδι κι από τηγανίτα τίποτα". Ο Ρομπέρτο, που σε όλα σχεδόν τα παιχνίδια φέτος, μια-δυο φορές τουλάχιστον, έβγαζε το φίδι από την τρύπα, στο συγκεκριμένο ματς δεν ζορίστηκε. Κι όταν ο Μπέρτος είχε την έμπνευση να ξηγηθεί "πάρε-βάλε" στον Χάρα, έπεσαν στο ΟΑΚΑ οι τίτλοι τέλους. Αυτή η Σκόντα δεν είχε τα κουράγια να κοντράρει αυτόν το μέτριο Ολυμπιακό.

Αν θυμηθούμε τον περσινό τελικό Παναθηναϊκός - ΠΑΟΚ 4-1, σίγουρα μπορούμε να πούμε κάθε πέρυσι και καλύτερα. Θα μπορεί να πει κάποιος, αυτή τη στάνη έχουμε, αυτό το τυρί βγάζει. "Αυτό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο". Δεν είναι ακριβώς έτσι. Η κρίση έχει ρίξει τα μπάτζετ κι έχει κατεβάσει το επίπεδο. Εξίσου σημαντικός, όμως, είναι και ο υποκειμενικός παράγοντας. Η κακή διαχείριση, οι λάθος επιλογές. Κακή ομάδα φέτος στο σύνολό της σεζόν ο Ολυμπιακός. Εύκολα όμως πρωταθλητής, εύκολα και κυπελλούχος, αφού οι άλλοι είναι ακόμα χειρότεροι. Κατώτερος από πέρυσι ο Παναθηναϊκός. Τραγικός από ένα σημείο και μετά ο ΠΑΟΚ. Ανήμπορη η Σκόντα να. παλέψει στον τελικό, όπως ο Αστέρας Τρίπολης, στο ίδιο γήπεδο, πριν δύο χρόνια.

Ίσως να μην είναι τυχαίο ότι ο καλύτερος τελικός έγινε το 2009. Το Ολυμπιακός - ΑΕΚ, την τελευταία χρονιά πριν το μνημόνιο. Και δεν ήταν μόνο ο Ολυμπιακός του Σωκράτη Κόκκαλη, που είχε κάνει το νταμπλ. Ήταν και η ΑΕΚ του Θανόπουλου. Οι συνθέσεις των δύο αντιπάλων τα λένε όλα. Ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο, σε μία διαφορετική Ελλάδα. Έστω και με δανεικά (σε όλα τα επίπεδα), αφού τόσο ο Ολυμπιακός, αλλά περισσότερο η ΑΕΚ, ξόδευαν περισσότερα από όσα είχαν.

Ολυμπιακός: Νικοπολίδης, Τοροσίδης, Ντομί, Άντζας, Αβ. Παπαδόπουλος, Πατσατζόγλου (46' Ντάρμπισιρ, 96' Όσκαρ), Ντουντού, Γκαλέτι, Λέτο (62' Τζόρτζεβιτς), Μπελούτσι, Ντιόγο

ΑΕΚ: Σάχα, Γεωργέας, Ζεράλδο Άλβες, Κυριάκος (62' Αλεξόπουλος), Μαϊστόροβιτς, Ενσαλίβα, Καφές, Μαντούκα (68' Πελετιέρι), Σκόκο, Τζεμπούρ (77' Εντίνιο), Μπλάνκο

(Stevie Ray Vaughan και Tin Pan Alley)