Βαγγέλης όπως Παύλος

Το μονοπώλιο δεν είναι καλό. Αυτός όμως είναι ο καπιταλισμός. Ούτε αρχές υπάρχουν, ούτε κανόνες. Ισχύει αυτό που κάθε φορά ορίζει η αγορά: ο πρώτος το παντεσπάνι κι όλοι οι άλλοι τα ψίχουλα. Δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση το ποδόσφαιρο. Και δη το ελληνικό. Και δε σε συνθήκες κρίσης. Αν αρχίσουμε να μετράμε από την εποχή-Κόκκαλη ο Ολυμπιακός αισίως θα έχει φτάσει τον Μάιο τα 18 στα τελευταία 20 πρωταθλήματα. Ούτε η Μπάγερν στη Μπουντεσλίγκα. Οι Βαυαροί θα έχουν το χρόνο το καλοκαίρι 13 στα 20. Στα υπόλοιπα επτά τρία έχει η Ντόρτμουντ κι από ένα Βέρντερ, Στουτγκάρδη, Καϊζερσλάουτερν και Βόλφσμπουργκ.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης μετά το πρώτο πρωτάθλημα που πήρε το 2011 από τον νταμπλούχο Παναθηναϊκό της πολυμετοχικότητας πήρε φόρα. Περπατάει στα σίγουρα για το έκτο. Η οικονομική υπεροπλία είναι δεδομένη. Η αγωνιστική με όσα έχουμε δει μέχρι τώρα εντυπωσιακή: εννιά στα εννιά στο πρωτάθλημα, εννιά βαθμούς στα τέσσερα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ και μια ομάδα που βγάζει μάτια. Το θέμα είναι, λοιπόν, η διαχείριση. Η διαχείριση των χρημάτων του μονοπωλίου που προαναφέραμε.

Δεν θα μπορούσε ο Ολυμπιακός να παίρνει το πρωτάθλημα με προπονητή τον Τάκη Λεμονή; Εύκολα. Δεν θα έπαιρνε το πρωτάθλημα μ' έναν καλό τερματοφύλακα, αλλά όχι κόστους 6 εκατομμυρίων όπως ο Ρομπέρτο; Εύκολα. Θα έχανε το πρωτάθλημα, αν δεν έδινε πέντε εκατομμύρια για να αγοράσει την τελευταία ημέρα των μεταγραφών τον Ιντέγιε; Σε καμία περίπτωση. Αυτά τα λεφτά θα πει κάποιος προέρχονται από το Τσάμπιονς Λιγκ. Πράγματι. Επιστρέφουν όμως στην ομάδα. Κι αυτό στο ποδόσφαιρο ούτε δεδομένο είναι, ούτε αυτονόητο.

Αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί, άλλη μια φορά στον επαγγελματικό αθλητισμό. Στον μπασκετικό Παναθηναϊκό. Για μια πενταετία τουλάχιστον στην Ελλάδα έπαιζε μόνος του. Όταν από το 2003 μέχρι και το 2011 πήρε εννιά πρωταθλήματα σερί. Που θα μπορούσε να τα είχε πάρει και με τον Πεδουλάκη στον πάγκο. Κράτησε όμως τον Ομπράντοβιτς. Τον καλύτερο και πλέον ακριβοπληρωμένο προπονητή στην Ευρώπη. Είχε ξένους παίκτες τον Σισκάουσκας, τον Μπατίστ, τον Γιασικεβίτσιους. Είχε τους καλύτερους Έλληνες (Διαμαντίδη, Σπανούλη) κι από ένα σημείο και μετά με υψηλά συμβόλαια. Επειδή ακριβώς ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε όραμα. Δεν του αρκούσε που ήταν σίγουρα πρώτος στο χωριό. Και τα κατάφερε. Σ' αυτό ακριβώς το χρονικό διάστημα ο Παναθηναϊκός κατέκτησε τρία ευρωπαϊκά κύπελλα (και με τα έσοδα της Ευρωλίγκας να είναι φραγκοδίφραγκα μπροστά στου Τσάμπιονς Λιγκ).

Το ποδόσφαιρο, βέβαια, δεν είναι μπάσκετ. Καμία σχέση ο βαθμός δυσκολίας. Το κόστος για το ευρωπαϊκό κύπελλο είναι όσο και τα ισοδύναμα για την άρση του 23% στον ΦΠΑ για την ιδιωτική εκπαίδευση. Η οποιαδήποτε ελληνική ομάδα μπορεί να κυνηγήσει μόνο το εφικτό. Όχι το ακατόρθωτο. Τη συνέχεια δηλαδή μετά τη φάση των Ομίλων. Είτε στους "16" του Τσάμπιονς Λιγκ, είτε στο Γιουρόπα. Αναλαμβάνοντας το 2010 ο Βαγγέλης Μαρινάκης είδε τον Ολυμπιακό να βγαίνει έξω από την Ευρώπη από τον Ιούνιο μήνα. Το 2011/12 που επέστρεψε στους ομίλους τερμάτισε τρίτος. Συνεχίζοντας στο Γιουρόπα έφτασε στους "16". Την επόμενη σεζόν και πάλι τρίτος. Το 2014 πέρασε στους "16" κέρδισε τη Γιουνάιτεντ 2-0, αλλά έχασε στη ρεβάνς 0-3. Πέρυσι τερμάτισε τρίτος και συνέχισε στο Γιουρόπα. Στα τέσσερα αυτά χρόνια ο Ολυμπιακός έχει κερδίσει πρωταθλήτριες ομάδες όπως η Ντόρτμουντ, η Άρσεναλ, η Μπενφίκα, η Γιουνάιτεντ, η Γιουβέντους, η Ατλέτικο Μαδρίτης.

Κι ο Γιώργος Βαρδινογιάννης για ένα διάστημα έπαιζε μόνος του. Όταν απέναντι στον Παναθηναϊκό ήταν ο Ολυμπιακός του Σαλιαρέλη και η ΑΕΚ του Γιδόπουλου. Και με τεράστια για την εποχή έσοδα από το Τσάμπιονς Λιγκ είχε προπονητή τον Ρότσα. Κι αντί να παίρνει παίκτες και να ενισχύεται έχανε (Ουζουνίδης, Δώνης, Μπορέλι, Γ.Χ Γεωργιάδης, Μίκλαντ). Ο Βαγγέλης Μαρινάκης ευθύς εξ αρχής έδειξε ότι έχει υψηλούς στόχους. Όταν πήγε ο ίδιος στην Ισπανία κι έφερε τον Ερνέστο Βαλβέρδε. Στη συνέχεια επέλεξε τον Μίτσελ. Δεν του βγήκε με τον Ζαρντίμ, δεν του βγήκε με τον Περέιρα, αλλά τελικά του έκατσε με τον τρίτο Πορτογάλο. Τον Μάρκο Σίλβα. Όλες οι επιλογές ήταν προοπτικής για κάτι παραπάνω από το πρωτάθλημα στην Ελλάδα, που έτσι ή αλλιώς θεωρείται δεδομένο.

Πέρυσι ο Ολυμπιακός σε ότι είχε να κάνει με την Ελλάδα δεν είχε καλή σεζόν. Λίγα, ελάχιστα ήταν τα καλά παιχνίδια που μπορείς να θυμηθείς. Με γκρίνια ότι κάθε χρόνο πουλιούνται βασικοί ποδοσφαιριστές και κάθε καλοκαίρι φτιάχνεται καινούργια ομάδα στο φτου κι από την αρχή. Μια-δυο-τρεις όμως ήρθε κι έδεσε. Καταρχήν δεν πουλήθηκε κανείς ποδοσφαιριστής. Βγήκε ο προπονητής, βγήκαν οι μεταγραφές που για τα ελληνικά δεδομένα ήταν από το πάνω ράφι. Το ότι όμως στον Ολυμπιακό γεννάνε και τα κοκόρια τους κάθε άλλο παρά τυχαίο. Είναι το όραμα του Βαγγέλη Μαρινάκη κι οι επενδύσεις σε τεχνική ηγεσία και έμψυχο υλικό.

(Στο τραγούδι της ημέρας Joe Cocker και Unchain My Heart)

(Κι επειδή το "δύο σε ένα" δεν αναφέρεται μόνο στα σαμπουάν, πατώντας στο Summer is over, δώρο ένα έξτρα κείμενο. Επειδή δεν γράφουμε μόνο από υποχρέωση, αλλά γράφουμε και για τους φίλους μα).