Είναι πραγματικά κουραστικό να μπαίνεις στη θέση να γράψεις τα ίδια και τα ίδια μετά από ένα παιχνίδι του ΠΑΟΚ. Όπως και την περασμένη Τετάρτη που δεν μπορούσα να βρω τον τρόπο με τον οποίο ο Δικέφαλος θα κέρδιζε τον Παναθηναϊκό στην Τούμπα, έτσι και σήμερα (31/5) δεν μου έβγαινε με τίποτα… σενάριο για να τσιμπήσει βαθμό στη Λεωφόρο.

Μόνο αν ήθελαν οι παίκτες των «πρασίνων» να τον κάνουν δώρο. Αλλά για ποιο λόγο να χαλάσουν την δική τους φιέστα με χιλιάδες οπαδούς στο πλευρό τους;

Ο Παναθηναϊκός είναι αυτή την περίοδο μία ομάδα με ποδοσφαιριστές αθλητές, ο ΠΑΟΚ από την άλλη διαθέτει… κάτι σαν ποδοσφαιριστές. Και αυτό φτάνει. Φυσικά και ο Παναθηναϊκός δεν είναι υπερομάδα. Έχει αδυναμίες-όπως η έλλειψη ταχύτητας στο κέντρο άμυνας-αλλά για να τις εκμεταλλευτεί ο αντίπαλος πρέπει να είναιστοιχειωδώς καλή ομάδα. Κι αυτό δεν αγγίζει ούτε κατά διάνοια τον τωρινό ΠΑΟΚ.

Τι μπορεί κανείς, κατά συνέπεια, να κρατήσει ως συμπέρασμα για τον ΠΑΟΚ από το ματς της Λεωφόρου; Το πρώτο και σημαντικότερο, ότι το ρόστερ του συνολικά-ας μην μπω σε ατομική κριτική προς το παρόν γιατί μπορεί να αδικήσω κάποιον που δεν φταίει, αλλά θα την κάνουμε ki αυτή την ανάλυση με το τέλος των πλέι οφ-δεν είναι επιπέδου ΠΑΟΚ.

Του ΠΑΟΚ που θέλει να λέγεται υποψήφιος διεκδικητής του τίτλου. Του ΠΑΟΚ με την πιο ισχυρή οικονομική βάση της ιστορίας του. Και αυτό δεν αφορά μόνο στις αγωνιστικές ικανότητες και τη σωματοδομή των παικτών, αλλά κυρίως στην προσωπικότητά τους.

Αν μη τι άλλο, όταν έχεις αρχίσει τη σεζόν ως υποψήφιος διεκδικητής του τίτλου και έχει καταλήξει να είσαι ένα σύνολο που μπορεί να χάνει απ’ όλους, τότε βγάζεις λίγο νεύρο. Τρέχεις, πιέζεις, ρίχνεις καμιά κλοτσιά, εκνευρίζεσαι. Ούτε κίτρινη κάρτα δεν είχαν το κουράγιο να πάρουν οι παίκτες του ΠΑΟΚ (έκαναν την εξαίρεση στο φινάλε Ρατς και Περειρα) κόντρα στον Παναθηναϊκό, αποδεχόμενοι μοιραλατρικά την ήττα τους πριν ακόμη αρχίσει το παιχνίδι.

Επειδή, όμως, δεν μιλάμε για ρομπότ που τα προγραμματίζεις αλλά για ανθρώπους, ειλικρινά φοβάμαι ότι είναι πολύ δύσκολο ο ηττοπαθής ΠΑΟΚ του αποψινού ματς (και των τελευταίων μηνών) να μεταμορφωθεί σε σύνολο με πάθος και πνεύμα νικητή σε τρεις μέρες και κυρίως στο ματς της Τρίπολης την άλλη Κυριακή.

Τι έψαχνες Γιώργο με Μαντούρο και αλλαγές;

Το πολύ άσχημο για τον ΠΑΟΚ είναι ότι και ο προπονητής του, ο Γιώργος ο Γεωργιάδης δείχνει να μηδιαθέτει κι αυτός το καθαρό μυαλό και το πλάνο για να σουλουπώσει λίγο το συνονθύλευμα που παρέλαβε.

Φυσικά και δεν είναι πρώτα δική του ευθύνη που τα αποδυτήρια θυμίζουν νοσοκομείο από τους συνεχόμενους τραυματισμούς. Όμως, σαφώς και χρεώνεται 100% τις επιλογές του στα ματς.

Τι περίμενε δηλαδή από τον Μαμτούρο και τον έβαλε βασικό μετά από τόσο καιρό απραξίας (θυμίζω ότι είχε να αγωνιστεί από το ματς με τον ΟΦΗ όταν και τραυματίστηκε, περίπου τέσσερις μήνες πριν); Μήπως πείστηκε από το σχόλιο του Ολλανδού στοtwitter«Πάμε ΠΑΟΚάρα»; Και το ρωτάω γιατί δεν υπάρχει μέσα και γύρω από τον ΠΑΟΚ άνθρωπος που να πιστεύει ότι η ομάδα μπορεί να περιμένει οποιασδήποτε βοήθεια από τον Μαντούρο.

Επιπλέον, έριξε για ένα σχεδόν ημίχρονο στο ματς τον Ρατς που ήταν πιο απαραίτητο να ξεκουραστεί παρά να παίξει σε ένα ματς χαμένο (στο σημείο που μπήκε) και τον Κωνσταντινίδη που προερχόταν από τραυματισμό και ίσως και αυτό το ματς του άφησε κάποιο κουσούρι.

Θα επανέλθω και στο κεφάλαιο Γεωργιάδης με το τέλος των πλέι οφ, σεβόμενος ότι υπάρχουν ακόμη δύο ματς στα οποία ο ΠΑΟΚ έχει ελπίδες (για τον υπογράφοντα σε μεγάλο βαθμό θεωρητικές ) να κερδίσει το εισιτήριο που οδηγεί απευθείας στους ομίλους τουEuropaLeagueκαι έτσι να δώσει στον Άρνεσεν τον χρόνο να στήσει κάτι σωστό.

Ειλικρινά, δεν βλέπω τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να αλλάξει κάτι για τον ΠΑΟΚ και να πάψει να φαίνεται να δίνει την εικόνα ενός θλιβερού συνόλου που αγκομαχά να ολοκληρώσει τη σεζόν.

Το μόνο, ίσως, που απομένει σε μία απέλπιδα κίνηση μπας και πνεύσει λίγος φρέσκος αέρας στα αποδυτήρια είναι να μιλήσουν στους παίκτες ο Γκαρσία και ο Άρνεσεν. Δεν ξέρω τι μπορεί να τους πουν για να αλλάξουν τη σκέψη τους και να τους κάνουν να αποτινάξουν από πάνω τους τη μιζέρια. Ας διηγηθούν καμιά ιστορία από το λαμπρό παρελθόν τους. Ίσως έτσι ξεχαστούν για λίγο από τα δικά τους…