Μόλις 45 δευτερόλεπτα. Τόσο μέτρησε ο Λάσλο Μπόλονι το χρόνο που χρειάστηκε ο ΠΑΟΚ για να καλύψει την απόσταση που διήνυσε για να βρεθεί από τον... παράδεισο στην κόλαση.

Μία σέντρα σουτ της απελπισίας από τον Φυτανίδη, με τη βοήθεια του Γλύκου, έγινε φιλί της ζωής, ενώ πριν ο "Δικέφαλος" συνέλθει από το σοκ ήρθε και το τελειωτικό χτύπημα από το Μπρίτο.

Ήταν, όμως, μόνο η κακιά η τύχη που έφταιξε; Λέγαμε από αυτή εδώ τη γωνιά μετά τον αγώνα με τον Πανιώνιο και τη δήλωση του Μάντζιου περί τυχερού γκολ του Αθανασιάδη, ότι την τύχη σου την προκαλείς. Και ο ΠΑΟΚ, κόντρα στον Ατρόμητο, μόνο αυτό δεν έκανε. Αντίθετα, της φέρθηκε με τέτοιο τρόπο που την... οδήγησε να του δείξει το σκληρό πρόσωπό της.

Οι γηπεδούχοι στη γεμάτη έδρα τους, έχοντας όλα σχεδόν τα ατού τους παρόντα και απέναντί τους ένα αντίπαλο που είχε τα δύο μεγαλύτερα όπλα του (Μήτρογλου και Τάτο) στον πάγκο, έπαιξαν άκρως επιφυλακτικά. Δεν αναθάρρησαν ούτε όταν βρέθηκαν μπροστά με το πέναλτι-γκολ του Λίνο και η ποδοσφαιρική λογική έλεγε ότι θα έπρεπε να επιχειρήσουν να "τελειώσουν" το ματς.

Αυτό συνέβη γιατί ο ΠΑΟΚ δεν κατάφερε σε καμία στιγμή του παιχνιδιού να διαχειριστεί τη στάμπα του φαβορί που απλόχερα του την είχαν προσφέρει πριν την έναρξη του παιχνιδιού, όχι μόνο οι εκτιμήσεις ειδικών και Τύπου, αλλά και ο Δώνης με τον Σπανό. Προφανώς αυτό συνέβη γιατί είχαν στο νου τους πώς είχε αντιδράσει ο "Δικέφαλος" στην πανομοιότυπη κατάσταση που είχε βρεθεί στον περσινό ημιτελικό με την ΑΕΚ στην Τούμπα. Και τότε θεωρούνταν το ακλόνητο φαβορί για την πρόκριση στον τελικό, αλλά και πάλι τα θαλάσσωσε.

Το πραγματικό φαβορί μπαίνει μέσα στο γήπεδο και επιχειρεί να "πνίξει" τον αντίπαλο. Προσπαθεί να εκμηδενίσει τις πιθανότητες να παίξει ρόλο η τύχη, να μην δώσει κανένα δικαίωμα να αμφισβητηθεί η κυριαρχία του. Δυστυχώς, ο ΠΑΟΚ αυτό δεν μπορεί να το κάνει. Όλα τα μεγάλα παιχνίδια του ήρθαν όταν κατέβαινε στο γήπεδο ως μέγα αουτσάιντερ. Όπως συνέβη στην Κωνσταντινούπολη, στο Ζάγκρεμπ, στο Λονδίνο, ακόμη και στα ντέρμπι του ελληνικού πρωταθλήματος. Τη σεζόν 2009-2010 που ο ΠΑΟΚ τερμάτισε πρώτος στα πλέι οφ, το πέτυχε έχοντας την σκέψη ότι κάνει υπέρβαση, ότι από μόνη της η συμμετοχή σε ευρωπαϊκή διοργάνωση που εξασφάλισε με την είσοδο στα πλέι οφ ήταν επιτυχία.

Κοντολογίς, ο ΠΑΟΚ αποκλείστηκε από τον Ατρόμητο, πολύ απλά γιατί δεν μπήκε στο γήπεδο για να κάνει το παιχνίδι του και να αποδείξει ότι είναι η καλύτερη ομάδα

Οι επιμέρους απορίες

Αν φύγουμε από τη γενική διαπίστωση, μπορούμε να σταθούμε σε επιμέρους θέματα με τα οποία ορισμένοι μπορείτε να διαφωνείτε:

-Τεράστιες οι απώλειες του Βιεϊρίνια και του Κοντρέρας, όμως, τα στοιχεία που έδινε ο Χιλιανός στην άμυνα δεν μπορεί με τίποτα να τα καλύψει ο ΠΑΟΚ.

-Είναι αδιανόητο για μία ομάδα που έχει μάθει να παίρνει πολλά γκολ από στημένες φάσεις να αντιμετωπίζει αυτό τον τομέα του παιχνιδιού με την λογική του "όλοι οι παίκτες μπορούν να εκτελέσουν κόρνερ" που επικαλέστηκε ο Μπόλονι για να δικαιολογήσει την επιλογή Ρομπέρ ως εκτελεστή, αντί των Λίνο, Γκαρσία στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα

-Δεν είναι δυνατό ο ΠΑΟΚ να εκτίθεται από μία ομάδα 100, 200 οπαδών που όταν δεν της αρέσει κάτι κάνει ντου στο γήπεδο.

-Τέλος, δεν είναι δυνατό να συνεχίσει να λαμβάνει ο ΠΑΟΚ αποφάσεις εν θερμώ. Το λέω αυτό χωρίς να γνωρίζω την κατάληξη των συζητήσεων μεταξύ του Ζαγοράκη και των συνεργατών του χθες το βράδυ. Οτιδήποτε είναι να γίνει, πρέπει να προκύψει σε καθεστώς ηρεμίας. Εκτός κι αν ο ΠΑΟΚ εξαρτά την πολιτική και τη φιλοσοφία του από το αποτέλεσμα του κάθε επόμενου αγώνα.