Χτισμένος για μεγάλα πράγματα ο ΠΑΟΚ

Το πώς αισθάνονται οι οπαδοί του ΠΑΟΚ μετά την πρόκριση της ομάδας τους στον τελικό Κυπέλλου Ελλάδας και την προοπτική για repeat δεν χρειάζεται να το αναφέρω. Το ξέρουν και τα μικρά παιδιά.Δεν υπάρχει κανείς που να μην βάζει στην εξίσωση και τον τίτλο του πρωταθλήματος που δεν κρίνεται στο γήπεδο.

Και αυτό είναι ένα συναίσθημα (αδικίας) έντονο που μεγαλώνει κάθε φορά που οι παίκτες του Δικεφάλου δίνουν μία όμορφη ποδοσφαιρική παράσταση, στην Τούμπα ή μακριά από αυτή. Είναι πραγματικά πολύ μεγάλο κρίμα που και αυτό το παιχνίδι με τον Πανιώνιο έγινε μπροστά σε άδειες κερκίδες.

Πραγματικά αναρωτιέμαι τι προσφέρει στο ποδόσφαιρο η τιμωρία των κεκλεισμένων των θυρών αγώνων. Ποιο είναι το όφελος όταν οι αγώνες, όχι μόνο για τον ΠΑΟΚ αλλά για οποιαδήποτε ομάδα, γίνονται χωρίς κόσμο.Προφανώς, είναι πολύ σωστή η απόφαση ο τελικός του Κυπέλλου να γίνει παρουσία οπαδών. Ας ψάξουν, λοιπόν, οι σοφοί της ΕΠΟ και οι επίτροποι που ήρθαν να μας διδάξουν πολιτισμό άλλους τρόπους να σταματήσουν παραβατικές συμπεριφορές και για να το πετύχουν δεν έχουν παρά να δουν τι συμβαίνει στον προηγμένο αθλητικά κόσμο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Κλείνοντας την παρένθεση, αναρωτιέμαι πώς στ’ αλήθεια αξιολογούν τον ΠΑΟΚ οι ουδέτεροι φίλαθλοι. Αυτοί που δεν είναι φανατικά προσηλωμένοι σε κάποια από τις υπόλοιπες μεγάλες ελληνικές ομάδες. Αυτούς νομίζω ότι κερδίζει ο Δικέφαλος με την απόδοσή του μέσα στο γήπεδο τα δύο τελευταία χρόνια και ειδικά εφέτος. Φάσεις σαν το σλάλομ του Πέλκα και το ένα-δύο με τον Σάχοβ που οδήγησε σε μία εντυπωσιακή απόκρουση του Κότνικ, το αριστουργηματικό πλασέ του Γιαννιτσώτη μέσου στη φάση του 2-1 ή οι απίστευτες ντρίμπλες του Μάτος όταν κέρδισε το πέναλτι με το οποίο ο Πρίγιοβιτς έκανε το 3-1 δεν είναι από αυτές που συναντά κανείς συχνά στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Η ποιότητα και η προσωπικότητα ξεχειλίζουν σ’ αυτόν τον ΠΑΟΚ και η πρόσμιξη με το αίσθημα αδικίας, δημιουργεί ένα μείγμα που φέρνει το αποτέλεσμα που βλέπουμε. Προφανώς ο τελικός, για πολλούς και ευνόητους λόγους, έχει συνδεθεί στα αποδυτήρια του ΠΑΟΚ ως η παράσταση που πρέπει να είναι η καλύτερη στην εφετινή σεζόν και μένει να αποδειχθεί στην πράξη.

ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΑ ΟΛΟΙ ΜΑΣ

Προφανώς όλες αυτές τις σκέψεις περί καλού ποδοσφαίρου τις σκιάζει η ιστορία του ντέρμπι της 11ης Μαρτίου με την ΑΕΚ (σε συνέχεια εκείνου με τον Ολυμπιακό στις 25 Φεβρουαρίου) και όλα όσα γίνονται από τότε.

Είναι κουραστικό για όλους μας να αναλύουμε κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια πράγματα, όμως δεν μπορώ να μην σημειώσω ότι η αλλαγή στάσης της ΑΕΚ και το ναι στη μελέτη του βίντεο των αποδυτηρίων και στην κατάθεση Κομίνη είναι ένας θρίαμβος της κοινής λογικής, αφού όλοι είδαμε πόσο τραγικά διαχειρίστηκε τον πιο μεγάλο αγώνα του Πρωταθλήματος ο Θεσπρωτός ρέφερι. Και το σημειώνω αυτό χωρίς να προσπαθώ να υποκαταστήσω δικαστές, όπως συχνά βλέπω να γίνεται τελευταία, όποια απόφαση κι αν πάρει η Εφέσεων και αργότερα το Διαιτητικό της ΕΠΟ.

Αυτό που για μένα, όμως, έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι η συνεχής πρόοδος που ο ΠΑΟΚ παρουσιάζει από το καλοκαίρι του 2015 και έπειτα. Με τα όποια λάθη σε επιλογές στελεχών (προπονητών, παικτών κ.α.) η επένδυση του Ιβάν Σαββίδη έχει αρχίσει να αποδίδει και για όσους θέλουν να βλέπουν χωρίς παρωπίδες το τι πραγματικά συμβαίνει, δεν μπορούν παρά να καταλήξου6ν σε ένα βασικό συμπέρασμα: Αυτός ο ΠΑΟΚ χτίζεται για μεγάλα πράγματα και όσο ο Σαββίδης θα έχει την επιμονή που τον χαρακτηρίζει από την πρώτη μέρα που ανέλαβε τα ηνία του συλλόγου είναι βέβαιο ότι οι τίτλοι θα έρχονται ολοένα και πιο συχνά στην Τούμπα.

Το εφέτος ή του χρόνου είναι σημαντικό, αλλά λεπτομέρεια μπροστά στην γενική εικόνα. Και αν θέλετε και κάποιες αποδείξεις δεν έχετε παρά να δείτε το στατιστικό που αναφέρει ότι ο ΠΑΟΚ πάει σε δεύτερο σερί τελικό για πρώτη φορά μετά τη διετία 1977-78 και ότι έχει την μεγάλη ευκαιρία να κάνει το repeat. Κάτι που δεν είχε κάνει ούτε η μεγάλη ομάδα της δεκαετίας του ’70 που έπαιξε σε πέντε σερί τελικούς από το 1970 έως και το 1974.