Απόλυτη επιβεβαίωση όσων είδαμε και στο «Γ. Καραϊσκάκης» ήταν η ρεβάνς του ΠΑΟΚ με τον Πανιώνιο για τα προημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας. Οργανωμένος στο ανασταλτικό κομμάτι, χαμένος -ειδικά στο πρώτο μέρος- στο επιθετικό. Ευτυχώς, για τον Τούντορ και τους παίκτες του είχε βάλει… πλάτη -κυριολεκτικά- πριν δύο εβδομάδες ο Ρισβάνης (μετά το σουτ του Πέλκα) και το γκολ που χρειαζόταν ο ΠΑΟΚ για να περάσει στα ημιτελικά του Κυπέλλου το πέτυχε στη Νέα Σμύρνη.

Η πρόκριση, όμως, συνοδεύεται από έντονο προβληματισμό, αφού είναι εμφανές ότι ο ΠΑΟΚ δεν έχει ελπίδες, έτσι όπως πορεύεται, να διεκδικήσει το τρόπαιο. Και το ίδιο ισχύει και για τον στόχο των πλέι οφ.

Άκουγα τον Ίγκορ Τούντορ να προσπαθεί να εξηγήσει την ανορθογραφία του πρώτου μέρους και αυτό που μου έμενε ως αίσθηση είναι πόσο εγκλωβισμένος ήταν στην ανάγκη να χωρέσει όλα τα βαριά χαρτιά του στην επίθεση. Ο ΠΑΟΚ που δεν έχει «καθαρόαιμο» δεκάρι και το ζητούσε από τον Σαββίδη μετ’ επιτάσεως ο Κροάτης μέχρι πριν λίγες εβδομάδες, πήγε να παίξει με δύο επιτελικούς. Τον Μπερμπάτοφ που βρισκόταν πίσω από τον φορ και τον Πέλκα που, όπως εξήγησε ο προπονητής του Δικεφάλου άρχιζε τις κινήσεις του από τα άκρα και συνέκλινε στον άξονα. Μπέρδεμα…

Και το πρόβλημα μεγεθυνόταν από το γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ προσπαθούσε να παίξει στα άκρα με τον Σκόνδρα που απλά δεν είναι μπακ που να παράγει φάσεις και τον Κίτσιου που, προφανώς, τέσσερις μέρες πριν δεν του έδινε χωρίς λόγο κενούς χώρους ο Σίλβα στο ντέρμπι να κινείται, αφού είναι πολύ τσαπατσούλης και αναποτελεσματικός στις σέντρες του από τα δεξιά.

Το ρόστερ οδηγεί από μόνο του στο 3-5-2

Έχω την αίσθηση ότι ακριβώς στο ζήτημα με τους ακραίους είναι και το «κλειδί» για την μεταμόρφωση του Δικεφάλου. Ο ΠΑΟΚ του Τούντορ είναι μία ομάδα που αν έχει μάθει να παράγει κάτι αυτό είναι ευκαιρίες κυρίως από τα άκρα. Σκεφτείτε στη θέση του Κίτσιου να ήταν ο υγιής και με ρυθμό Ροντρίγκες και σ’ αυτή του Σκόνδρα ο Μακ ή ο Μυστακίδης ή ακόμη και ο Κοροβέσης, όπως τον είδαμε στα τελευταία παιχνίδια. Σίγουρα η εικόνα του ΠΑΟΚ θα ήταν εντελώς διαφορετική. Για τον Λέοβατς ακόμη δεν μπορώ να υποστηρίξω το ίδιο.

Όπως θα ήταν και διαφορετική η εικόνα του διδύμου Μπερμπάτοφ-Αθανασιάδης αν ήταν κοντά ο ένας στον άλλο και μέσα ή στα όρια της περιοχής.

Για να μην μακρηγορώ, η προσωπική εκτίμηση στην οποία με οδηγεί η εικόνα του ΠΑΟΚ σε όλες τις φάσεις του από την αρχή της σεζόν μέχρι σήμερα είναι πως, μόλις «καθαρίσει» από τραυματισμούς, ο Τούντορ θα πρέπει να δοκιμάσει να παίξει και πάλι το 3-5-2.

Απ’ όποια πλευρά και να το δει κανείς καταλήγει σ’ αυτό το συμπέρασμα:

- Η άμυνα με την παρουσία του Χατζηισαΐα στα στόπερ έχει «δέσει» αρκετά. Και με Τζαβέλλα, Βίτορ ή Μαλεζά δίπλα, μπορεί να καλύψει πλήρως τις ανάγκες σε όλα τα ματς εντός συνόρων.

- Στη μεσαία γραμμή, η παρουσία τριών μέσων μπορεί να καλυφθεί από την πεντάδα Τσίμιροτ, Κάτσε, Χαρίση, Πέλκα και Τζιόλη. Και μάλιστα να γίνεται προσαρμογή ανάλογα και με τις ανάγκες του ματς. Δηλαδή, αν ο ΠΑΟΚ χρειάζεται να παίζει άμυνα μπορεί να «θυσιάσει» τον Πέλκα για έναν τρίτο αμυντικό μέσο.

- Για τα άκρα και την επίθεση τα είπαμε. Σκεφτείτε ότι με αυτό τον τρόπο μπορούν να αξιοποιηθούν όλοι παίκτες με ποιότητα από τον Μπερμπάτφο και τον Ροντρίγκες, μέχρι τον Μυστακίδη και τον Ζάιρο.

Φυσικά, εφόσον δεν υπάρχουν τραυματισμοί και με 4-2-3-1 ο ΠΑΟΚ δεν θα έχει το παραγωγικό «χάλι» που εμφάνισε στη ρεβάνς με τον Πανιώνιο, ωστόσο με το 3-5-2 που συν τοις άλλοις ο Τούντορ και οι συνεργάτες του έχουν δουλέψει καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο σύστημα, ο ΠΑΟΚ θα βγάλει αυτοματισμούς που έχουν ξεχαστεί τελευταία τόσο στην Τούμπα όσο και εκτός έδρας.

Πριν από όλα αυτά, ο ΠΑΟΚ πρέπει να βγάλει το ντέρμπι με τον Ηρακλή που λόγω των πολλών απουσιών είναι ένα ματς ειδικών συνθηκών. Και ο Τούντορ είναι αναγκασμένος να κάνει και πάλι αλχημείες για να κερδίσει αυτή τη φορά. Γιατί την Κυριακή δεν θα έχει την… πολυτέλεια της ισοπαλίας, όπως συνέβη με τον Πανιώνιο στο ματς Κυπέλλου για να πετύχει αυτό που ο Ουζουνίδης «πρόκριση χωρίς να σημειώσει γκολ παραπάνω».