Αηδιασμένος αισθάνεται ο περισσότερος κόσμος από όλα όσα πληροφορείται την τελευταία εβδομάδα για το "σκάνδαλο των σκανδάλων", την υπόθεση των στημένων αγώνων.

Θα μπορούσε κανείς να προσθέσει και τον προσδιορισμό "έκπληκτος", προσωπικά όμως δεν θα τον υιοθετήσω κι αυτό γιατί ο σούπερ κοριός της ΕΥΠ δεν αποκάλυψε τίποτα διαφορετικό απ' όλα όσα οι Έλληνες φίλαθλοι υποψιάζονταν και σχολίαζαν εδώ και καιρό στις μεταξύ τους συζητήσεις και τα οποία, ως ένα βαθμό βαθμό, προκάλεσαν και οι ίδιοι με την στάση τους.

Τι εννοώ; Πολύ απλά ότι το νοσηρό κλίμα που επέτρεψε την δημιουργία τέτοιων "αρρωστημένων" καταστάσεων καλλιεργήθηκε από την ανοχή που επέδειξαν οι... κερκίδες των γηπέδων της χώρας.

Αν δεν θέλουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, καλό θα είναι να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να παραδεχθούμε ότι αυτό που έψαχνε μερίδα-μεγάλη ή μικρή θα το κρίνει η δικαιοσύνη-των Ελλήνων παραγόντων, ήταν ουσιαστικά-για πολλούς από εμάς-ενδόμυχη επιθυμία:

Νίκη της ομάδας μας με οποιονδήποτε τρόπο (γκολ προερχόμενο από οφσάιντ ή πέτσινο πέναλτι) και εύκολο κέρδος ψάχνοντας μία... καλή πληροφορία (ή φημολογία) για να συμπληρώσουμε το σωστό παρολί.

Αν υπάρχει αντίρρηση στα παραπάνω, δεν έχετε παρά να θυμηθείτε τα σχόλια που γίνονται είτε στο διαδίκτυο, είτε στα ερτζιανά μετά από ντέρμπι, κυρίως από οπαδούς της ομάδας που θριάμβευσε.

Τα "άντε γεια", τα "έτσι πονάει περισσότερο" και τα υπόλοιπα ουκ ολίγα άκρως... σεξουαλικά και ελληνικά που παρελαύνουν, αν μη τι άλλο αποδεικνύουν ότι έχουμε-και δεν ξέρω αν υπάρχει ενδεχόμενο αυτό να αλλάξει άμεσα-το ποδόσφαιρο που μας αρέσει.

Ας ξεκαθαρίσουμε τι ψάχνουμε

Μέσα σ' όλα, επειδή στη χώρα μας δεν ξέρουμε να κρατάμε το μέτρο, έχει δημιουργηθεί ο κίνδυνος να βάλουμε τους πάντες στο ίδιο τσουβάλι, με μόνο κριτήριο το γεγονός ότι η φωνή τους ακούγεται σε διαλόγους που κατέγραψε το προανακριτικό υλικό. Ακόμη κι αυτούς στους οποίους ποντάρουμε ότι μπορούν να οδηγήσουν το ποδόσφαιρο σε ένα καλύτερο αύριο.

Το παράδειγμα του Θόδωρου Ζαγοράκη είναι το πλέον χαρακτηριστικό. Ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ βρέθηκε στο στόχαστρο, όχι γιατί ακούστηκε να "μαγειρεύει" κάποιο παιχνίδι ή να προσπαθεί να πιέσει καταστάσεις για διαιτησία σε ματς της ομάδας του, αλλά έπειδή απλά συνομιλούσε σε χαλαρό ύφος με τον Αχιλλέα Μπέο και τον Μάκη Ψωμιάδη. Παραβλέποντας ότι επρόκειτο για ιδιωτική συνομιλία-σε κατάσταση που όλοι μας, δηλαδή, μιλάμε συνήθως με... ελεύθερη γλώσσα-πολλοί τον... έστησαν στον τοίχο.

Πιθανό να είναι οι ίδιοι που μετά από κάποια ήττα του ΠΑΟΚ σε ντέρμπι να τον κατηγορούσαν ότι δεν κάνει τίποτα για να προστατεύσει την ομάδα του στο παρασκήνιο. Και τώρα τον μέμφονται γιατί συνομιλεί με... παραδοσιακούς παράγοντες του χώρου. Δεν θέλω να παραστήσω τον προστάτη του Ζαγοράκη-άλλωστε ο καθένας κρίνεται καθημερινά από τις πράξεις του-απλά θέλω να εκφράσω ένα προβληματισμό για το πώς ακριβώς αντιλαμβανόμαστε το ποδόσφαιρο εντός των συνόρων.

Γιατί ως δια μαγείας, όταν παρακολουθούμε παιχνίδια ευρωπαϊκών ομάδων, μετατρεπόμαστε σε λάτρεις του ωραίου ποδοσφαίρου που πάνω από τη νίκη και την ουσία, βάζουμε το θέαμα και τις περίτεχνες ενέργειες.

Δεν ξέρω αν κάνω λάθος στο... ψυχογράφημά μου για τον Έλληνα οπαδό-φίλαθλο, φαντάζομαι, όμως, ότι τουλάχιστον θα συμφωνείτε μαζί μου πως η περίοδος που διανύουμε προσφέρεται για προβληματισμό σε βάθος