Μέρες αποτίμησης του έργου που άφησε ο Θόδωρος Ζαγοράκης στον ΠΑΟΚ είναι αυτές που διανύουμε. Απόλυτα λογικό, αφού μιλάμε για ένα άνθρωπο που έβαλε πολύ έντονα τη σφραγίδα του στον ιστορικό σύλλογο και οδήγησε με την παρουσία του σε μία πρωτοφανή συσπείρωση την πλατιά "ασπρόμαυρη" μάζα.

Αν θελήσουμε να συγκρίνουμε τα όσα πέτυχε ο ΠΑΟΚ την τελευταία τετραετία, σε σχέση με εκείνα που είχε καταφέρει τα προηγούμενα χρόνια, δεν θα δυσκολευτούμε να πούμε πώς δίπλα στο όνομα του λαοφιλέστερου, ίσως, προέδρου στην ιστορία του ΠΑΟΚ μπαίνει θετικό πρόσημο.

Η ομάδα βγήκε από την ανυποληψία των περιόδων Μπατατούδη και Γούμενου, ανέκτησε το κύρος της εντός και εκτός συνόρων και κατάφερε, μετά από χρόνια, να αποκτήσει μαζεμένους ποιοτικούς ποδοσφαιριστές που, παραδόξως, δεν κατάφεραν να κερδίσουν ούτε ένα εγχώριο τίτλο, παρότι δημιούργησαν με τις επιδόσεις τους προσδοκίες πρωταθλητισμού.

Το "παραδόξως" έχει να κάνει με το γεγονός πώς στην Ευρώπη, σημείωσαν επιτυχίες που για το επίπεδο συλλήβδην των ελληνικών ομάδων ισοδυναμούν με άθλους. Η πρόκριση μέσα στο "Σουκρού Σαράτσογλου" επί της Φενέρμπαχτσε και το διπλό στο "Γουάιτ Χαρτ Λέιν" επί της Τότεναμ είναι αποτελέσματα που θα μνημονεύονται για δεκαετίες. Επιπλέον, ο ΠΑΟΚ απέκτησε ένα αθλητικό κέντρο που θα αποτελέσει τη βάση για την ανάπτυξή του τα επόμενα χρόνια και εδώ και λίγους μήνες στεγάζει όλα τα τμήματα του συλλόγου.

Υπήρχαν, βέβαια και τομείς που η επιτυχία δεν ήταν ανάλογη. Ή, για να είμαστε ακριβείς, αλλιώς ξεκίνησαν κι αλλιώς κατέληξαν τα πράγματα. Ο λόγος για τα οικονομικά και την οργάνωση της εταιρίας. Παρότι τα πρώτα δύο χρόνια έγιναν πολλές κινήσεις προς τα εμπρός και η διαδικασία εξυγίανσης προχωρούσε με ταχείς ρυθμούς (απόδειξη οι πλεονασματικοί ισολογισμοί των δύο πρώτων χρήσεων), στη συνέχεια τα λάθη διαδέχθηκαν το ένα το άλλο, κυρίως λόγω του ότι ο ΠΑΟΚ άρχισε να... ξεμένει από στελέχη με τεχνοκρατική αντίληψη (αποχωρήσεις Γιάννη Παπαδόπουλου, Ανδρέα Μανδρίνου) και ο τρόπος διοίκησης του Ζαγοράκη να γίνεται ολοένα και πιο συγκεντρωτικός.

Ανάλογη εξέλιξη είχε και η σχέση της ΠΑΕ με τον κόσμο. Αρχικά, με τη δημιουργία συντονιστικής επιτροπής των συνδέσμων και την άριστη συνεργασία που ανέπτυξε η ΠΑΕ με τους οργανωμένους, η Τούμπα κατάφερε να αποτινάξει... την ρετσινιά του γηπέδου των ταραχών.

Η πιο "καυτή" έδρα της Ελλάδας κατάφερνε να έχει σχεδόν υποδειγματική συμπεριφορά και μάλιστα χωρίς να χρειάζεται η παρουσία της Αστυνομίας. Η περιφρούρηση στο γήπεδο γινόταν από τους ίδιους τους οπαδούς, ενώ η ΠΑΕ έφθασε στο σημείο να ρίξει τα κάγκελα στη θύρα-4. Δυστυχώς, όμως, από τα μέσα της θητείας Ζαγοράκη άρχισαν οι τριβές, η συντονιστική διαλύθηκε και η σχέση συνεργασίας ΠΑΕ-οργανωμένων εξανεμίστηκε, με αποτέλεσμα, όταν τους δινόταν η αφορμή, να δρουν οι λίγοι ανεγκέφαλοι που κάνουν τη μεγάλη ζημιά στον ΠΑΟΚ.

Ο ΠΑΟΚ δεν πήρε αυτά που ο Ζαγοράκης μπορούσε να δώσει

Αν αντιμετώπιζα τον Ζαγοράκη με τους όρους που κρίνονταν οι προηγούμενοι πρόεδροι του ΠΑΟΚ κάπου εδώ θα τελείωνε η αποτίμηση του έργου του. Όμως, η αλήθεια είναι ότι, η παρουσία του τέως πλέον προέδρου στην ηγεσία του ΠΑΟΚ, δημιούργησε πολύ μεγαλύτερες προσδοκίες. Όταν τον Ιούνιο του 2007 αναλάμβανε τα ηνία της ΠΑΕ ΠΑΟΚ οι στόχοι που είχαν τεθεί δεν ήταν τόσο απλοί και κοινότυποι, όσο αυτοί που αναλύσαμε πιο πάνω.

Το όνομα του Ζαγοράκη από την πρώτη μέρα που είχε επιστρέψει, ως ποδοσφαιριστής ακόμη, στην Τούμπα είχε συνδεθεί με τον όρο επανάσταση. Άλλωστε, αυτό έγραφε (στην αγγλική εκδοχή του) το μπλουζάκι που φορούσε τη μέρα που ο κόσμος τον υποδεχόταν μαζικά στο αεροδρόμιο.

Και τι συνιστούσε επανάσταση για τον ΠΑΟΚ; Αποκατάσταση του κύρους του συλλόγου, συσπείρωση του κόσμου και από 'κει και πέρα λύση σε τρία βασικά ζητήματα: Χρέη προς το Δημόσιο, δημιουργία συνθηκών για την έλευση επενδυτή, κατασκευή νέου γηπέδου.

Δυστυχώς, ο ΠΑΟΚ έκανε τα πρώτα δύο βήματα της επανάστασης, μετά, όμως, κόλλησε. Ούτε ρύθμιση για τα χρέη πέτυχε, ούτε επενδυτή μπόρεσε να βρει, ούτε το ζήτημα της κατασκευής νέου γηπέδου να προωθήσει παρότι και δική του ιδιόκτητη έκταση διαθέτει και τεράστια δυναμική κόσμου για να είναι ελκυστικό ένα πρότζεκτ κατασκευής του.

Η ευθύνη για τα παραπάνω δεν βαραίνει μόνο τον Ζαγοράκη, αλλά συνολικά την οικογένεια του ΠΑΟΚ. Ο Ερασιτέχνης, διάφοροι φορείς, ακόμη και οι σύνδεσμοι θα έπρεπε να πιέζουν έτσι ώστε ο ΠΑΟΚ με μπροστάρη τον Ζαγοράκη να πιέσει και για τα τρία ζητήματα. Θα έπρεπε να εκμεταλλευτούν τη δυναμική του ονόματός του. Δεν το έπραξαν και πραγματικά αναρωτιέμαι πότε ξανά θα δοθεί μία τόσο μεγάλη ευκαιρία να ασχοληθεί ο ΠΑΟΚ με τόσο ζωτικά για το παρόν και το μέλλον του θέματα.

Ο Ζαγοράκης είχε την έξωθεν καλή μαρτυρία για να μιλήσει με επιχειρηματίες-εν δυνάμει επενδυτές ή να ταχθεί υπέρ ενός πλάνου για την κατασκευή νέου γηπέδου, χωρίς να του χρεώσει κανείς υστεροβουλία. Ποιος στ' αλήθεια μπορεί να το κάνει τώρα και να έχει στο πλευρό του τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου του ΠΑΟΚ; Μάλλον, αναπάντητο θα μείνει το ερώτημα...

Κλείνοντας, θα ήθελα να αφιερώσω και δύο λόγια για τον πρόεδρο, Ζήση Βρύζα. Η περίπτωσή του παρουσιάζει πολλά κοινά σημεία με αυτή του Ζαγοράκη. Κι αυτός είναι λαοφιλής (όχι στο επίπεδο που ήταν ο Ζαγοράκης, αλλά είναι) και έχει τη στάμπα του γνώση του αντικειμένου (άλλωστε οι περισσότερες από τις επιλογές παικτών που στήριξαν το οικοδόμημα του ΠΑΟΚ την τελευταία τετραετία είναι δικές του).

Έχει, όμως, πλέον και πολύ μεγάλη εμπειρία που σε συνδυασμό με την γεύση που πήρε για τρεις μήνες από τη θέση του προέδρου στα τέλη του 2009 μπορούν να τον βοηθήσουν να κάνει σωστές διοικητικές κινήσεις. Αρκεί να ακολουθήσει τα δικά του πιστεύω και να μην προσπαθήσει απλά να διαχειρίζεται καταστάσεις. Ας δείξουν και οι φορείς του ΠΑΟΚ ότι έμαθαν κάτι από το πάθημα του Ζαγοράκη κι ας προσφέρουν στον Βρύζα πραγματική βοήθεια.