Η προσωπολατρεία "πληγώνει" τον ΠΑΟΚ

Πάνε περίπου δέκα χρόνια από την μέρα που φεύγοντας από το προπονητικό κέντρο του ΠΑΟΚ- στην Σουρωτή τότε-σταμάτησε με το αυτοκίνητό του δίπλα μου ο αρχηγός εκείνη την περίοδο του ΠΑΟΚ, Θόδωρος Ζαγοράκης και μου είπε: “Κώστα, γράψτε όλοι στον Τύπο για το οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πολλοί παίκτες. Δεν το λέω για μένα, δόξα τον Θεό είμαι καλά, αλλά ως αρχηγός κάθε μέρα δέχομαι τα παράπονα συμπαικτών, ειδικά νεαρών που έχουν να πληρωθούν πολύ καιρό. Πιέστε και εσείς να βρεθεί λύση”,

Ο χρόνος κύλησε και η περίοδος Γούμενου φαντάζει πλέον μία πολύ μακρινή ανάμνηση, αδιανόητη για όσους ζουν τώρα τον ΠΑΟΚ του Σαββίδη που οι πάντες πληρώνονται στην ώρα τους και ενίοτε παίρνουν και εξτρά χρήματα με παχυλά μπόνους κι ας μην έχουν κατακτηθεί ακόμα τίτλοι

Υπάρχει, όμως, ένα κομμάτι που δεν άλλαξε. Παραμένει το ίδιο ισχυρό και μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει αναπόσπαστο μέρος της... παράδοσης του ΠΑΟΚ: Ο κυρίαρχος ρόλος των παικτών στην ομάδα.

Ίσως να έπαιξε ρόλο στην εδραίωση αυτής της νοοτροπίας η υπόθεση Κούδα προς τα τέλη της δεκαετίας του '60, όπως και να ΄χει, όμως, οι ποδοσφαιριστές που παίζουν στον ΠΑΟΚ αισθάνονται πάντα βασιλιάδες.

Δεν είναι τυχαίο, προφανώς, που δύο παίκτες της ομάδας, ο Θόδωρος Ζαγοράκης και ο Ζήσης Βρύζας έφθασαν να γίνουν και διοικητικοί ηγέτες (με την... ώθηση του κόσμου) πριν έρθει ο Σαββίδης να αγοράσει το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών της ΠΑΕ.

Επί των ημερών των δύο θριαμβευτών του 2004, η έννοια “ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ” έγινε συνώνυμη του “μικρού Θεού”. Το αντιλαμβάνεται κανείς ακόμη και κάνοντας μία μικρή βόλτα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης-εκεί που συνήθως κινούνται οι περισσότεροι-από τον τρόπο με τον οποίο τους αντιμετωπίζει ο απλός κόσμος.

Απίστευτη φήμη, αντιστρόφως ανάλογη των όσων έχουν πετύχει μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Κι αυτό δεν είναι κανενός είδους χολή, είναι απλή αποτύπωση της πραγματικότητας. Ίσως, όμως; αυτός να είναι και ο λόγος που δημιουργείται αυτή η λατρεία. Από την στιγμή που ο ΠΑΟΚ δεν έχει τίτλους ανάλογους με την δυναμική και το μέγεθος του κόσμου του, ο εξ ορισμού παθιασμένος οπαδός του, δεν έχει λόγο να ασχολείται με την ομάδα, με το σύνολο, αλλά με ξεχωριστά με πρόσωπα.

Με στιγμές που του προσφέρει. Με τον Μουσλίμοβιτς που έβαλε ένα γκολ μέσα στην Τουρκία και ο ΠΑΟΚ πήρε ιστορική πρόκριση στην Πόλη από την οποία προέρχεται, με τον Κλάους που σκοράρει στο “Γουάιτ Χαρτ Λέιν”, στο “Καραϊσκάκη” και βάζει μία απίστευτη γκολάρα κόντρα στον συμπολίτη Άρη (όταν είχε ομάδα που θύμιζε Άρη), με τον Γκαρσία που βάζει ένα... θεόσταλτο φάουλ γκολ με τον Παναθηναϊκό. Ακόμη και όταν ο Ουρουγουανός... τιμωρεί το κατεστημένο με την γροθιά στον Ντιόγκο.

Κι όταν βρεθεί ένας παίκτης που μπορεί να συνδυάσει αυτές τις στιγμές και με κάποιο τρόπαιο, όπως έκανε ο Γεωργιάδης το 2001 και το 2003 όταν χάρισε στον σύλλογο τα δύο τελευταία του Κύπελλα, τότε φθάνει στο σημείο να γίνει ο απόλυτος άρχοντας. Και να είστε σίγουροι ότι αν ο Γ.Χ. δεν έκανε, για οικονομικούς λόγους, το λάθος το καλοκαίρι του 2003 να πάει στον Ολυμπιακό, ίσως η “επανάσταση του 2007' να γινόταν με αυτόν ηγέτη στην θέση του Ζαγοράκη.

Ας μην ξεχνάμε ακόμη ότι το περασμένο καλοκαίρι ο κόσμος ήταν αυτός που “επέβαλε” στον Σαββίδη να ανανεώσει τον συμβόλαιο του Αθανασιάδη με τους όρους που ήθελε ο παίκτης.

Απόρροια αυτής της νοοτροπίας είναι το μάρμαρο της αποτυχίας να κατακτήσει ο ΠΑΟΚ έναν τίτλο να τον πληρώνει πρώτους απ' όλους ο εκάστοτε προπονητής. Ο Δώνης, ο Στέφενς, ο Αναστασιάδης και παλιότερα ο Μπόλονι, ο Χάβος και Δερμιτζάκης.

Μόνο ο Σάντος στηρίχθηκε, γιατί ο Ζαγοράκης είχε καταφέρει να μετριάσει την... προσωπολατρία (όχι φυσικά να την εξαλείψει) και να επιβάλλει για πρώτο φορά μετά από χρόνια κάποιο πλάνο, έστω κι αν τους πρώτους μήνες της παρουσίας του Πορτογάλου στον πάγκο του Δικεφάλου, χρειάστηκε να βιώσει αρκετά λαϊκά δικαστήρια και να τον πιάσουν ακόμη κι από τον γιακά ζητώντας του να εξηγεί γιατί στηρίζει τον “καρπουζά από το Εστορίλ”.

Τα ξεφωνητά γιατί υπάρχουν;

Διαβάζοντας τις πιο πάνω σκέψεις προφανώς θα αναρωτηθείτε “αν είναι έτσι όπως μας τα περιγράφεις, τότε πως εξηγείται πως ο Τζαβέλλας γιουχαρίστηκε στο ματς με την Ξάνθη, πως ο Σαλπιγγίδης πέντε χρόνια τώρα δεν μπορεί να βρει την ησυχία του;”.

Είναι πολύ απλό. Η υπερβολική αγάπη, μπορεί να γίνει και υπερβολικό μίσος, περιοδικό ή μόνιμο. Κάποιοι μπαίνουν στο στόχαστρο του κόσμου για κάποιες ενέργειές τους. Για παράδειγμα, ο Πάμπλο Κοντρέρας, ίσως να είχε γίνει ήδη τεχνικός διευθυντής του ΠΑΟΚ, αν δεν είχε αποφασίσει να φορέσει και την φανέλα του Ολυμπιακού. Όχι ότι και τώρα αποκλείεται, αλλά υπάρχουν μεγάλοι ενδοιασμοί, παρότι δείχνει να έχει όλα τα προσόντα.

Η ομάδα πρέπει να έρθει πάνω απ' όλα

Καταλήγοντας, λοιπόν, στις σκέψεις μου, το πιο μεγάλο στοίχημα του Σαββίδη και του Αγγελίδη στο αγωνιστικό κομμάτι είναι να αλλάξουν την νοοτροπία στα αποδυτήρια του ΠΑΟΚ. Να περάσουν στο μυαλό όλων όσοι κινούνται σ' αυτά ότι η ομάδα είναι πάνω απ' όλα. Πως “είμαστε καλά, μόνο αν η ομάδα είναι καλά και κατακτά τίτλους”. Και ότι όταν αποτυγχάνει ευθύνονται ΟΛΟΙ. Χωρίς περισσότερο και λιγότερο. Χωρίς “ναι μεν, αλλά ο τάδε έβαλε εκείνο το γκολ”. Για να συμβεί αυτό είναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ να σχεδιαστεί ένα πλάνο που θα δώσει τον χρόνο για το χτίσιμο μίας ομάδας πάνω σε λογικές πρωταθλητισμού. Σε μία λογική που το όνομα ΠΑΟΚ θα έχει τον κυρίαρχο ρόλο και η κερκίδα δεν θα διχάζεται στους “φίλους” και τους “εχθρούς” του ενός και του άλλου.

Τέλος, για να αποφύγω παρεξηγήσεις, διευκρινίζω τα εξής: Το “ΠΑΟΚ πάνω απ' όλα” δεν σημαίνει ότι στο ρόστερ πρέπει να υπάρχουν μόνο πειθαρχημένα στρατιωτάκια που θα κάνουν μόνο ό,τι τους λέει ο προπονητής τους. Μία μεγάλη ομάδα, έχει ανάγκη μεγάλες προσωπικότητες και, όπως εύστοχα είπε ο Νομπόα, παίκτες ποιότητας. Κι αυτοί, όμως, οφείλουν να κινούνται σε ένα ισορροπημένο πλαίσιο στο οποίο πάνω απ΄ όλα θα κρίνονται με το τι προσφέρουν μέσα στο γήπεδο.