Άκουγα με ενδιαφέρον τις δηλώσεις του Ίγκορ Τούντορ μετά το ματς με τον Πλατανιά. Ο 37χρονος τεχνικός επικαλέστηκε τη γλώσσα της στατιστικής "στο πρωτάθλημα είμαστε πρώτοι στις μεταβιβάσεις που καταλήγουν στην αντίπαλη περιοχή, πρώτοι στα σουτ και δεύτεροι στις συνολικές τελικές προσπάθειες", υποστήριξε ακόμη ότι "θα μπορούσαμε να βάλουμε μέχρι και τρία γκολ", για να πείσει ότι ο ΠΑΟΚ είναι στο σωστό δρόμο.

Πρόσθεσε ακόμη ότι "όταν παίζαμε καλά δεν κερδίζαμε", για να…. ηρεμήσει εκείνους που πάντα κοιτάζουν τον ηλεκτρονικό πίνακα στο γήπεδο πριν αποφασίσουν αν η ομάδα τους πήγε καλά ή όχι.

Συγνώμη, κόουτς, όμως όλα αυτά μοιάζουν με προσπάθεια να κρυφτούν κάτω από το χαλάκι όλα τα προβλήματα που "φωνάζει" ότι έχει αυτός ο ΠΑΟΚ.

Το καλύτερο που έχει να κάνει ο Τούντορ, σε αυτή τη φάση, είναι να κοιταχθεί κατάματα στον καθρέφτη του και δει την ωμή αλήθεια. Αυτή που προκύπτει κι όταν γυρίζει το κεφάλι του για να κοιτάξει τις κερκίδες στην Τούμπα και βλέπει πόσο άδειες είναι.

Η μεγάλη μάζα του κόσμου του ΠΑΟΚ απέχει από το γήπεδο. Δεν βρίσκει τον λόγο να πάει στην Τούμπα, μέρα μεσημέρι (ιδανική ώρα για όσους ταξιδεύουν από την επαρχία) και μάλιστα ηλιόλουστη.

Και ο λόγος είναι προφανής: Αυτός ο ΠΑΟΚ δεν τον "φτιάχνει". Δεν τον κάνει να σηκωθεί από τη θέση του και να χειροκροτήσει. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον Σαββίδη. Βλέπει την εικόνα και προβληματίζεται σε τέτοιο σημείο που να αναρωτιέται πόσο στα αλήθεια μπορεί να ενισχύσει σε βάθος μία ομάδα που δεν έχει ακόμη αποκτήσει σταθερές μέσα στον Γενάρη.

Που ο προπονητής της "ψάχνεται" για το τι είναι σωστό, τι μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα. Που διαθέτει έναν παικταρά του μεγέθους του Μπερμπάτοφ και δεν έχει καταφέρει ακόμη να φτιάξει πέντε πράγματα στο αγωνιστικό πλάνο του που να βασίζονται στη δική του παγκόσμια κλάση.

Κάνει βήματα πίσω, αντί να προοδεύει

Πιθανόν σήμερα, η ομάδα να φάνηκε τόσο αργή και προβλέψιμη γιατί έλειπε και ο τραυματίας Γκάρι Ροντρίγκες, ο πιο ταχύς και πιο επικίνδυνος (μαζί με τον Μακ) στην επίθεση του ΠΑΟΚ, σταθερά από την αρχή της σεζόν. Δεν μπορεί, όμως, η απουσία ενός παίκτη να δικαιολογήσει την κακή εικόνα του ΠΑΟΚ.

Ενός ΠΑΟΚ που αντί να βελτιώνεται όσο περνά ο καιρός γίνεται ολοένα και χειρότερος και φαίνεται να χάνει το "πάσα-πάσα" με το οποίο έχτιζε επιθέσεις στην αρχή της περιόδου.

Η δικαιολογία που επικαλούνται ο Τούντορ και οι συνεργάτες του είναι ότι η ομάδα έπαιξε πολλά παιχνίδια από την αρχή της σεζόν (30 επίσημους αγώνες σε Ελλάδα και Ευρώπη) και βγαίνει κόπωση. Κάτι τέτοιο λεγόταν πέρυσι που ο ΠΑΟΚ του Αναστασιάδη δεν είχε ενισχυθεί σοβαρά στις μεταγραφές.

Δεν μπορεί να είναι τώρα δικαιολογία. Αν είναι έτσι, για ποιο λόγο ο Σαββίδης έριξε τόσα χρήματα το καλοκαίρι για να κάνει μεταγραφές ο Άρνεσεν. Πότε θα φανεί το βάθος του πάγκου;

Λείπουν οι παίκτες που θα τον σηκώνουν στα δύσκολα

Κατά την ταπεινή μου άποψη, το πρόβλημα εστιάζεται αλλού . Πρώτα απ’ όλα στην έλλειψη, δύο-τριών ηγετών που θα μπορούν να κρατούν όρθια όλη την ομάδα όταν αυτή περνά δύσκολες στιγμές. Τέτοιους παίκτες δεν απέκτησε ο ΠΑΟΚ-με εξαίρεση τον Μπερμπάτοφ που όπως αναφέραμε και πιο πάνω είναι μία κατηγορία μόνος του και ο Τούντορ δεν έχει καταφέρει ακόμη να τον διαχειριστεί όπως πρέπει-αφού ο Άρνεσεν προτίμησε να επενδύσει σε νέους και ταλαντούχους.

Κάπως έτσι, ο ΠΑΟΚ έχει ένα ρόστερ που αλλάζοντας ορισμένα πρόσωπα στην ενδεκάδα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν αλλάζει ουσιαστικά το αγωνιστικό του προφίλ.

Και το κακό είναι ότι δεν φαίνεται ότι μέσα στους επόμενους μήνες αυτοί οι παίκτες θα μεταμορφωθούν. Πόσοι στ’ αλήθεια, για παράδειγμα, πιστεύουν ότι ο Σάμπο μπορεί ξαφνικά να γίνει ηγέτης στη μεσαία γραμμή;

Μόνο ο Τσίμιροτ δείχνει κάποια καλά στοιχεία, δημιουργώντας την αίσθηση ότι κάτι καλύτερο έρχεται από αυτόν, αλλά απέχει και αυτός από το να χαρακτηριστεί "εκκολαπτόμενος ηγέτης".

Έτσι απομένουν παίκτες όπως ο Τζαβέλλας, ο Κλάους (που πάντως πρέπει να ανέβει κι άλλο για να έρθει στα κανονικά του στάνταρ), ο Μαλεζάς, ο Τζιόλης, ο Πέλκας και οι πιτσιρικάδες Μυστακίδης, Κωνσταντινίδης ( διεκδικεί το Όσκαρ ατυχίας) και ο Κάτσε μερικές φορές να προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά.

Το ερώτημα είναι κατά πόσο μόνο αυτοί οι παίκτες μπορούν, όντως, να υλοποιήσουν τον στόχο της δεύτερης θέσης στο πρωτάθλημα και της κατάκτησης του Κυπέλλου.

Προς το παρόν, τουλάχιστον, οι μεγαλύτερες ελπίδες των οπαδών του ΠΑΟΚ στηρίζονται περισσότερο στα χάλια των ανταγωνιστών και όχι στην παρουσία της δικής τους ομάδας. Κι αυτό είναι λόγος για να αποχαιρετά κάθε ασχολούμενος με τον ΠΑΟΚ με προβληματισμό το 2015.

Υ.Γ. Για να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Πέναλτι στη φάση του Τζαβέλλα δεν υπάρχει και ο έμπειρος αμυντικός του ΠΑΟΚ είναι ειλικρινής στις δηλώσεις του όταν παραδέχεται πως προσπάθησε να το εκμαιεύσει. Το πέναλτι θα έπρεπε να δοθεί τρία λεπτά πριν από τη φάση που δόθηκε, όταν ο Ράμος με κεφαλοκλείδωμα έριξε τον Μυστακίδη στο έδαφος.