Οι δρόμοι του ΠΑΟΚ και του Λούκας συναντήθηκαν για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2011 όταν ο "Δικέφαλος" αντιμετώπισε για τα προκριματικά του Europa League την Καρπάτι. Ο Ισπανός ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα στην ουκρανική ομάδα, ειδικά στο ματς της Τούμπας και από τότε έγινε πόθος των ανθρώπων του ΠΑΟΚ, που ικανοποιήθηκε δύο χρόνια μετά όταν ο Σαββίδης αποφάσισε να δώσει 700.000 ευρώ συν ποσοστό μεταπώλησης 30% (για το ποσό πάνω από τα χρήματα που δαπάνησε για μα τον αγοράσει) στο σύλλογο του Λβιβ.

Όπως συνήθως συμβαίνει με ποδοσφαιριστές για τους οποίους υπάρχουν μεγάλες προσδοκίες, οι πρώτες εμφανίσεις του με την "ασπρόμαυρη" φανέλα συνοδεύτηκαν από σχόλια γεμάτα υπερβολή, άλλοτε διθυραμβικά και άλλοτε απαξιωτικά. Μέσα σε λίγες μόλις εβδομάδες, αρκετοί φίλοι της ομάδας αναρωτιούνταν φωναχτά γιατί έπρεπε να...πετάξει ο μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ 700.000 ευρώ για να φέρει ένα παίκτη που δεν τρέχει, είναι μπλαζέ και το μόνο που προσφέρει στην ομάδα είναι τα καλοχτυπημένα φάουλ και κόρνερ.

Ξεχνούσαν πώς ο Ισπανός είχε ένα σχεδόν χρόνο ανενεργός, αφού μετά από ένα διάστημα προστριβών με τους ανθρώπους της Καρπάτι, είχε πάει δανεικός στη Ντιναμό Κιέβου, κοντραρίστηκε με τον Όλεγκ Μπλαχίν και μπήκε στον πάγο.

Οι αγώνες που ακολούθησαν απέδειξαν πώς ο 25χρονος μεσοεπιθετικός ούτε... περιπατητής είναι, ούτε το αριστερό του το έχει μόνο για τις στημένες φάσεις. Άρχισε να αποκτά ολοένα και πιο έντονη παρουσία στο παιχνίδι του ΠΑΟΚ και πλέον φτάσαμε στο σημείο να αποκαλείται κινητήριος μοχλός της ομάδας.

Ο ΠΑΟΚ του δίνει παραστάσεις σε υψηλό επίπεδο

Πιθανόν, αυτό που όλοι μας ξεχνούσαμε στην κριτική μας ως παράμετρο που παίζει ρόλο στην προσαρμογή του, είναι το γεγονός πώς πριν έρθει στον ΠΑΟΚ δεν είχε παραστάσεις από ομάδα που πρωταγωνιστεί στο πρωτάθλημα της χώρας της. Αγωνίστηκε στην τρίτη ομάδα της Ατλέτικο Μαδρίτης, στη δεύτερη της Ράγιο Βαγιεκάνο και εκεί πήρε και επτά συμμετοχές στην πρώτη.

Όταν πήγε στη συνέχεια στην Καρπάτι, έγινε το πρώτο βιολί σε μία μικρομεσαία ομάδα του ουκρανικού πρωταθλήματος, που της αρκούσε να βλέπει τον Λούκας να συμμετέχει μόνο στο επιθετικό παιχνίδι της και να περιμένει από αυτόν τρεις-τέσσερις καλές προσωπικές ενέργειες σε κάθε αγώνα, συγχωρώντας του λάθη και κακές επιλογές.Ερχόμενος στην Τούμπα, όμως, τα δεδομένα άλλαξαν.

Μία έμπνευση της στιγμής και ένα καλό χτύπημα με το μαγικό πόδι του δεν είναι αρκετά γι' αυτό που ψάχνει ο ΠΑΟΚ. Χρειάζεται συμμετοχή και στην ανασταλτική λειτουργία της ομάδας, περιορισμός των λαθών, συγκέντρωση στο φουλ για να μην μένουν ημιτελείς πολλές προσπάθειες. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να γίνει από τη μία μέρα στην άλλη, όπως αποδεικνύεται. Γι' αυτό και ο Λούκας περιορίζει σταδιακά τις κακές συνήθεις του. Συμβάλλει σ' αυτό με την τεράστια εμπειρία του ο Χουμπ Στέφενς, που χρησιμοποιεί άλλοτε μαστίγιο και άλλοτε καρότο και αυτή η τακτική έχει αποτελέσματα.

Δεκάρι με στοιχεία ηγέτη

Η πιστοποίηση ότι η προσαρμογή του Λούκας προχωρά καλά ήρθε μέσα από το παιχνίδι με τον ΠΑΣ στα Γιάννινα. Ο Ισπανός ήταν αρκετά παραγωγικός και με την ποιότητα που διαθέτει, και απείλησε, και πέρασε κάθετες (από αυτές που λείπουν πολύ από τον ΠΑΟΚ) και παράλληλες (στη φάση του πέναλτι του Νέτσιντ) πάσες στους συμπαίκτες του.

Για πρώτη φορά, μάλιστα, έδειξε ότι μπορεί να παίξει το ρόλο του επιτελικού στον άξονα, βάζοντας μία ακόμη σκέψη στις πολλές που κάνει ο Χουμπ Στέφενς για το υλικό του το τελευταίο διάστημα.Αυτό που, κυρίως όμως, άρεσε στην περίπτωση του Λούκας και στα Γιάννινα είναι τα ηγετικά στοιχεία που βγάζει στο παιχνίδι του. Δεν κρύβεται (συνήθεια που έχει αρκετές φορές σε ένα αγώνα ο Στοχ), ζητά τη μπάλα και παίρνει πάνω του προσπάθειες.

Αυτό, ενδεχομένως, να είναι και το πιο θετικό στοιχείο που αποκόμισε από την παρουσία του στην Καρπάτι, όπου όλη ομάδα κινούταν γύρω του. Ακόμη και όταν υπάρχει ο κίνδυνος να εκτεθεί (η περίπτωση της εκτέλεσης του πέναλτι που κέρδισε ο Νέτσιντ) δεν φοβάται να αναλάβει ευθύνες. Πήρε τη μπάλα, την έστησε στην άσπρη βούλα και κέρδισε τη μάχη με τον ανίκητο μέχρι εκείνο το σημείο Βελλίδη.

Ο Σαββίδης μπορεί πλέον να είναι σίγουρος πώς οι 700.000 ευρώ που έδωσε για να φέρει τον Γαλιθιάνο, γεννημένο στην Κορούνια, ποδοσφαιριστή, πιάνουν τόπο και στην πορεία ίσως αποδειχθούν και μία κερδοφόρα επένδυση για το μέλλον, είτε μέσω των επιτυχιών της ομάδας, είτε μέσω κάποιας πώλησης στο εξωτερικό.