Αν πω ότι αυτές τις μέρες που διανύουμε έχω το μυαλό μου στο τι μεταγραφές θα κάνει ο ΠΑΟΚ και ο αν ο Τούντορ βάζει τάξη στα αποδυτήρια του ΠΑΟΚ, θα πω ψέματα. Αυτό που βιώνει η χώρα μας και μαζί της σχεδόν κάθε πολίτης (γιατί πάντα θα υπάρχουν και εκείνοι που δεν τους αγγίζει τίποτα) είναι τόσο σοβαρό που δεν περισσεύει σκέψη για τίποτα άλλο. Κι ας προσπαθούμε να κάνουμε όλοι μας τη δουλειά μας.

Ενδεχομένως να έπαιρνα τα πράγματα λίγο πιο αψήφιστα, να μην έκανα δεύτερες και τρίτες σκέψεις προσπαθώντας να σκεφτώ τι ακριβώς θα συμβεί στον τόπο που ζω τα επόμενα δέκα, είκοσι χρόνια, αν δεν είχα την δική μου οικογένεια. Αν δεν ήμουν πατέρας ενός γιου έξι χρονών που χθες με συγκίνησε φέρνοντας μου, κρατώντας στη χούφτα του χεριού του λίγα ευρώ από τον κουμπαρά του για να μου πει: "μπαμπά, έχω και εγώ χρήματα. Αν τελειώσουν από την Ελλάδα, πάρτα για να αγοράζεις αυτό που θες".

Όχι, ας μη γίνω μελό. Προσωπικά και οικογενειακά είμαι καλά. Για την εποχή που ζούμε τα βγάζω πέρα χωρίς να αγκομαχώ όσο πολλοί άλλοι συμπατριώτες μου, παρότι χρειάζεται να δουλεύω πολύ παραπάνω απ' ότι κάποτε. Απλά το περιστατικό με τον γιο μου το ανέφερα γιατί ίσως βγαίνει και κάτι καλό από όλη αυτή την περιπέτεια. Τα μικρά παιδιά που μεγαλώνουν μαθαίνουν από νωρίς ότι η ζωή δεν είναι μόνο διακοπές, παιχνίδια, δύο-τρία κινητά και ακριβά αυτοκίνητα που οι μπαμπάδες συνήθιζαν να αλλάζουν ανά δύο τρία χρόνια. Ποιοι μπαμπάδες; Ένα μεγάλο κομμάτι της γενιάς των 50-60 που τώρα οργίζονται γιατί τους κόβονται οι συντάξεις και καταριούνται τα κόμματα που τόσο πολύ τους ευεργέτησαν (σε βάρος των επόμενων γενεών).

Όχι, ας μη μπω στο... τριπάκι να εκφράσω τον θυμό μου. Είναι λάθος. Ακόμη κι αυτή η γενιά, τη συμπεριφορά της οποίας στηλιτεύω, τις επιλογές της τις βρίσκει μπροστά της. Έχει παιδιά που είναι σε ηλικία που πρέπει να αρχίσουν να παράγουν και δεν έχουν που να το κάνουν ή καλούνται να το κάνουν για 300 και 400 ευρώ.

Πολλοί μίλησαν για την απόφαση του πρωθυπουργού για το δημοψήφισμα. Έπρεπε ή δεν έπρεπε να γίνει; Ο κίνδυνος διχασμού είναι ορατός, τον ζούμε πλέον στις ουρές των ΑΤΜ. Από την άλλη, είναι η πρώτη φορά που όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, όλοι μας είμαστε αναγκασμένοι να σκεφτούμε σοβαρά. Τι έχουμε, τι κινδυνεύουμε να χάσουμε (δυστυχώς για κάποιους αυτά είναι πολύ λίγα), τι ίσως κερδίσουμε αν αλλάξουμε προσανατολισμό.

Προσωπικά, έχω καταλήξει τι θα ψηφίσω. Δεν έχω λόγο να προσπαθήσω να επηρεάσω κανένα γιατί πολύ απλά θα αποδυναμώσω αυτό που θέλω να στείλω ως μήνυμα: Είτε με ναι, είτε με όχι οι περισσότεροι θα είμαστε και μετά από μία εβδομάδα, ένα μήνα, ένα χρόνο μία δεκαετία, εδώ. Θα πίνουμε καφέ (ό,τι κι αν γίνει νομίζω ότι αυτό το δικαίωμα δεν θα το χάσουμε) στα ίδια καφέ, θα βγαίνουμε στις ίδιες πλατείες, θα πάμε στα ίδια γήπεδα.

Ψυχραιμία και όταν κοιτάτε τον διπλανό σας να σκέφτεστε ότι μαζί μπορούμε να τα κάνουμε όλα καλύτερα.