Το να βλέπεις, με αυτή την ομάδα μπάσκετ του ΠΑΟΚ, σε αγώνα με το Μαρούσι, περισσότερους από 4.000 οπαδούς του "Δικεφάλου" στις κερκίδες του "PAOK Sports Arena", ισοδυναμεί με μία κατάμεστη Τούμπα (την οποία τελευταία την ζήσαμε μόνο στον ημιτελικό Κυπέλλου με την ΑΕΚ).

Είναι περιττό να αναλύσω ότι αυτόν τον κόσμο δεν τον τράβηξε στο γήπεδο, το ταλέντο του Ντόζιερ, του Καλλέ και του Γκετσέφσκι (τυχαία τα ονόματα και χωρίς καμία διάθεση να ειρωνευτώ ούτε την αξία τους, ούτε την προσπάθεια που καταβάλλουν).

Άλλωστε, από τη συγκεκριμένη ομάδα μόνο ο Μάρσαλ -και αυτός με προϋποθέσεις- θα είχε θέση στον μεγάλο ΠΑΟΚ του παρελθόντος και αυτό το γνωρίζει και ο Σούλης Μαρκόπουλος που είχε την τύχη να κοουτσάρει την ομάδα που κατέκτησε το Κύπελλο Κόρατς το 1994.

Θα αναρωτιέστε, λοιπόν, τι είναι αυτό που έκανε τους ΠΑΟΚτσήδες να αφήσουν τα εξοχικά θέρετρά τους στη Χαλκιδική και τα παραλιακά καφέ της Θεσσαλονίκης για να πάνε απόγευμα Κυριακής στο "Παλατάκι". Για μένα, η απάντηση συμπυκνώνεται σε μία λέξη: "προοπτική".

Ο απλός οπαδός του "Δικεφάλου" βάζει στην άκρη την έλλειψη ποιότητας στο έμψυχο δυναμικό και κρατά την προσπάθεια που γίνεται να αναγεννηθεί η ομάδα από τις στάχτες της. Χωρίς μεγάλο μπάτζετ, αλλά με ένα προπονητή που έχει αποδείξει ότι μπορεί να φτιάξει ανταγωνιστικά σύνολα χωρίς να διαθέτει σπουδαία υλικά (και μάλιστα έχοντας χάσει πρόσφατα το καλύτερο "όλπο" του, τον Λάζαρο Παπαδόπουλο). Αυτό αναγνώρισε ο κόσμος και πήγε μαζικά στο γήπεδο.

Το θολό τοπίο στην ποδοσφαιρική ομάδα

Πάμε και στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Θεωρητικά ο κόσμος θα έπρεπε να γέμιζε συνεχώς το γήπεδο, αφού η προοπτική εξόδου στα προκριματκά του Τσάμπιονς Λιγκ μέσω των πλέι οφ παραμένει ακόμη ανοιχτή. Για να προλάβω ορισμένους, σαφώς και περισσότεροι από 20.000 οπαδοί συνεχίζουν να πάνε στο γήπεδο στα περισσότερα ματς, η αλήθεια, όμως, είναι ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να προβληματίζεται για το μέλλον της ομάδας και κυρίως για το τι υπάρχει από το καλοκαίρι και μετά.

Ο Μάκης Χάβος δεν είναι Σούλης Μαρκόπουλος, η ανάγκη για ανανέωση στο έμψυχο δυναμικό, όπως άφησε να εννοηθεί με πρόσφατες δηλώσεις του και ο Πάμπλο Γκαρσία, είναι επιβεβλημένη και αυτό δημιουργεί την υποχρεώση στον Θόδωρο Ζαγοράκη να χαράξει, εδώ και τώρα, ένα νέο πλάνο. Ο πρόεδρος της ΠΑΕ είναι αυτός που οφείλει να βάλει τους στόχους της επόμενης διετίας ή τριετίας, να δώσει και πάλι όραμα στους απλούς οπαδούς που είδαν φέτος την ομάδα τους να παρουσιάζει τρομερά σκαμπανεβάσματα.

Σαφώς και στο πίσω μέρος του μυαλού κάθε οπαδού βρίσκεται ο τίτλος, όμως, αυτό δεν μπορεί να γίνει συγκυριακά ή απλά φέρνοντας δύο-τρεις παίκτες καλύτερους από αυτούς που ήδη υπάρχουν (αν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, με δεδομένο ότι το μπάτζετ του ΠΑΟΚ, όπως και των περισσότερων ομάδαων θα μειωθεί). Ο ΠΑΟΚ πρέπει να πάρει τα μηνύματα απ' όλα όσα βίωσε μέσα στην τελευταία τριετία και να δει ποιο πραγματικά είναι το μοντέλο ανάπτυξης που του ταιριάζει περισσότερο.

Ο Θόδωρος Ζαγοράκης και οι συνεργάτες του οφείλουν να δουλέψουν στο περιθώριο των αγωνιστικών υποχρεώσεων της ομάδας και μόλις η σεζόν ολοκληρωθεί να δώσουν στον μεγάλο επενδυτή αυτής της ομάδας, τον κόσμο του ΠΑΟΚ, το στίγμα της επόμενης μέρας. Μόνο έτσι, ό,τι με κόπο χτίστηκε τα προηγούμενα χρόνια δεν θα κινδυνεύσει να γκρεμιστεί...