Κάθε φορά που ένα δικό του παιδί σκοράρει με τη φανέλα άλλου συλλόγου ή Εθνικής ομάδας, ένα θέμα συζήτησης ανοίγει στα ποδοσφαιρικά στέκια της Βόρειας Ελλάδας και όχι μόνο. Χθες ήταν ο Ρόμπερτ Μακ που πέτυχε δύο γκολ στο παιχνίδι των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Σλοβακίας με τη Σκωτία, τη Δευτέρα ο Σταφυλίδης που σκόραρε με την απευθείας εκτέλεση φάουλ στο ματς της Εθνικής μας με την Εσθονία.

Οι αντιδράσεις πανομοιότυπες: “Α, ρε και να σε είχαμε ακόμη στον ΠΑΟΚ”. Η σκηνή είναι λες και βγαίνει από καρμπόν. Έχει συμβεί με τον Αντρέ Βιεϊρίνια, τον Λούκας Πέρεθ ειδικά φέτος που έγινε “κανονιέρης”, ακόμη και με τον Μπίμπρας Νάτχο και τον Κριστιάν Νομπόα που οδηγούν ΤΣΣΚΑ Μόσχας και Ροστόφ στα σαλόνια του Champions League.

Μόνο στα συγκεκριμένα-τα πλέον χτυπητά-παραδείγματα να σταθεί κανείς, διαπιστώνει ότι αν αυτοί οι παίκτες συμπεριλαμβάνονταν ακόμη στη σύνθεση του ΠΑΟΚ, τότε ο Δικέφαλος θα ήταν το πρώτο φαβορί για να κατακτήσει τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδας.

Κι αν εύκολα μπορεί να δικαιολογηθεί το γεγονός της πώλησης του Αντρέ Βιεϊρίνια στην προ-Σαββίδη εποχή για να σταθεί όρθια η ομάδα και να μην μπει σε καθεστώς οικονoμικής επιτήρησης από την UEFA, οι υπόλοιπες περιπτώσεις (ακόμη και του Σταφυλίδη που πουλήθηκε εν μέσω διαπραγματεύσεων του Ιβάν Σαββίδη με τον Ερασιτέχνη ΠΑΟΚ και κανείς δεν είχε την πρόνοια να ζητήσει από τον ομογενή επιχειρηματία να καλύψει με δάνειο το επιπλέον ποσό που ο ΠΑΟΚ δεν θα κέρδιζε από τη μη πώλησή του) είναι από εκείνες που συνοδεύονται από ένα “γαμώτο”. Ποιο είναι αυτό; Η αίσθηση ότι θα μπορούσαν να είχαν μείνει κι άλλο στον ΠΑΟΚ πριν πουληθούν-αφού δεν υπάρχει πλέον οικονομικό πρόβλημα-και να συνδυάσουν την παρουσία τους με την κατάκτηση κάποιου τίτλου.

Το γιατί αυτό δεν συνέβη, για να απαντηθεί απολύτως σωστά, πρέπει να το εξετάσουμε ανά περίπτωση. Ο Νάτχο ήρθε με συμφωνία έξι μηνών για να μην είναι ανενεργός μέχρι να αποφασίσει για το επόμενο μεγάλο βήμα στην καριέρα του. Ο Νομπόα έκανε μεν συμβόλαιο 1,5 χρόνου αλλά η λογική της απόκτησής του ήταν ίδια με εκείνη του Κιρκάσιου μέσου. Να βοηθήσει να κερδίσει ο ΠΑΟΚ κάτι “εδώ και τώρα”, μέσα στους επόμενους έξι μήνες, Κι αυτό φάνηκε όταν το καλοκαίρι δεν υπήρχε κανένα πλάνο να αξιοποιηθεί και να χτίσει ο ΠΑΟΚ γύρω του με αποτέλεσμα να δοθεί μεταγραφή στη Ροστόφ.

Ο Λούκας Πέρεθ, από την άλλη πλευρά, εμφανίστηκε εντελώς αρνητικός να παραμείνει στην Τούμπα όταν ο Άρνεσεν τον πίεσε γι' αυτό και τελικά κατέληξε να συμφωνήσει μαζί του "βόηθα μας να πάμε στους ομίλους του Europa League και εμείς θα προχωρήσουμε τη μεταγραφή σου στη Λα Κορούνια”.

Όσο για τον Ρόμπερτ Μακ, ο Σλοβάκος δεν είχε πρόβλημα να συνεχίσει να παίζει στον ΠΑΟΚ ζητούσε, όμως, μία γενναία αύξηση αποδοχών, από τις περίπου 350.000 ευρώ που έπαιρνε στο 1 εκατομμύριο ετησίως.

Δεν πίστεψε ότι θα εξελιχθεί μαζί τους

Φαινομενικά μπορεί οι περιπτώσεις που αναλύσαμε να διαφέρουν, με μία πιο βαθιά σκέψη, όμως, διαπιστώνεται ξεκάθαρα ότι όλες διέπονται από τη σκέψη του άμεσου κέρδους. “Επένδυσα χρήματα και πρέπει να βγάλω για να μην μπω μέσα γι' αυτό πουλάω” είναι απόλυτα λογικό να σκέφτηκε ο Σαββίδης.

Και φυσικά και αυτή η τακτική αποφέρει κάποιο κέρδος, γιατί όταν έχεις αποκτήσει τον Μακ με 300.000 ευρώ από τη Νυρεμβέργη το να τον πουλήσεις με 3,5 εκατομμύρια ευρώ στη Ζενίτ είναι δέκα φορές πάνω τα χρήματά σου. Μήπως, όμως, έτσι χάθηκε η ευκαιρία ο ΠΑΟΚ να κερδίσει αγωνιστικά και επιπλέον από τα 20 γκολ που πέτυχε πέρσι ο Μακ και να ανεβάσει κι άλλο το επίπεδό του σαν ομάδα και άρα μελλοντικά να αυξήσει και τα έσοδα από μία πώληση, με άλλα δεδομένα πλέον;

Το ερώτημα αυτό, δυστυχώς, πλανάται σχεδόν σε κάθε “ηχηρή” πώληση του ΠΑΟΚ τα τελευταία χρόνια. Και από τη στιγμή που δεν έχουν βρεθεί οι άνθρωποι που θα πάρουν την ευθύνη (για κάποιους ρίσκο) να πούνε στον Σαββίδη “μην πουλάς τώρα, θα κερδίσουμε πολλά περισσότερα και στο γήπεδο και οικονομικά στο μέλλον” και παράλληλα θα πείσουν και τους ίδιους τους παίκτες ότι κάτι μεγάλο χτίζεται, θα συνεχίσει να τίθεται με μεγαλύτερη ένταση όσο ο ΠΑΟΚ μένει μακριά από τους τίτλους.

Προφανώς γι' αυτό πολλοί από τους οπαδούς του Δικεφάλου, κάθε φορά που ακούνε για μία γκολάρα που σημείωσε πρώην παίκτης της ομάδας τους συνοδεύουν το “μπράβο ρε παικταρά” με ένα σκύψιμο του κεφαλιού που δηλώνει και τη θλίψη τους. Σκέφτονται πολύ απλά ότι αν ο συγκεκριμένος παίκτης, μαζί με άλλους τρεις-τέσσερις που έφυγαν, ήταν ακόμη κάτοικοι Τούμπας θα μπορούσαν να ονειρεύονται πολύ πιο έντονα ότι θα σηκώσουν την κούπα του πρωταθλητή το ερχόμενο καλοκαίρι.