Το άκουσα από φίλο του ΠΑΟΚ πριν λίγες μέρες και δεν έχει άδικο: "Τώρα που η ομάδα έφυγε από την Ευρώπη αισθάνομαι ένα κενό. Δεν έχω πολλή όρεξη να ασχολούμαι με τα του ΠΑΟΚ".

Είναι, πράγματι, αλήθεια ότι η πορεία του ΠΑΟΚ στο Europa League (και) φέτος κράτησε "ζεστό" τον κόσμο της ομάδας.

Του δημιουργούσε συνεχώς την προοπτική για κάτι μεγάλο (στην αρχή η πρόκριση στους ομίλους, μετά η "επισφράγιση" του εισιτηρίου για τους "32" της διοργάνωσης με θριάμβους αλά "Γουάιτ Χαρτ Λέιν" και μετέπειτα η πρόκληση της φάσης των "16"), του έδωσε την ευκαιρία να κάνει ένα όμορφο ταξί-ανάμνηση μιας ολόκληρης ζωής.

Λογικό, λοιπόν, με το που κλείνει αυτό το ξεχωριστό κεφάλαιο να δημιουργείται ένα... κενό, το οποίο, δυστυχώς, για τον ΠΑΟΚ δεν μπορεί να καλυφθεί από την πορεία της ομάδας εντός συνόρων. Στο Κύπελλο, για μία ακόμη χρονιά ο "Δικέφαλος" αυτοκτόνησε, ενώ στο πρωτάθλημα ήταν από νωρίς εμφανές ότι η ομάδα δεν είχε τις δυνάμεις για να δημιουργήσει προσδοκίες τίτλου.

Θα υποστηρίξει κανείς ότι υπάρχει ακόμη ζωντανή η προοπτική εξόδου στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, μέσω των πλέι οφ. Συμφωνώ, και αυτό είναι το μοναδικό σημείο από το οποίο μπορεί κανείς να "πιαστεί" για να δώσει νόημα στην πορεία της ομάδας μέχρι το τέλος της φετινής σεζόν.

Δεν αρκεί, όμως, από μόνο του να καλύψει τα κενά. Κι αυτό γιατί με βάση τη δύσκολη κατάσταση που επικρατεί στα οικονομικά του συλλόγου είναι δύσκολο να πειστεί ο απλός οπαδός ότι μπορεί το καλοκαίρι να δημιουργηθεί μία ομάδα που θα βγει αλώβητη από τα πλέι οφ των προκριματικών του Τσάμπιονς Λιγκ και θα μπει στους ομίλους. Αξίζει, πάντως να το προσπαθήσει.

Ποιος μπορεί να είναι ο μεγάλος στόχος

Φαντάζομαι η σπαζοκεφαλιά του πώς θα μείνει ζεστός ο κόσμος του ΠΑΟΚ είναι ριζωμένη μέσα στο μυαλό του Ζήση Βρύζα. Κι αυτό γιατί ο ΠΑΟΚ χωρίς τον κόσμο να γεμίζει την Τούμπα και να βρίσκεται δίπλα στην ομάδα, δεν μπορεί να παραμείνει στα επίπεδα των τελευταίων χρόνων.

Ο ιστορικός σύλλογος δεν έχει μάθει να ζει με επενδυτές (ουσιαστικά δεν τους είχε ποτέ αν εξαιρέσει κανείς μία μικρή περίοδο στα πρώτα χρόνια του Μπατατούδη στην ΠΑΕ) και ίσως αυτό να είναι και η "ασπίδα" του στη σημερινή εποχή. Το μοντέλο το δικό του είναι πιο υγιές. Στηρίζεται στην αγάπη και τη στήριξη των χιλιάδων οπαδών του που δεν προσδοκούν προσωπικό όφελος για να δώσουν χρήματα από το υστέρημά τους.

Αυτούς τους οπαδούς, λοιπόν, ο νυν πρόεδρος της ΠΑΕ θέλει να κρατήσει ενεργούς και το ζητούμενο είναι πώς θα το πετύχει. Ποιος είναι ο στόχος που θα θέσει, γύρω από τον οποίο θα συσπειρωθούν οι πάντες. Προφανώς, οι απαντήσεις θα δοθούν δια στόματος Βρύζα στη Γενική Συνέλευση των μετόχων που θα γίνει τη Δευτέρα το απόγευμα στο γήπεδο της Τούμπας, ωστόσο νομίζω ότι μπορούμε από τώρα να διαβάσουμε τις σκέψεις του:

-Ανανέωση της ομάδας με παίκτες νεαρούς σε ηλικία, κυρίως βγαλμένους από τα σπλάχνα τους συλλόγου και πλαισιωμένους με λίγους ποιοτικούς ξένους (τύπου Γκαρσία, Λάζαρ ή Λίνο)

-Εξυγίανση και διαφάνεια, που η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν στα πρώτα χρόνια της διοίκησης Ζαγοράκης, αλλά στην πορεία η ΠΑΕ λοξοδρόμησε και χάθηκαν από το προσκήνιο

-Οργάνωση και ανάπτυξη σε όλα τα επίπεδα για να μπορέσει επιτέλους ο ΠΑΟΚ να εκμεταλλευτεί τη δυναμική του κόσμου του.

Θεωρητικά όλα αυτά ακούγονται ωραία. Το θέμα είναι πώς θα υλοποιηθούν στην πράξη. Ο Ζήσης Βρύζας έχει και την εμπειρία των προηγούμενων χρόνων, και την ικανότητα, και την έξωθεν καλή μαρτυρία να κάνει τα βήματα που πρέπει και κυρίως να έχει τη στήριξη της συντριπτικής μερίδας του κόσμου στην προσπάθεια που θα καταβάλλει. Δεν τον βοηθά, βέβαια, η εποχή, αφού υπάρχει δραστική μείωση στα έσοδα.

Ο ΠΑΟΚ, όμως, έχει αποδείξει, κατά καιρούς, ότι μπορεί να ζει αξιοπρεπώς και με λίγα. Αρκεί να το κατανοήσει ο κόσμος της ομάδας. Έχει, όμως και ένα πλεονέκτημα ο Βρύζας. Πίσω από αυτόν δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, όπως συνέβαινε επί εποχής Ζαγοράκης. Και ο κίνδυνος να μείνει ο ΠΑΟΚ ακέφαλος μπορεί να κάνει τους πάντες να συναισθανθούν τις ευθύνες τους και να λειτουργήσουν ΠΑΟΚτσήδικα.