Παραμονές του πρώτου αγώνα με τη Ντιναμό εστιάζαμε στο άγχος του ΠΑΟΚ και του προπονητή του που αποτελούσε τη μόνη απειλή στην προσπάθειά του να πάρει σκορ πρόκρισης από το πρώτο ματς στην Τιφλίδα. Αποδείχθηκε ότι ήταν ακριβώς έτσι, καθώς όταν ο Δικέφαλος αποφάσισε να αποβάλλει τη φοβία και την επιφυλακτικότητα που τον διακατείχε στο πρώτο ημίχρονο... έδειξε τη σκόνη του στην γεωργιανή ομάδα.

Έπαιξαν, βέβαια, ρόλο και οι αλλαγές του Σέρβου τεχνικού που κατάλαβε νωρίς τη δυσλειτουργία στη μεσαία γραμμή και με εύστοχες κινήσεις την διόρθωσε. Μέσα ο Κάνιας που είναι ο ορισμός του παίκτη που παίζει στη θέση "6", έξω ο ενεργητικός, παθιασμένος, αλλά με πολλά λάθη Χαρίσης. Και στα μισά του δευτέρου μέρους, μέσα και ο Μπίσεσβαρ που έδωσε στον ΠΑΟΚ ένα στοιχείο που του έλειπε πάρα πολύ: Επιθέσεις από τον άξονα. Ο Σάχοφ μπορεί να είχε δείξει καλά στοιχεία μέχρι σήμερα, να πέρασε ορισμένες έξυπνες κάθετες πάσες, αλλά σλάλομ σαν κι αυτό που έκανε ο εμφανώς πιο έτοιμος Σουριναμέζος στη φάση του 0-3 δεν έχει στο ρεπερτόριο του.
Μιλώντας για ρεπερτόριο, αξίζει να σταθούμε και στο γκολ του Περέιρα με κεφαλιά-ψαράκι που δεν το είχε μφανίσει μέχρι σήμερα. Πιθανόν ο Ίβιτς να αναθεώρησε και την άποψή του που είχε πριν το πρώτο ματς με τον Άγιαξ για τη χρησιμότητα του Αργετινού σε εκείνο το ματς. Λίγη σημασία έχει, όμως, αφού το κεφάλαιο Champions League είναι και φέτος... ιστορία για τον ΠΑΟΚ.

Καλό είναι να επικεντρωθούμε στο παρόν και στο μέλλον (άμεσο και λίγο πιο μακρινό): Αυτό που αποδείχθηκε χθες είναι ότι ο ΠΑΟΚ είχε μπόλικη ποιότητα. Τόσο στην ενδεκάδα του με τον Λέο Μάτος να βάζει υποψηφιότητα για έναν από τους παίκτες που θα κουβαλούν στις πλατες τους την ομάδα όταν δεν θα είναι στη μέρα της, όσο και στον πάγκο με τους παίκτες που μνημονεύσαμε πιο πάνω.

Και είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο το ρόστερ που δίνει τη βεβαιότητα ότι υπάρχουν λύσεις για όλες τις θέσεις. Από αυτή του τερματφούλακα (με τον Μπρκιτς να περιμένει την ευκαιρία του να παίξει βασικός σε επίσημο ματς), μέχρι τους στόπερ (θυμηθείτε ότι Βαρέλα δεν έχουμε δει ακόμη σε επίσημο παιχνίδι) μέχρι και τη επίθεση.
Κάπως έτσι φτάσαμε-απόλυτα δικαιολογημένα-να συζητάμε για τον αποκλεισμό των Τζιόλη και Πέλκα από την αποστολή για τη Γεωργία.

Θα παλέψει ως το τέλος

Το φοβερό και παράλληλα απόλυτα λογικό με τον ΠΑΟΚ είναι ότι ακόμη και ο ίδιος ο Βλάνταν Ίβιτς ακόμη μαθαίνει την ομάδα του και τις δυνατότητές της. Χθες, από τους 14 παίκτες που αγωνίστηκαν οι μισοί δεν υπήρχαν στο ρόστερ της πεσινής περιόδου. Ο ΠΑΟΚ είναι μία νέα ομάδα και θέλει τον χρόνο της για να πιάσει το πάνω όριο των δυνατοτήτων του.

Θυμηθείτε τη δήλωση του Μπίσεσβαρ ότι ακόμη είναι στο 70% της ετοιμότητάς του. Έχει πολλά ακόμη να δώσει και δεν είναι ο μόνος. Η επέλαση που έκανε με τη μπάλα στη φάση του 0-3 είναι κάτι που δεν είχε κάνει σ' αυτό το τέμπο σε άλλο ματς του ΠΑΟΚ μέχρι σήμερα. Άρα, ας μη βιαζόμαστε. Υπάρχουν πολλά παιχνίδια-όταν με το καλό αρχίσει και το Πρωτάθλημα-που ο ΠΑΟΚ θα δώσει για να αποκτήσουμε το δικαίωμα να μετρήσουμε την ποιότητά του. Το σίγουρο είναι ότι αυτή η ομάδα είναι έτσι σχεδιασμένη για να πρωταγωνιστήσει και στις διοργανώσεις που συμμετέχει.

Να πάει μέχρι τέλους στην κόντρα για το Πρωτάθλημα (εκμεταλλευόμενη το ολοφάνερο ψαλίδισμα της αγωνιστικής διαφοράς με τον Ολυμπιακό), φυσικά να διεκδικήσει το Κύπελλο και να προχωρήσει και μετά τον Μάρτιο στην Ευρώπη. Να πάει στους "32" του Europa League και ακόμη πιο πέρα.

Οι λεπτομέρειες που θα κάνουν διαφορά

Δεν είναι, όμως, μόνο το γεμάτο ρόστερ και η προσθήκη πολλών ποιοτικών παικτών που θα καθορίσουν το αν ο ΠΑΟΚ μπορεί να ανέβει κορυφές. Υπάρχουν και άλλες παράμετροι που μέσα στη σεζόν θα παίξουν καταλυτικό ρόλο. Η μία είναι οι τραυματισμοί. Ο ΠΑΟΚ έχει αρχίσει άριστα σ' αυτόν τον τομέα κι αν συνεχίσει το ίδιο θα μπορεί να ψάχνει διάφορες εναλλακτικές λύσεις όταν του προκύπτουν αγωνιστικά προβλήματα.

Η δεύτερη και σημαντικότερη είναι η διαχείριση του υλικού. Ο Βλάνταν Ίβιτς και κυρίως ο Μίχελ που εκφράζει την πολιτική της διοίκησης θα πρέπει να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τη δυσαρέσκεια που πιθανόν θα προκύπτει σχεδόν κάθε φορά που θα βγαίνει αποστολή και 18άδα. Αυτό είναι το πιο ευαίσθητο κομμάτι κι αν Μίχελ-Ίβιτς έχουν κοινή γραμμή τότε υπάρχει κάθε λόγος αισιοδοξίας.