Υπάρχουν στιγμές που σε σημαδεύουν, που μένουν χαραγμένες για μία ολόκληρη ζωή στο μυαλό σου γιατί αντιπροσωπεύουν αυτό που έχεις ορίσει ως ιδανικό παράδειγμα μεγάλης ομάδας. Σε ό,τι έχει να κάνει με τον ΠΑΟΚ, παρότι έχουν περάσει 16 χρόνια από τότε, η φάση του 3-0 στον τελικό Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό στη Νέα Φιλαδέλφεια είναι εκείνη που ξεχωρίζει σε σύγκριση με κάθε άλλη.

Με το σκορ στο 2-0 από το πρώτο ημίχρονο, οι σκέψεις που γεννιούνταν στην ανάπαυλα εκείνου του τελικού Κυπέλλου ήταν του στυλ "αν πάει μέχρι το 60' το ματς και δεν μειώσει ο Ολυμπιακός, τότε ο ΠΑΟΚ μπορεί να κρατήσει τη νίκη και να πάρει το τρόπαιο".

Εκείνη η ομάδα-του Ντούσαν Μπάγεβιτς τότε-είχε στείλει μηνύματα ότι μπορούσε να «στριμώξει» κάθε αντίπαλο, όμως, το δείγμα των αγώνων δεν ήταν τόσο μεγάλο για να περιμένει κανείς αυτό που ακολούθησε. Αντί παθητικής τακτικής, ο Δικέφαλος χάρισε μία στιγμή απόλυτης ηδονής για κάθε οπαδό του. Πέτυχε το 3-0 με επίθεση από τη σέντρα για το δεύτερο μέρος. Όταν ο Γιώργος Γεωργιάδης έστελνε τη μπάλα στα δίχτυα του Δημήτρη Ελευθερόπουλου όλοι είχαν πάρει τις απαντήσεις για το ποιος ήταν το αφεντικό εκείνης της βραδιάς.

Ο ΠΑΟΚ θριάμβευσε με 4-2, έσπασε την ανομβρία τίτλων 16 ετών (ο τελευταίος πριν από εκείνον ήταν το πρωτάθλημα του 1985!) και έστειλε το μήνυμα ότι βγαίνει από τη χειμερία νάρκη.

ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΞΙΑ ΠΩΣ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ

Αυτό που έμεινε τότε δεν ήταν κυρίως το τρόπαιο, αλλά ο τρόπος που έφθασε στην κατάκτησή του.

Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί το μυαλό μου πήγε τόσο πίσω και "κόλλησε" σε εκείνο το 4-2 του ΠΑΟΚ επί του Ολυμπιακού και όχι σε κάποιο άλλο ματς. Αιτία είναι το μότο που :χρησιμοποιεί η ΠΑΕ τις τελευταίες μέρες για να δείξει την πίστη που υπάρχει στο εσωτερικό της ομάδας για την κατάκτηση του πέμπτου Κυπέλλου στην ιστορία του συλλόγου κόντρα στην ΑΕΚ: "Δεν παίζουμε, κερδίζουμε". Θα μου επιτρέψουν οι επικοινωνιολόγοι της ΠΑΕ να το διαφοροποιήσω κάπως: "Παίζουμε αυτό που μπορούμε και παίρνουμε την κούπα".

Δεν χωρά μιζέρια σ' αυτόν τον τελικό. Ο κόσμος του ΠΑΟΚ δεν θα είναι με το πιστόλι στο κρόταφο του Ίβιτς και των παικτών του, έτοιμος να πυροβολήσει αν χάσουν την κούπα. Θα κρίνει την απόδοση. Τι μπάλα θα έχει παίξει ο ΠΑΟΚ στον τελικό ασχέτως αποτελέσματος αν και αυτά πάνε τις περισσότερες φορές πάνε μαζί. Ειδικά στον τωρινό ΠΑΟΚ που όταν αποφασίζει να βάλει τη μπάλα κάτω και να παράξει το ποδόσφαιρο που μπορεί, τότε πετυχαίνει πολλά πράγματα στον αγωνιστικό χώρο.

Έχει τους παίκτες για να κάνει τον τελικό στο Πανθεσσαλικό μία όμορφη, δική του, παράσταση ο ΠΑΟΚ και να φέρει το Κύπελλο στον Πύργο τον Λευκό. Διαθέτει και Πρίγιοβιτς εκτελεστή ΚΑΙ Μάτος φοβερό και τρομερό μπακ ΚΑΙ Μπίσεσβαρ με Τσίμιροτ οργανωτές ΚΑΙ Ελληνάκια όπως ο Πέλκας που το ξέρουν το τόπι και πώς να το στέλνουν στο πλεκτό ΚΑΙ τον Γλύκο στην πιο ώριμη φάση της καριέρας του.

Δεν έχει κανένα λόγο να πάει επιφυλακτικά κόντρα στην ΑΕΚ. Φυσικά και θα προσέξει Αραούχο και Μάνταλο, θα μετρήσει καλά τα δυνατά σημεία του αντιπάλου του, αλλά στο τέλος πρέπει να δείξει ότι πιστεύει στις δικές του δυνατότητες και να κάνει το παιχνίδι του.

Ο ΠΑΟΚ πρέπει να μπει στο τερέν του Πανθεσσαλικού με την αυτοπεποίθηση ότι μπορεί να είναι η ομάδα που θα κυριαρχήσει. Κανείς οπαδός του δεν θα κατηγορήσει Ίβιτς και παίκτες αν η μπάλα πάει δοκάρι και έξω. Ούτε ο Ιβάν Σαββίδης κι ας έχει τεράστια δίψα για το πρώτο τρόπαιο στη δική του εποχή.

Το πιθανότερο, όμως, είναι ότι αν παίξει την καλή μπάλα που μας έχει δείξει ότι μπορεί, τότε το πιθανότερο είναι να σηκώσει κιόλας τη κούπα.