Την κέρδισε, δεν του χαρίστηκε

Συνειδητά άφησα να περάσουν μερικές μέρες από το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής που έγινε γνωστή η υπογραφή Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου από τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, με την οποία ο ΠΑΟΚ βρήκε οριστική λύση στο χρόνιο πρόβλημα των χρεών του προς το δημόσιο.

Ήθελα να δω τις αντιδράσεις που θα υπάρχουν από διάφορες πλευρές για να έχω μία ολοκληρωμένη άποψη. Και δεν έκανα λάθος στην επιλογή μου γιατί αυτά που διαβάζουμε και ακούμε κάθε μέρα, αποδεικνύουν ότι, για λόγους που δεν μπορώ να κατανοήσω, πολλοί «ενοχλήθηκαν».

Καταρχήν,αρκετοί προσπάθησαν να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι ο πρωθυπουργός ασχολήθηκε ειδικά με τον ΠΑΟΚ και σ’ αυτόν έκανε το χατίρι. Και για να κερδίσει τη συμπάθεια των οπαδών του (αλήθεια πόσοι από εσάς ψηφίζετε κάποιο κόμμα με βάση τις οπαδικές σας προτιμήσεις;) και για να κάνει άνοιγμα στη Ρωσία μέσω χάρης στο φίλο του Πούτιν (αλήθεια έχει τη δύναμη ο Σαββίδης να καθορίζει την πορεία των ελληνορωσικών σχέσεων και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι τρία χρόνια τώρα;).

Προφανώς, δεν τους ικανοποιεί η απλή, λογική και άκρως ρεαλιστική εξήγηση ότι το ελληνικό δημόσιο «καίγεται» για ρευστό και προσβλέπει σε πολλά εκατομμύρια ευρώ από εκατοντάδες εταιρίες που περίμεναν πως και πως την διαγραφή των πρόσθετων φόρων.

Πολλά επιχειρήματα με το μέρος του

Ειλικρινά αναρωτιέμαι αν έχει νόημα να προσπαθεί κανείς να αλλάξει μυαλά σε ανθρώπους που αναπτύσσουν μία ολόκληρη θεωρία στηριζόμενοι μόνο στο γεγονός μίας επίσκεψης ανθρώπων της ομάδας (Γκοντσάρεβα-Γκαγκάτσης) στο γραφείο του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών, Δημήτρη Μάρδα για να εκθέσουν το πρόβλημα του συλλόγου και τις απόψεις τους για το πώς μπορεί να λυθεί.

Για να προχωρήσουμε, όμως, την ανάλυση ας συμφωνήσουμε ότι από τη στιγμή που υπάρχουν συνεπέστατες εταιρίες και φυσικά πρόσωπα, κάθε ρύθμιση αποτελεί μία εξυπηρέτηση-εύνοια προς όλους όσους «αγγίζει».

Όμως, οι ειδικές συνθήκες απαιτούν ειδικές λύσεις. Και η Ελλάδα ζει ειδικές συνθήκες και υπάρχει η ανάγκη να βρεθεί μία λύση για να μην καταρρεύσει όλο το οικοδόμημα. Να κλείσει το «αμαρτωλό» παρελθόν και να στηθεί κάτι σε υγιείς βάσεις.

Άρα το στοίχημα γι’ αυτή την κυβέρνηση είναι να μην δημιουργηθούν ξανά οι συνθήκες για να βρεθεί χρεωμένος ο ΠΑΟΚ και κάθε ΠΑΟΚ, όλοι οι αθλητικοί σύλλογοι που ήταν βουτηγμένοι στις οφειλές στο πρόσφατο ή λίγο πιο μακρινό παρελθόν.

Δεν μου αρέσει να κάνω τον συνήγορο κανενός, αλλά ο ΠΑΟΚ του Σαββίδη έχει πολύ περισσότερα επιχειρήματα από κάθε άλλον σύλλογο για να μπει σε μία ρύθμιση. Κέρδισε το δικαίωμα αυτό με την στάση του μεγαλομετόχου του, ο οποίος:

-Είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του απέναντι στο ελληνικό δημόσιο και έχει πληρώσει σε μία τριετία 23 εκ. ευρώ σε φόρους, συν το ότι έχει «σβήσει» όλες τα ληξιπρόθεσμες οφειλές από το 2007 (διοικήσεις Ζαγοράκη και Βρύζα).

-Θέλει να καλύψει το πρωτογενές χρέος που αφορά κυρίως στην περίοδο 2005-2006 όταν ο Γιάννης Γούμενος αλώνιζε στην ΠΑΕ ΠΑΟΚ χωρίς να υπάρχει κανείς ελεγκτικός μηχανισμός του κράτους να του βάλει φρένο. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι στις περισσότερες ομάδες εκείνη την εποχή δημιουργήθηκε η μεγάλη «μαύρη τρύπα».

Τότε που πρόεδροι ομάδων είχαν την άνεση να βγαίνουν δημόσια και να λένε « αποφάσισα να μην πληρώσω το ΦΠΑ, αλλά να κάνω μεταγραφές». Πλέον, με την διαδικασία των αδειοδοτήσεων, όσο και να είναι χαλαρή σε σχέση με άλλες χώρες το πράγμα έχει συμμαζευτεί.

-Δεν άφησε απλήρωτα φυσικά πρόσωπα, ούτε εργαζόμενους, προμηθευτές και γενικά ανθρώπους που είχαν συνδιαλλαγή με την ΠΑΕ ΠΑΟΚ.

-Πάνω απ’ όλα, κρατά ζωντανή και σε υψηλό επίπεδο μία εταιρία πολύ σημαντική για την Οικονομία της Θεσσαλονίκης και της Βόρειας Ελλάδας. Όσοι ασχολούνται έστω και επιδερμικά με τον επαγγελματικό αθλητισμό αντιλαμβάνονται αυτό που λέω. Γύρω από τον ΠΑΟΚ, τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ και κάποιες ακόμη ομάδες με ισχυρή λαϊκής βάση, πολύς κόσμος βγάζει μεροκάματο.

Υπάρχει και κάτι ακόμη. Κάποιοι θα πουν ότι ο Σαββίδης γνώριζε ότι ο ΠΑΟΚ είχε χρέη όταν έπαιρνε την ΠΑΕ, άρα δεν πρέπει να είχε επιμείνει τόσο στο ζήτημα της αποπληρωμής του πρωτογενούς κεφαλαίου. Προφανώς ξεχνούν τις υποσχέσεις που έπαιρνε από την προηγούμενη Κυβέρνηση και τον πρώην πρωθυπουργό αυτοπροσώπως, συνέχεια των όσων έταζαν στον Θόδωρο Ζαγοράκη (μέχρι και μέηλ με την ρύθμιση που θα πήγαινε για ψήφιση από το γραφείο του Αλογοσκούφη είχε φθάσει στα γραφεία της Τούμπας).

Ακόμη, παρακάμπτουν το γεγονός ότι ο Σαββίδης είχε και μία άλλη επιλογή. Να αφήσει τον ΠΑΟΚ να πάει στην Γ΄ Εθνική και να τον αναλάβει «καθαρό» από υποχρεώσεις, ακολουθώντας το παράδειγμα του Μελισσανίδη. Δεν το έκανε και αυτό σίγουρα δεν πρέπει να περνά απαρατήρητο.

Πώς εννοούμε την κάθαρση;

Κλείνοντας και με αφορμή την συζήτηση που έχει στηθεί γύρω από την ρύθμιση των χρεών του ΠΑΟΚ. Αλήθεια, όλοι εμείς που συμμετέχουμε με το ένα ή το άλλο επιχείρημα στη συζήτηση περί αναγκαίας κάθαρσης στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, πως την περιμένουμε να έρθει;

Με διάλυση όλων των συλλόγων που κουβαλάνε αμαρτίες του παρελθόντος ή μέσα από κάποιες κινήσεις που θα επιτρέψουν την μετάβαση σε μία νέα, υγιή εποχή; Ας αναρωτηθούμε τι θα κάναμε εμείς στη θέση αυτών που κυβερνούν και ας φύγουμε από αναλύσεις θεωρητικού τύπου που δεν οδηγούν πουθενά.