Δεν θα διαφωνήσω στο ελάχιστο με τον Λάσλο Μπόλονι. Υπάρχουν πολλά, θετικά για τον ΠΑΟΚ, σημεία στα οποία μπορεί κανείς να σταθεί στο παιχνίδι με τον Ατρόμητο. Η α λά Europa League εμφάνιση στο πρώτο μέρος, η επιστροφή με γκολ των Λίνο, Βιεϊρίνια, το τρίτο σερί γκολ του Αθανασιάδη, η καλή παρουσία του Ίβιτς, αλλά και του Κρέσιτς σε κρίσιμα σημεία.

Και φυσικά οι τρεις υπερπολύτιμοι βαθμοί στην προσπάθεια που κάνει ο "Δικέφαλος' να επανακάμψει και να πάρει τους βαθμούς που χρειάζεται για να βρεθεί στα πλέι οφ.

Όπως δήλωσε και ο Γκαρσία, τη δεδομένη περίοδο, είναι σημαντικό για τον ΠΑΟΚ να κερδίζει (και άρα να κόβει βαθμούς από) ομάδες τύπου Ατρομήτου που είναι από πάνω του στην βαθμολογία.Κανένα, όμως, από τα παραπάνω γεγονότα δεν φθάνει σε σημασία το χαμόγελο του Σαλπιγγίδη, τόσο μέσα στα αποδυτήρια-γεγονός πρωτόγνωρο όπως ομολόγησε δημόσια ο Μπόλονι-όσο και έξω άπό αυτά μετά τη λήξη του αγώνα.

Είναι προφανές ότι αυτό το χαμόγελο προήλθε από το ζεστό χειροκρότημα μεγάλους μέρους της κερκίδας, αλλά και από τη... μη αντίδραση όσων μέχρι σήμερα, σχεδόν μόνιμα, τον αποδοκιμάζουν στη θύρα 4 της Τούμπας.Για πρώτη φορά, φέτος, τόσο έντονα και καθαρά, ο ΠΑΟΚ κατάφερε να πετύχει νίκη σε βάρος του πιο μεγάλου εχθρού του, της εσωστρέφειας που συχνά-πυκνά προκαλεί αναταράξεις στα θεμέλια του "ασπρόμαυρου" οικοδομήματος. Το γιατί συνέβη αυτό μπορεί κανείς να το αναζητήσει στο... έπος του "Γουάιτ Χαρτ Λέιν". Εκεί αποδείχτηκε στην πράξη αυτό που, προσωπικά τουλάχιστον, "φωνάζω" εδώ και καιρό:

Γουστάρει ή δε γουστάρει κανείς τον Σαλπιγγίδη (δικαίωμά του και δεν θα μπω στη διαδικασία να κάνω ανάλυση για ένα θέμα στο οποίο πάντα θα υπάρχει διαφορά φιλοσοφίας), την ώρα που φορά τη φανέλα του ΠΑΟΚ και μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο, είναι ένας από τους έντεκα που παλεύουν για να δώσουν βαθμό η βαθμούς στον "Δικέφαλο".Και ειδικά ο Σαλπιγγίδης, είναι ένας ποδοσφαιριστής με ξεχωριστή ποιότητα, πρώτος Ευρωπαίος σκόρερ στην ιστορία των ελληνικών ομάδων, ικανός να βάζει σπουδαία γκολ όπως ήταν αυτά κόντρα στην Τότεναμ φέτος και στην Ντιναμό πέρσι.

Πάνω απ' όλα, όμως, είναι ένας σπάνιος χαρακτήρας, με απίστευτη επιμονή όταν θέλει να πετύχει κάτι. Και η επιμονή του αυτή είναι που κάνει ακόμη και τους... αντιφρονούντες οπαδούς του ΠΑΟΚ να αναγνωρίζουν την αξία του.

Μεγαλύτερη εμπιστοσύνη, λιγότερη πίεση

Από 'κει και πέρα, κόντρα στον Ατρόμητο επιβεβαιώθηκε και ένα άλλο πόρισμα που ισχύει... διαχρονικά για τον ΠΑΟΚ. Ότι η πίεση της Τούμπας στους ποδοσφαιριστές του "Δικεφάλου" είναι πολύ μεγάλη, ακόμη και όταν φθάνουν να προηγούνται με 2-0. Όμοια της δεν υπάρχει για καμία άλλη ομάδα στην έδρα της. Η εξήγηση, σαφώς, και βρίσκεται στην ανομβρία τίτλων.

Τα δύο πρωταθλήματα και τα τέσσερα Κύπελλα είναι λίγα για ένα σύλλογο με το μέγεθος του κόσμου που κουβαλά ο ΠΑΟΚ. Και ειδικά όταν μετρά πλέον 8 χρόνια χωρίς κούπα, είναι λογικό η λαχτάρα του κόσμου για επιτυχίες να μεγαλώνει. Κάπου, όμως, ο οπαδός του ΠΑΟΚ αδικεί τη συγκεκριμένη ομάδα. Την παρέα του Γκαρσία που, αν μη τι άλλο, του έχει χαρίσει σπουδαίες ευρωπαίκές διακρίσεις.

Η πρόκριση επί της Φενέρμπαχτσε και η παρουσία για δύο συνεχόμενες σεζόν στους "32" του Europa League με επικές νίκες επί της Τότεναμ και της Ντιναμό, μπορεί να μην δίνουν τίτλο, είναι όμως ξεχωριστές στιγμές στην ιστορία του συλλόγου. Αυτή η ομάδα έχει προσφέρει και έχει δείξει ότι μπορεί να δώσει κι άλλες διακρίσεις. Ας της δείξουν οι οπαδοί της λίγη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη, ακόμη κι όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά στη διάρκεια ενός αγώνα.