Μόλις ο διαιτητής Θάνος σφύριξε για τελευταία φορά στο Περιστέρι, με τους παίκτες του Ατρομήτου να πανηγυρίζουν ακόμη για την ισοπαλία που πήραν στο φινάλε από τον ΠΑΟΚ, στο μυαλό μου ήρθε ένα τραγούδι του αείμνηστου Στέλιου Καζαντζίδη.

" Το θολωμένο μου μυαλό με έχει προδώσει προ πολλού, του λέω αλλού και τρέχει αλλού. με κάνει και παραμιλώ..." λέει σε κάποιο στίχο αυτού του λαϊκού άσματος ο Στελάρας και, αν αφαιρέσετε το "προ πολλού" (αφού σε πολλά παιχνίδια έχει κάνει πολύ καλό κοουτσάρισμα), το υπόλοιπο πάει γάντι στον Μάκη Χάβο, όπως τον βιώσαμε χθες.

Δεν ήμουν απόλυτα σίγουρος αν το συγκεκριμένο τραγούδι ταίριαζε στην περίσταση, αλλά οι αμφιβολίες μου διαλύθηκαν όταν, λίγα λεπτά αργότερα, άκουσα τον προπονητή του "Δικεφάλου", να μιλά στη συνέντευξη Τύπου.

" Ο ΠΑΟΚ δεν οπισθοχώρησε, απλώς ανέβηκε ο αντίπαλος" ακούστηκε να λέει σε ένα σημείο της τοποθέτησής του, προσθέτοντας λίγο αργότερα: "Εμείς δημιουργήσαμε τις προϋποθέσεις για γκολ, αν έμπαινε όλα θα ήταν διαφορετικά...Κάναμε ευκαιρίες, απλώς κανείς δεν κάνει συμβόλαιο με το γκολ στο ποδόσφαιρο. Ήταν εύκολο να κάνουμε το 3-1, αλλά δυστυχώς δεν ήρθε...".

Και εγώ αναρωτιέμαι: Ο Ατρόμητος δεν έκανε το "ανέβασμά" του στο γήπεδο, όταν έφυγαν από αυτό οι δύο πιο επικίνδυνοι για την εστία του Ιτάνζ παίκτες, ο Ελ Ζαρ και ο Σαλπιγγίδης; Ο Δάρλας δεν άρχισε να κάνει συνεχώς κούρσες από τα αριστερά όταν δεν είχε, πλέον, την έννοια του Μαροκινού; Ρητορικά τα ερωτήματα και συνεχίζω με την υπόθεση γκολ, που ανέλυσε ο προπονητής του "Δικεφάλου":

Αφού το 1-3 μπορούσε να γίνει έυκολα, γιατί ο ίδιος προτίμησε να βγάλει από το παιχνίδι τους παίκτες που είχαν τις μεγαλύτερες πιθανότητες να το σημειώσουν βάσει της εξέλιξης του αγώνα; Σημειώνω ότι ο Σαλπιγγίδης ήταν αυτός που κέρδισε το πέναλτι και ο Ελ Ζαρ εκείνος που σημείωσε το 1-2, αναστατώνοντας συνεχώς την άμυνα των γηπεδούχων κινούμενος από δεξιά. Και εδώ ρητορικό το ερώτημα, αλλά απόλυτα ενδεικτικό των κακών επιλογών της τεχνικής ηγεσίας του ΠΑΟΚ.

Προσθέστε ακόμη το εξής: Ο Σφακιανάκης σημείωσε τρία γκολ στα δύο φετινά παιχνίδια του ΠΑΟΚ με τον Ατρόμητο, όλα με τον ίδιο τρόπο (κινήθηκε από πίσω, στην καρδιά της άμυνας του ΠΑΟΚ). Δεν θα έπρεπε άραγε να υπάρχει μεγαλύτερη σπουδή-ίσως με την τοποθέτηση ενός παίκτη πάνω του όταν πλησίαζε στην περιοχή-στην εξουδετέρωσή του;

Απάντηση νομίζω δεν χρειάζεται να αναζητήσουμε και πάλι, απλά να σημειώσω ότι η περίπτωσή του θυμίζει την ιστορία με τις στημένες φάσεις στα παιχνίδια με την ΑΕΚ.

Ο Αρίας και η σύγκριση με Βιτόλο

Επειδή μ' αρέσει το "ουδέν κακό, αμιγές καλού", εστιάζω και στα θετικά στοιχεία του ΠΑΟΚ κόντρα στην ομάδα του Γιώργου Δώνη. Μένω σε δύο που έχουν ονοματεπώνυμο. Το πρώτο είναι ο Ναμπίλ Ελ Ζαρ, που φανέρωσε δείγματα του ταλέντου του, αλλά και της διάθεσής του να κυνηγήσει την ευκαιρία καριέρας που λέγεται ΠΑΟΚ μέχρι τέλους.

Αυτό αποδεικνύει το πείσμα που έδειξε στη φάση του 1-2, κερδίζοντας κατά κράτος δύο παίκτες των γηπεδούχων, τον Μελισσά και τον Ιτάνζ. Μακάρι να συνεχίσει έτσι ο Μαροκινός, που εκτιμώ ότι τη δεδομένη χρονική στιγμή, μαζί με τον Κουτσιανικούλη είναι οι πιο φορμαρισμένοι ακραίοι του ΠΑΟΚ, σε αντίθεση με τον Βιείρίνια που, όπως και την περασμένη Τετάρτη κόντρα στην ΑΕΚ, ήταν φάντασμα του εαυτού του και έπρεπε να είχε δώσει την θέση του από νωρίς στον Λαρισαίο.

Χαμόγελα, όμως, σκόρπισε και ο Ντιέγκο Αρίας (είχε τρεξίματα, σωστές πάσες, καλό σουτ), μαζί και προβληματισμό γιατί δεν χρησιμοποιήθηκε σε προηγούμενα παιχνίδια. Αλήθεια, πόσο χειρότερος θα ήταν από τον Βιτόλο που βλέπουμε μετά την επιστροφή του Ισπανού από τον τραυματισμό του; Δεν σας κουράζω άλλο. Αυτό είναι το τελευταίο ρητορικό ερώτημά μου (τουλάχιστον για σήμερα)...

Υ.Γ. Μόλις ολοκλήρωσα το άρθρο μου, πληροφορήθηκα με λεπτομέρειες το... σίριαλ της τρίτης αλλαγής του ΠΑΟΚ. Ο Κουτσιανικούλης ετοιμάστηκε δύο φορές για να μπει στον αγώνα και τελικά τη θέση του Ίβιτς πήρε ο Σαβίνι για να κρατήσει ο ΠΑΟΚ το 2-2...