Χρειάζονται που και που τέτοια παιχνίδια όπως ήταν αυτό με τον Λεβαδειακό για να αντιληφθεί κανείς τι πραγματικά σημαίνει ΠΑΟΚ. Τα δακρυσμένα πρόσωπα των Κοντρέρας και Βιεϊρίνια την ώρα που διέσχιζαν το γήπεδο για να πάνε στην θύρα 4 (που τους αποθέωνε σταθερά για σχεδόν τέσσερα χρόνια), αλλά και όταν αποχωρούσαν από την Τούμπα "πνιγμένοι" στις αγκαλιές μικρών και μεγάλων, ήταν η καλύτερη απόδειξη ότι ο ΠΑΟΚ είναι κάτι παραπάνω από ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος, για να θυμηθούμε ένα αγαπημένο μότο των φίλων της Μπαρτσελόνα.

Για όποιον ζει στην καθημερινότητά της αυτή την ομάδα υπάρχει μία φράση που περικλείει ό,τι πραγματικά αισθάνεται για αυτή. "ΠΑΟΚ είσαι...".

Και επειδή δεν μπορώ να ερμηνεύσω το τι ακριβώς έχει στο μυαλό του κάθε απλός φίλαθλος όταν αυτή η φράση βγαίνει από το στόμα του, θα τη μεταφράσω, όπως εγώ τη νιώθω μετά από 11 χρόνια καθημερινής ενασχόλησης με τον "Δικέφαλο" ως δημοσιογράφος.

Κάνοντας μία μικρή παρένθεση αναρωτιέμαι: Αλήθεια, ένας δημοσιογράφος δεν δικαιούται να έχει αισθήματα; Δεν περιμένω απάντηση, απλά καταθέτω ένα ρητορικό ερώτημα για όσους στήνουν, χωρίς καμία εξαίρεση, το σινάφι μας στον τοίχο.

Τον ΠΑΟΚ, λοιπόν, προσωπικά τον αισθάνομαι σαν μία μεγάλη οικογένεια που κάθε μέλος της συμμετέχει και στις χαρές και στις λύπες του άλλου. Πέθανε ο πατέρας του Κοντρέρας και μαζί με τον Πάμπλο πενθούσε όλη η Τούμπα. Έγινε ο Βιεϊρίνια μπαμπάς και οι ΠΑΟΚτσήδες χαίρονταν λες και αποκτούσαν ανιψάκι. Τέτοια σχέση δεν τη συναντάς εύκολα σε άλλη ομάδα και αυτό το λέω μετά λόγου γνώσης.

Το πρόβλημα είναι ότι πολλές φορές αυτή η λατρεία, η υπερβολική αγάπη από μέρους του κόσμου δεν έχει αντίκρισμα μέσα στο γήπεδο, αφού από την Τούμπα έχουν περάσει αρκετοί παίκτες που δεν άξιζαν να φορούν τη φανέλα του ΠΑΟΚ. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν ισχύει στην περίπτωση του Κοντρέρας και του Βιείρίνια. Αμφότεροι ήταν βασικά στελέχη της ομάδας που χάρισε τόσα μεγάλα ευρωπαϊκά βράδια στον κόσμο του "Δικεφάλου". Η ποιότητα του Πάμπλο Κοντρέρας αναγνωρίστηκε όσο σε καμία άλλη ομάδα, ενώ ο Αντρέ Βιεϊρίνια ουσιαστικά ανδρώθηκε μέσα από τον ΠΑΟΚ. Γι' αυτό και στο τέλος δήλωσε "Φεύγω, αλλά κάποια στιγμή θα επιστρέψω".

ΠΑΟΚ που στην ούγια θα γράφει Μπόλονι

Η ζωή στον ΠΑΟΚ θα είναι πιο δύσκολη χωρίς αυτούς τους δύο παίκτες, αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι θα σταματήσει κιόλας. Αυτό είναι το μήνυμα που βγαίνει μέσα από την παράλληλη χρησιμοποίηση του Κατσικά, του Σταφυλίδη (ακόμη και ως δεξί μπακ), του Γιάννου, του Γεωργιάδη, του Αθανασιάδη, στο πλευρό έμπειρων παικτών που έχουν πλέον ρόλο δασκάλου. Ο ΠΑΟΚ αλλάζει σελίδα και πλέον η νέα ομάδα που δημιουργεί φέρει τη σφραγίδα του Λάσλο Μπόλονι.

Ακούγοντας στη συνέντευξη Τύπου τον Ρουμάνο τεχνικό, κατάλαβα πολύ καλά γιατί, ενώ όλοι περίμεναν να προτάξει τον προβληματισμό του για την αποχώρηση πρωτοκλασάτων παικτών και την αδυναμία υλοποίησης μεταγραφών, αυτός έβαλε σε πρώτο πλάνο την πίστη του στο πλάνο ανάδειξης νέων παικτών και μίλησε με περίσσεια για τα δεδομένα αυτοπεοίθηση. Για έναν άνθρωπο χορτασμένο από τίτλους, χρήμα και δόξα, δεν υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο από το να δημιουργήσει μία ομάδα που θα φέρει τη δική του σφραγίδα. Μία ομάδα, που όταν ο κόσμος θα τη βλέπει να αγωνίζεται τα επόμενα χρόνια, θα λέει "αυτά είναι τα παιδιά του Λάσλο Μπόλονι".

Σε έναν ΠΑΟΚ που είχε μάθει τα τελευταία χρόνια να ζει με παίκτες σταρ-για τα δικά του στάνταρ-ήρθε η ώρα που το "όνομα" θα είναι ο προπονητής. Όχι, όμως, όποιος, όποιος, αλλά ένας τεχνικός με αποδεδειγμένη ικανότητα να κάνει τα ταλέντα, άνδρες.