Δεν χρειάζεται και πολύ μεγάλη ανάλυση για όσα έγιναν στο ματς με τον Λεβαδειακό. Είναι ένα παιχνίδι που η ΑΕΚ θα μπορούσε να είχε καθαρίσει από το πρώτο ημίχρονο, όπως έκανε με τον ΠΑΣ και με τον Αστέρα. Διότι περίπου ανάλογη ήταν και η αγωνιστική της εικόνα, αλλά ακόμα και ο αριθμός των κλασικών ευκαιριών. Παρόλο που ο Λεβαδειακός είχε δέκα παίκτες εντός και γύρω από την περιοχή του, ακόμα και όταν έμεινε πίσω στο σκορ.

Επίσης, για να ξέρουμε και τι λέμε, αυτό που έγινε στο δεύτερο ημίχρονο ήταν απολύτως λογικό ποδοσφαιρικά. Με εξαίρεση τον Μπακάκη που είναι τούρμπο και δεν μασάει, σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι ξέμεναν από ενέργεια. Είτε διότι ποδοσφαιριστές όπως ο Άλεφ, όπως ο Γκάλο, όπως ο Μπακασέτας, όπως ο Τσιγκρίνσκι, όπως ο Πόνσε, έχουν στα πόδια τους ήδη πολλά συνεχόμενα ματς. Είτε διότι παίκτες όπως ο Κρίστιτσιτς ή ο Λιβάγια, δεν ήταν στο 100% της ετοιμότητας τους. Και όλο αυτό είναι κάτι που έχει να αντιμετωπίσει και πρέπει να διαχειριστεί ο Ουζουνίδης, εν όψει συνεχόμενων κρίσιμων παιχνιδιών.

Πάντως μ’ αυτά και μ’ αυτά, το ματς με τον Λεβαδειακό το έκρινε το γκολ του Πόνσε. Το προφανές είναι πως ο Αργεντινός είναι ένας γεννημένος σκόρερ, που έχει βρει την φόρμα του, αλλά και ένα αγωνιστικό σύστημα που να τον ταϊζει όπως πρέπει και όπως θέλει. Για πάμε να δούμε ορισμένα πραγματάκια, πέρα από το προφανές. Μ’ αυτό το γκολ ο Πόνσε έφτασε τα 12 γκολ στο πρωτάθλημα. Τελείωσε έτσι μια και καλή, αυτό το αστείο που κρατάει από το καλοκαίρι, με αυτό το κενό του Αραούχο. Έντεκα έβαλε πέρυσι ο Αραούχο, σ’ ολόκληρο το πρωτάθλημα. Και έτσι όπως πάει ο Πόνσε, μπορεί να κλείσει την σεζόν ακόμα και με τα διπλάσια.

Είναι βέβαια ακόμα «ζωντανό» το επιχείρημα πως ο Πόνσε ακόμα δεν έχει σκοράρει σε ντέρμπι. Μόνο που ο Αραούχο στον πρώτο γύρο του περυσινού πρωταθλήματος, δεν είχε σκοράρει ούτε με Ολυμπιακό, ούτε με τον Παναθηναϊκό, ούτε με ΠΑΟΚ. Ότι γκολ έβαλε σε ντέρμπι, ήταν στο δεύτερο μισό του πρωταθλήματος. Και για τον Πόνσε αυτός ο κύκλος των παιχνιδιών με ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό στον δεύτερο γύρο, τώρα αρχίζει.

Φυσικά και δεν έγινε ξαφνικά κακός επιθετικός ο Αραούχο. Αλίμονο. Για πολλούς ήταν και θα παραμείνει (και δικαίως) αέναη ποδοσφαιρική καψούρα. Αυτό που σίγουρα έγινε, είναι πως η ΑΕΚ το περασμένο καλοκαίρι βρήκε ένα ακόμα καλύτερο πακέτο φορ. Βεβαίως το μείζον δεν είναι τι έγινε το περασμένο καλοκαίρι, αλλά τι θα γίνει το προσεχές. Διότι από το «που θα πάμε με τον Πόνσε», έχουμε φτάσει, όπως είναι λογικό μ’ όσα κάνει ο Αργεντινός, στο «που θα τολμήσουμε να πάμε χωρίς τον Πόνσε». Χιλιοειπωμένο και υπερ-αναλυμένο, το πόσο πολύ περίπλοκη και δύσκολη, είναι η υπόθεση Πόνσε.

Ανεξάρτητα πάντως από τα οικονομικά δεδομένα τέτοιων υποθέσεων, συνήθως την εξέλιξη τους, την καθορίζει κυρίως η επιθυμία του ποδοσφαιριστή. Θυμηθείτε τι έγινε με τον Αραούχο, τον Αύγουστο του 2017, τον Γενάρη του 2018 και το καλοκαίρι του 2018. Όμως μέχρι και το καλοκαίρι του 2019, που πραγματικά θα φανεί τι θα γίνει με τον Πόνσε, υπάρχει ακόμα δρόμος. Προς το παρόν αυτό που έχει σημασία, είναι να συνεχίσει να σκοράρει. Άλλωστε, για να ξέρουμε και τι λέμε, το ζητούμενο για την ΑΕΚ δεν ήταν να ξεπεράσει ο Πόνσε τον Αραούχο, αλλά να βάζει την μπάλα στο πλεκτό. Χωρίς… πλαφόν.

Κάπου εδώ μια παρένθεση. Στην περιβόητη συζήτηση περί της καλοκαιρινής αποδυνάμωσης, εκτός από το όνομα του Αραούχο έπεφτε (και συνεχίζει να πέφτει) σταθερά και αυτό του Βράνιες. Του ποδοσφαιριστή δηλαδή που κατά τας γραφάς που αποκαλύφθηκαν τις τελευταίες ημέρες, είχε στο μυαλό του σχεδόν καθ’ όλη την διάρκεια της περυσινής σεζόν, πως θα την κοπανήσει για να ταξιδέψει στο Βελιγράδι και να παίξει τον γιατρό με την Νταίζη Ντούκουνα της Σερβίας. Χωρίς να υπολογίζονται οι λοιπές τρέλες του, που έκαναν σε τακτική βάση άνω – κάτω τα αποδυτήρια. Αυτόν τον παίκτη η ΑΕΚ τον πούλησε τρια εκατομμύρια, πήρε στην θέση του τον Οικονόμου που είναι ένα υπόδειγμα επαγγελματισμού και ποδοσφαιρικής σοβαρότητας και προσήλωσης, αλλά ακόμα για κάποιους, όλη αυτή η ιστορία, εκτιμάται ως αποδυνάμωση. Κλείνει η παρένθεση.

Επιστροφή στο γκολ με τον Λεβαδειακό. Ή για την ακρίβεια, σ’ αυτό που έγινε μετά το γκολ. Στην διάρκεια των πανηγυρισμών όλοι οι παίκτες της ΑΕΚ έγιναν ένα κουβάρι. Ο Μπακασέτας πανηγύρισε με τον Πόνσε, αλλά αμέσως μετά, πήρε αγκαλιά τον Λιβάγια. Τον κράτησε σφικτά και κάτι του έλεγε. Όχι φυσικά τυχαία κίνηση. Ανεξάρτητα από την μπουρδολογία που αναπτύχθηκε ξαφνικά πρώτα εκτός και μετά εντός της ΑΕΚ, ο Λιβάγια περνάει μια δύσκολη φάση. Έχει πρόβλημα οικογενειακό. Και εξαιτίας αυτού του οικογενειακού προβλήματος, στερείται την οικογένεια του, που είναι υποχρεωμένη να παραμένει στην Κροατία. Δίπλα στο πρόβλημα. Ζόρικα πράγματα.

Ο Λιβάγια, λοιπόν, πριν από το ματς με τον Λεβαδειακό έκανε ένα γρήγορο ταξίδι στην Κροατία και έκανε και μόλις 1,5 κανονική προπόνηση. Ναι, δεν ήταν καλός σ’ αυτό το ματς. Κακός ήταν. Θυμίζω όμως, πως στα τρια προηγούμενα παιχνίδια που έχει παίξει, με ΠΑΣ, Αστέρα και Κισσαμικό, είχε βάλει τρια γκολ και είχε δώσει μια ασίστ. Ναι, δεν τον έχει πάει καλά αυτή η σεζόν συνολικά. Σχεδόν αποκλειστικά με δική του ευθύνη. Το ξέρει. Αλλά και όλοι ξέρουν πως είναι ένας παίκτης που μπορεί να καθαρίσει μόνος του όλα τα ντέρμπι. Θυμίζω άλλωστε, πως πέρυσι το νικητήριο γκολ με τον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ, το είχε πετύχει ο Λιβάγια. Όπως και αυτό που είχε σώσει στο 94’ την ισοπαλία στην Λεωφόρο.

Όλοι ξέρουν τι είναι ο Λιβάγια και τι μπορεί να δώσει στην ομάδα. Περισσότερο από τον καθένα, το ξέρουν οι συμπαίκτες του. Το έχουν δει πέρυσι, το βλέπουν καθημερινά. Ξέρουν και πόσο ζορισμένος είναι τώρα. Γι αυτό και ο Μπακασέτας έτρεξε να τον πάρει αγκαλιά μετά το γκολ του Πόνσε και την ώρα των πανηγυρισμών, της χαράς. Και αυτή η κίνηση, εκτός από το πόση ανάγκη στήριξης είχε ο Λιβάγια, φανερώνει και κάτι άλλο. Πόσο σημαντική αλλά και καταλυτική είναι η παρουσία ενός ποδοσφαιριστή με τον χαρακτήρα και τη νοοτροπία του Μπακασέτα. Όχι μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι. Άλλωστε ποτέ δεν έχει σημασία μόνο το αγωνιστικό κομμάτι.

Photo Credits: Eurokinissi