Μπαίνω κατευθείαν στο θέμα χωρίς προλόγους. Μια από τις πολλές ερωτήσεις που είχε απευθύνει ο Ουζουνίδης στους ποδοσφαιριστές του, σ’ εκείνα τα "γκάζια" μετά το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, ήταν το "που πήγε η ψυχή σας".

Το ίδιο, με διαφορετικά λόγιο, είπε και ο Λαμπρόπουλος δημοσίως μετά το ματς με τον Ατρόμητο. Επομένως ο προπονητής και ένας από τους πιο "παλιούς" παίκτες, ο οποίος ξέρει πολύ καλά τα αποδυτήρια, αναφέρθηκε ακριβώς στο ίδιο θέμα. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ΑΕΚ.

Μπορούμε να κουβεντιάζουμε ώρες για μια αλλαγή που έγινε ή δεν έγινε, για μια φάση που βγήκε ή δεν βγήκε και για ένα σουτ που πήγε δοκάρι και έξω αντί για μέσα. Όμως η πραγματικότητα είναι, πως το πιο μεγάλο ζήτημα για την ΑΕΚ, είναι πως (δείχνει να) έχει πάψει να μπαίνει στο γήπεδο "διψασμένη" για να πάρει το αποτέλεσμα που θα την φέρει ακόμα πιο κοντά στον στόχο της. Έχει σταματήσει το μάτι να γυαλίζει.

Θυμηθείτε το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Χαλαρότητα, ύφος μπλαζέ και ελάχιστες φορές, για να μην πω ούτε μια, τα πόδια στην φωτιά. Έτσι δεν παίρνεις ντέρμπι. Έτσι δεν παίρνεις ένα ματς στο οποίο δεν έχεις κανένα περιθώριο να αφήσεις βαθμούς, διότι θα χάσεις επαφή με την κορυφή. Δηλαδή με τον στόχο.

Στο ματς με τον Ατρόμητο, δεν υπήρχε μεν η ίδια χαλαρότητα, αλλά πάλι το πάθος, η δίψα και αυτό το "δεν συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο από τη νίκη", δεν υπήρχε. Όταν έβαλε το γκολ ο Ατρόμητος στο 88’, ο μοναδικός που άρπαξε αμέσως την μπάλα και έτρεξε στο κέντρο για να γίνει γρήγορα η σέντρα και να μην χαθεί χρόνος για την ανατροπή, ήταν ο Γιαννιώτας. Όλοι οι υπόλοιποι είχαν μείνει "παγωτό". Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το σοκ του γκολ.

Η ΑΕΚ δεν βγάζει δίψα και λύσσα και τρέλα να κυνηγήσει πράγματα. Κάτι που ήταν το βασικό χαρακτηριστικό της περυσινής ομάδας, η οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα. Αλλά όχι μόνο της περυσινής ομάδας. Σας πάω λίγο πίσω στον Αύγουστο. Θυμηθείτε με πόσο πάθος έπαιξε η ΑΕΚ και στα τέσσερα ματς των προκριματικών για την είσοδο στο ChampionsLeague. Για όλους ήταν ένα όνειρο η παρουσία στους ομίλους, ανάμεσα στους κορυφαίους συλλόγους.

Και έβγαλαν τεράστια δίψα και αποφασιστικότητα για να το καταφέρουν. Στο πρώτο παιχνίδι με την Σέλτικ, η ΑΕΚ έμεινε νωρίς στο δεύτερο ημίχρονο με παίκτη λιγότερο και μάλιστα με άδικη αποβολή. Όμως οι δέκα που έμειναν στο γήπεδο, έπεφταν σαν καμικάζι πάνω στην μπάλα και στάθηκαν όρθιοι σε μια από τις πιο καυτές έδρες της Ευρώπης. Ενώ στην ρεβάνς με τους Σκωτσέζους, οι παίκτες της ΑΕΚ βγήκαν ακόμα και ματωμένοι από το γήπεδο για να πάρουν την πρόκριση.

Ήταν διψασμένοι οι παίκτες της ΑΕΚ, της φετινής ΑΕΚ, για να μπουν στοChampionsLeague, το έδειξαν στο γήπεδο και το πέτυχαν. Το ίδιο ισχύει και για τον Ουζουνίδη. Το ήθελε πολύ να την οδηγήσει την ομάδα σ’ αυτό το βήμα παραπάνω σε σχέση με πέρυσι, το δούλεψε, το ενέπνευσε και το πέτυχε. Με λίγα λόγια αυτός ο προπονητής και αυτοί οι παίκτες, έδειξαν πως όταν θέλουν κάτι πολύ, μπορούν να το πάρουν. Αυτή την δίψα όμως που έβγαλαν στα προκριματικά του Αυγούστου, δεν την βγάζουν στα ματς του πρωταθλήματος.

Δεν θέλω να πιστέψω πως υπάρχει έστω και ένας στα αποδυτήρια, που σκέφτηκε πως η φετινή δουλειά έγινε, με την πρόκριση στους ομίλους. Ούτε μπορώ να φανταστώ πως υπάρχει κανείς μέσα στα αποδυτήρια, που να αισθάνεται πως έχει μικρότερο κίνητρο, καθώς φέτος το διακύβευμα δεν είναι να μηδενίσει τα 24 χρόνια, αλλά να υπερασπιστεί τον περυσινό τίτλο. Ούτε πως η ομάδα έκανε τόσο γρήγορα τον κύκλο της. Ωστόσο σ’ όσους έζησαν τον τρόπο που η ΑΕΚ κατέκτησε ότι κατέκτησε και πέρυσι αλλά και φέτος, είναι ηλίου φαεινότερο πως αυτό που περισσότερο λείπει πλέον είναι η δίψα και η γυαλάδα στο μάτι.

Βεβαίως αυτό είναι θέμα του προπονητή και των παικτών να το ξαναβρούν. Υπάρχει όμως κάτι που είναι αρκούντως ανησυχητικό. Από το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό μέχρι και τη σέντρα του παιχνιδιού με τον Ατρόμητο, υπήρξε μια εβδομάδα που έγιναν όλα όσα μπορούν να γίνουν, προκειμένου να αλλάξει κάτι. Ο Ουζουνίδης έβαλε γκάζια το περασμένο Σάββατο, οι ποδοσφαιριστές κλείστηκαν μόνοι τους στα αποδυτήρια την Δευτέρα και κουβέντιασαν με ανοιχτά χαρτιά και ο Μελισσανίδης πήγε την Παρασκευή στα Σπάτα και μίλησε σ’ όλους στα αποδυτήρια.

Επομένως δοκιμάστηκαν τα πάντα. Και παρόλα αυτά, ήρθε το αποτέλεσμα του παιχνιδιού με τον Ατρόμητο. Για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε. Η ΑΕΚ στο πρώτο ημίχρονο δεν έπαιξε άσχημα, ενώ αν έμπαινε το ένα από τα τρια δοκάρια, η κουβέντα θα ήταν διαφορετική. Όμως και πάλι το ζήτημα ήταν πως η ΑΕΚ δεν μπήκε στο γήπεδο παθιασμένη και διψασμένη για να πάρει τη νίκη. Δεν ήταν στην λογικήdoordie, παρόλο που κινδύνευε μετά απ’ αυτό το ματς να βρεθεί εννέα ολόκληρους βαθμούς πίσω από την κορυφή.

Όπως και έγινε. Επομένως δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να γίνει για να ξαναβρεί η ομάδα την γυαλάδα στο μάτι της. Αλλά όπως και να έχει, πρέπει να το κάνει επειγόντως. Διότι η χρονιά ακόμα δεν έχει τελειώσει. Ενώ ακόμα και αν χάσεις έναν τίτλο, έχει και σημασία πως τον χάνεις.

Και κλείνω με δυο (από τα μπόλικα που έχουν προκύψει) ζητηματάκια αγωνιστικά. Το πρώτο είναι, πως προκαλεί και απορία και ανησυχία, το γεγονός πως είχαν τόσο μέτρια ως κακή εμφάνιση απέναντι στον Ατρόμητο, οι τρεις πιο ξεκούραστοι και φρέσκοι παίκτες της ενδεκάδας. Για τον Μπακασέτα βεβαίως δικαιολογείται, διότι του έλλειπε ο ρυθμός μετά από 18 μέρες απουσίες. Για τον Μπογέ και τον Λιβάγια, είναι περίεργο. Το ίδιο και τα υπερβολικά νεύρα του Κροάτη και η συμπεριφορά αλάνας.

Το δεύτερο ζήτημα, έχει να κάνει με τις εναλλακτικές από τον πάγκο και μ’ αυτή την περιβόητη κούραση. Δεδομένα υπάρχουν θέματα κόπωσης, αλλά δεν θα μπω στην διαδικασία να ψάξω το πώς και γιατί. Ο Τσιγκρίνσκι έμεινε εκτός λόγω κούρασης. Μήπως θα έπρεπε να είχε γίνει το ίδιο και με τον Πόνσε; Ο Αργεντινός όχι μόνο δεν είχε δυνάμεις να ξεκινήσει στην ενδεκάδα, αλλά ούτε να βγάλει 20άλεπτο στο δεύτερο ημίχρονο. Και φάνηκε στην φάση του γκολ του Ρισβάνη που δεν πήδηξε καν. Επομένως μήπως θα έπρεπε ο φορ του πάγκου να ήταν ο φρέσκος Γιακουμάκης;

Ένας επιθετικός που η ΑΕΚ τον έχει, επειδή τον πιστεύει. Και μήπως επίσης στον πάγκο θα έπρεπε να ήταν ο Αλμπάνης αντί για τον Γιαννιώτα; Δεν είναι ακόμα φουλ έτοιμος μετά τον τραυματισμό του, αλλά ενδεχομένως ένας από τους καλύτερους εξτρέμ του περυσινού πρωταθλήματος, να βοηθούσε για ένα 20λεπτο. Τουλάχιστον περισσότερο από τον Γιαννιώτα από τον οποίο η ΑΕΚ ακόμα δεν έχει πάρει τίποτα.

Photo credits: Eurokinissi