Στις 24 Νοέμβρη έπαιξε η ΑΕΚ με τον Παναιτωλικό στο Αγρίνιο. Έχασε με 2-0 και έβγαζε εικόνα διάλυσης και παραίτησης. Είχε φτάσει στο σημείο μηδέν. Στο μη περαιτέρω, που λένε. Ήταν ηλίου φαεινότερο πως είχε φτάσει η στιγμή των αποφάσεων, των κινήσεων, ενδεχομένως και των αλλαγών. Ήταν προφανές πως έτσι όπως παρουσιάστηκε η ΑΕΚ στο Αγρίνιο και όπως ήταν μέχρι εκεί την στιγμή, δεν πήγαινε πουθενά. Ωραία μέχρι εδώ; Ωραία.

Από τότε πέρασαν τρεις γεμάτες εβδομάδες και κάτι μέρες. Μέχρι που φτάσαμε στο ματς με την Λάρισα. Το πρώτο δηλαδή πραγματικά ζόρικο παιχνίδι, μετά από εκείνο με τον Παναιτωλικό. Η ΑΕΚ και πάλι δεν σκόραρε και πάλι έβγαζε εικόνα διάλυσης και παραίτησης και αν δεν έχασε τελικά, το οφείλει στον Οικονόμου (που παρεμπιπτόντως είναι από τους λίγους φετινούς μαχητές). Τι κινήθηκε και τι άλλαξε στην ΑΕΚ σ’ αυτό το διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στο Αγρίνιο και την Λάρισα; Τίποτε απολύτως. Πλήρης ακινησία.

Ή μάλλον για να είμαστε ακριβείς, το μόνο που άλλαξε, ήταν πως βγήκαν από την αγωνιστική εξίσωση ο Σιμόες, ο Μπακασέτας και ο Λαμπρόπουλος. Δεκτό ως κίνηση και απόφαση επανασχεδιασμού, με δεδομένη την εξέλιξη με τα συμβόλαια. Όμως βραχυπρόθεσμα και στο αγωνιστικό κομμάτι, μόνο ζημιές και όχι κέρδη θα μπορούσε να φέρει η αφαίρεση τριών επιλογών και μάλιστα βασικών. Αυτό φυσικά δεν είναι το κυρίαρχο ζήτημα. Το μείζον είναι πως σ’ όλα τα υπόλοιπα θέματα, για τα οποία έπρεπε να παρθούν αποφάσεις και να γίνουν κινήσεις και αλλαγές, υπάρχει η απόλυτη, η πλήρης ακινησία. Απ’ όλους. Πάμε να τους πιάσουμε από την κορυφή της πυραμίδας.

Τι έχει κάνει η διοίκηση μετά το ματς με τον Παναιτωλικό και την εξέλιξη με τους τρεις, όταν πλέον ξεκαθάρισε το τοπίο των μεταγραφικών αναγκών της ΑΕΚ για τον Γενάρη; Τίποτα απολύτως. Αυτή είναι η απάντηση. Και φανταστείτε πως την ανάγκη του ενός χαφ, την κουβαλούσε ήδη από το καλοκαίρι. Αλλά ούτε καν γι αυτή έχει προχωρήσει τίποτα. Πολλώ δε μάλλον για έναν ακόμα χαφ και έναν εξτρέμ, που πλέον δεν φαντάζομαι να υπάρχει κανείς που να σκέφτεται πως δεν πρόκειται για απαραίτητες προσθήκες. Τι έχει κάνει όλο αυτό το διάστημα η ΑΕΚ στο μεταγραφικό κομμάτι; Έχει κτυπήσει πόρτες που δεν μπορεί να ανοίξει και έχει στην αναμονή την περίπτωση του Αρέγκι, που από τους χειρισμούς που κάνει στην υπόθεση, φαίνεται πως η ίδια η ΑΕΚ δεν πολυπιστεύει στην αξία του Αργεντινού.

Έχουμε φτάσει 17 Δεκεμβρίου και στον μεταγραφικό ορίζοντα, παίκτης δεν φαίνεται. Ούτε ένας, όχι τρεις που η ΑΕΚ χρειάζεται. Θα μου πείτε, χρόνος υπάρχει ακόμα. Όχι, χρόνος δεν υπάρχει. Η ΑΕΚ έχει άμεση ανάγκη τις προσθήκες. Αλλιώς αν είναι να παίξει στις αρχές Γενάρη με τον ΠΑΣ στα Γιάννενα και ενδεχομένως και στην επόμενη φάση του κυπέλλου και πάλι με περιορισμένες λύσεις, αντίο ζωή. Πάει η δεύτερη θέση, πάει και το κύπελλο. Η ΑΕΚ θέλει μεταγραφές στα Σπάτα για προπόνηση, την πρώτη εβδομάδα του Γενάρη. Και παίκτες φυσικά καλύτερους απ’ αυτούς που θέλει να αντικαταστήσει. Πάμε παρακάτω.

Ο Ουζουνίδης πήρε ψήφο εμπιστοσύνης μετά τον Παναιτωλικό. Τι έκανε για να μην εμφανίσει η ΑΕΚ ακριβώς την ίδια εικόνα και στο ματς με την Λάρισα; Απολύτως τίποτα. Η ΑΕΚ είχε στην Λάρισα την ίδια απογοητευτική εικόνα μ’ εκείνη στο ματς με τον Παναιτωλικό. Και στο Αγρίνιο το γήπεδο δεν είναι χωράφι, αλλά χαλί. Ο Ουζουνίδης στο κομμάτι που του αναλογεί, δεν άλλαξε τίποτα. Πρώτα στη νοοτροπία και το πάθος. Άψυχη στο Αγρίνιο, ακόμα πιο άψυχη στην Λάρισα. Χωρίς πάθος, χωρίς να μπαίνουν τα πόδια στην φωτιά, χωρίς τρέλα για τη νίκη. Δουλειά του προπονητή είναι αυτή. Εκείνος είναι που πρέπει να βάλει τους παίκτες του καμικάζι μέσα στο γήπεδο. Αυτό εντοπίστηκε άλλωστε ως μια από τις βασικές αιτίες της αγωνιστικής κρίσης του Νοεμβρίου. Και όχι απλώς δεν λύθηκε ποτέ το πρόβλημα, αλλά στη Λάρισα φάνηκε... οξύτερο.

Επίσης, άλλαξε τίποτα ο Ουζουνίδης ως προς το παιχνίδι και τα πρόσωπα που παίζουν, από το ματς με τον Παναιτωλικό και μετά; Απολύτως τίποτα. Με εξαίρεση το 3-5-2 με τον Άγιαξ, που δεν τράβηξε και το 4-3-3 με την Μπενφίκα που κάπως κουτσοπήγε, κατά τα άλλα η ΑΕΚ συνεχίζει μ’ αυτό το 4-2-3-1. Που έχει αρχίσει να γίνεται όλο και πιο μονοδιάστατο και αγωνιστικά στείρο. Όσο για τα πρόσωπα, συνεχίζουν να παίζουν τα ίδια. Προφανώς και πολλές επιλογές δεν υπάρχουν. Το αντίθετο. Αλλά αυτές που υπάρχουν, να μπουν και να δείξουν αν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της φανέλας της ΑΕΚ. Όπως έγινε με τον Μόραν, που τώρα που ξαναπήρε την ευκαιρία του, έδειξε ότι και τις προηγούμενες φορές. Δεν μπορεί. Τελεία και παύλα. Να κριθούν και οι άλλοι. Ο Γιαννιώτας να μπει, που και στη Λισσαβόνα και στην Λάρισα έβγαλε και πάθος και κινητικότητα και για να ξέρουμε και τι λέμε, ο Ζαχαριάδης του έκανε μεγάλα καψόνια με δυο αστεία σφυρίγματα. Ο Αλμπάνης να μπει. Ή ακόμα και ο νεαρός ο Γιαννούτσος που δεν μπορεί να είναι χειρότερος του Μοράν. Είναι πιο άπειρος. Αλλά εδώ που έχει φτάσει το πράγμα, όλο το ρόστερ πρέπει να μετρηθεί. Και πάμε και στους παίκτες.

Μετά το ματς με τον Παναιτωλικό, θυμάμαι πως ο Μάνταλος είχε πάρει πάνω του, εκ μέρους των συμπαικτών του, την αγωνιστική κρίση της ομάδας. Σ’ αυτές τις τρεις εβδομάδες λοιπόν που μεσολάβησαν, ποιος από τους ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ έχει γίνει καλύτερος και αποτελεσματικότερος, προκειμένου να αλλάξει την κατάσταση. Εξαιρώ την τετράδα της άμυνας (Τσιγκρίνσκι, Οικονόμου, Μπακάκη και Χουλτ) που έχουν κάνει εξαιρετικά ματς αλλά και υπερβάσεις. Ειδικά οι δυο ακραίοι. Εξαιρώ και τον Πόνσε που έχει πετύχει δυο γκολ και που έχει κάνει πολύ καλά ματς. Ακόμα και στην Λάρισα, το πάλεψε. Όλοι οι υπόλοιποι δείχνουν το ίδιο αγωνιστικό πρόσωπο ή έχουν αλλάξει προς το χειρότερο. Δείτε τον Μπογέ. Σ’ όλα ανεξαιρέτως τα ματς, χαλαρό στυλάκι και «να σας δείξω πόση μπάλα ξέρω», ακόμα και αν γύρω καίγεται το σύμπαν. Είτε στο χαλί της Λισαβόνας, είτε στο χάλι της Λάρισας. Ανοίγω μια παρένθεση. Από κανέναν επαγγελματία ποδοσφαιριστή, που κάνει την δουλειά του για να βγάλει το ψωμί του ή και το παντεσπάνι του, δεν μπορεί κανείς να έχει απαιτήσεις, όταν αντί σε γήπεδο, τον βάζεις σε χωράφι. Επομένως αν η ΑΕΚ είχε αυτή την αποκαρδιωτική εικόνα μόνο στην Λάρισα, θα ένωνα την γκρίνια μου μαζί μ’ αυτή του Ουζουνίδη για το τερέν και θα προχωρούσα. Κλείνω παρένθεση.

Με λίγα λόγια λοιπόν, από το ματς με τον Παναιτωλικό, μέχρι και αυτό της Λάρισας, στην ΑΕΚ δεν άλλαξε απολύτως τίποτα. Δεν κινήθηκε απολύτως τίποτα. Από κανέναν. Και όπως γνωρίζουμε όλοι, μαγικά ραβδάκια δεν υπάρχουν. Όσο λοιπόν η ΑΕΚ θα περιμένει ακίνητη να πέσουν λύσεις από τον ουρανό, τόσο θα βουλιάζει στην ακινησία της. Αν αρχίσει όλοι να κινούνται, να αποφασίζουν και να αλλάζουν πράγματα, γυρίζει και η κατάσταση. Η ΑΕΚ το έχει γυρίσει από πολύ χειρότερα και στα πολύ χειρότερα.

Photo credits: Eurokinissi