Δεν χρειάζονται και ιδιαίτερες αναλύσεις για τη σημασία της νίκης επί της Ξάνθης. Τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι στο πρωτάθλημα και πέμπτο σε Ελλάδα και Ευρώπη με στραβό αποτέλεσμα, θα σήμαινε πως δεν μπορεί να μπει κανένα φρένο στην κατρακύλα της ΑΕΚ.

Μ' ότι και αν αυτό θα σήμαινε για όλους μέσα στην ομάδα. Και αυτό το είχαν στο μυαλό τους και ο Ουζουνίδης και όσοι ήταν στον πάγκο και όσοι έπαιζαν μέσα στο γήπεδο. Όποιος πρόσεξε τις αντιδράσεις όλων μετά το 2-0, όταν κλείδωσε τη νίκη, καταλαβαίνουν καλά τι εννοώ.

Φυσικά και αυτό το αποτέλεσμα δεν αρκεί για να απομακρυνθεί η ΑΕΚ από το μάτι του κυκλώνα που έχει μπει εδώ και περίπου έναν μήνα. Απαραίτητη προϋπόθεση ήταν απλώς, για να κάνει το πρώτο βήμα λίγο πιο μακριά και κυρίως για να μην την πάρει και την σηκώσει οριστικά αυτός ο κυκλώνας. Αλλά ακόμα έχει δουλειά, δρόμο και νίκες μπροστά της, για να μπορέσει να γαληνέψει. Μάλιστα για να ξέρουμε και τι λέμε, αν η νίκη ερχόταν με την εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου, ουδείς θα έφευγε πιο ήρεμος από το ΟΑΚΑ. Πάρα την επιστροφή στα θετικά αποτελέσματα. Με εξαίρεση το γκολ που ήρθε νωρίς και αυτό από καραμπόλα, η ΑΕΚ επί 45 λεπτά δεν έδειχνε να έχει καταπολεμήσει σχεδόν καμία από τις παθογένειες που έφεραν τον αγωνιστικό κατήφορο.

Ωστόσο αν υπήρχε κάτι που ήταν ακόμα πιο σημαντικό και από τη νίκη, ήταν η χορταστική εμφάνιση του δευτέρου ημιχρόνου. Αυτή που θύμισε αρκετά την ομάδα, η οποία μέχρι και τα μέσα Οκτώβρη έκανε και δοκάρια, έβγαζε και τελικές, έβαζε και γκολ.

Συνολικά 17 σε οκτώ ματς πρωταθλήματος. Πως ήρθε αυτή η εμφάνιση του δευτέρου ημιχρόνου; Κυρίως χάρη στην σούπερ παρουσία του Λιβάγια. Για όσους το έχουν λησμονήσει, ο Κροάτης υπήρξε καταλύτης στις καλές εμφανίσεις της ΑΕΚ στην αρχή της σεζόν. Περίπου σαν βαρόμετρο για την επίθεση. Και έκανε τότε μέσα στο γήπεδο, αυτά που μπήκε και έκανε στο ματς με την Ξάνθη. Ένα δοκάρι, ένα γκολ και συνεργασίες με τον Πόνσε αλλά και με τον Γιακουμάκη. Δηλαδή τους δυο φορ με τους οποίους έπαιξε.

Τι μεσολάβησε όμως ανάμεσα στον νευρικό και αναποτελεσματικό Λιβάγια των παιχνιδιών του Νοέμβρη και τον εξαιρετικό του παιχνιδιού με την Ξάνθη; Ο πάγκος. Αυτό μεσολάβησε. Ο Ουζουνίδης δεν ξεκίνησε τον Κροάτη στην ενδεκάδα στο παιχνίδι με την Ξάνθη. Του μίλησε πριν το ματς και του εξήγησε. Και είναι προφανές ότι όλο αυτό του έκανε καλό του Λιβάγια. Όχι στην θεωρία. Στην πράξη. Στο γήπεδο. Στην εικόνα του. Ο Κροάτης μπήκε στο γήπεδο με την Ξάνθη, αναγεννημένος σε σχέση με την εικόνα του μόλις πέντε μέρες πριν, απέναντι στον Άγιαξ. Είναι ξεκάθαρο πως ο πάγκος, τον βοήθησε να καθαρίσει το μυαλό του από πίεση, νεύρα, παιδιάστικες συμπεριφορές. Το χρειαζόταν.

Ενδεχομένως λοιπόν, αυτή να είναι η πιο αποτελεσματική λύση, για να μπορέσει η ΑΕΚ να ξαναβρεί τον δρόμο της και τις αγωνιστικές ισορροπίες. Η εικόνα του Λιβάγια στα προηγούμενα ματς, "φώναζε" πως πρέπει να μείνει για λίγο εκτός. Δεν γίνεται να ξεκινά συνεχώς στην ενδεκάδα, παίκτης που όχι μόνο είναι ντεφορμέ, αλλά έχει χάσει και την ηρεμία του και το μυαλό. Ο πάγκος σ’ αυτή την περίπτωση δεν είναι τιμωρία για τις κακές εμφανίσεις. Λύτρωση είναι και τρόπος για να ξαναβρεί τον καλό του εαυτό. Αποδείχθηκε περίτρανα με τον Λιβάγια, μ' όσα έκανε όταν ήρθε από τον πάγκο.

Το ίδιο θα πρέπει να γίνει και μ' άλλους παίκτες. Και για διαφορετικούς λόγους. Για παράδειγμα, στο ίδιο κακό φεγγάρι παραμένει ο Μάνταλος. Σταθερά σ’ όλα τα τελευταία ματς. Δεν έγινε ξαφνικά κακός παίκτης, μην τρελαθούμε. Είναι φανερό πως ο αρχηγός της ΑΕΚ έχει μπλοκάρει. Είτε από το ντεφορμάρισμα του, είτε από την μεγάλη πίεση που έχει για να βγάλει πράγματα στο γήπεδο, είτε και από τα δυο μαζί. Σκεφτείτε πως υπήρξε φάση στο ματς με την Ξάνθη, που δεν βγαίνει στον Μάνταλο, διότι υποδείχθηκε οφσάιντ ενώ τον γκρέμισαν οι αμυντικοί και αρχίζει να κτυπάει το κεφάλι του στο χορτάρι. Σκεφτείτε πως στο 89' έχει την μπάλα λουκούμι μπροστά του και από την τρέλα του να πετύχει επιτέλους γκολ, κλωτσάει αέρα στην πιο εύκολη φάση της καριέρας του. Έτσι δεν μπορεί να βγει από το κακό αγωνιστικό του φεγγάρι. Μόνο πιο βαθιά μπορεί να μπαίνει κάθε φορά. Και είναι κακό και για τον παίκτη και κυρίως για την ΑΕΚ.

Για να βγει η ομάδα από την κρίση, περιμένει από τους παίκτες, οι οποίοι έχουν τον ρόλο του ηγέτη, να βγουν μπροστά και να τραβήξουν το κάρο από την λάσπη. Αυτή άλλωστε είναι και δουλειά του ηγέτη. Για να το κάνουν όμως, θα πρέπει να μπορέσουν να ξαναβρούν και την ηρεμία τους και το καθαρό μυαλό τους και τον εαυτό τους γενικά. Κάτι ενδεχομένως μόνο μέσα από τον… πάγκο μπορεί να γίνει. Λειτούργησε με τον Λιβάγια, ίσως πρέπει να λειτουργήσει έτσι και με τον Μάνταλο. Θα μπορούσε να ισχύει το ίδιο και για τον Πόνσε. Με την διαφορά πως ο Αργεντινός μόνος του έδειξε πως βρίσκει τις άκρες του. Άλλωστε μεταξύ μας, δεν ήταν και από τους χειρότερους παίκτες της ΑΕΚ στις τελευταίες κακές εμφανίσεις της ομάδας. Απλώς δεν είχε γκολ. Αλλά το ξαναβρήκε στο παιχνίδι με την Ξάνθη.

Όμως γενικώς εκείνο που αποδείχθηκε μ' όλο αυτό που έγινε με τον Λιβάγια, είναι πως ο Ουζουνίδης δεν θα πρέπει να φοβηθεί να αφήσει στον πάγκο παίκτες - κλειδιά. Άλλωστε το ρόστερ της ΑΕΚ μπορεί να είναι στενό σε κάποιες θέσεις, όπως στη μεσαία γραμμή που μέχρι τον Γενάρη θα "λιώσουν" στο γήπεδο ο Γαλανόπουλος με τον Άλεφ, αλλά στην επίθεση μπορεί να ανοίξει. Ο Κλωναρίδης είναι επιλογή. Ο Αλμπάνης είναι επιλογή. Ο Γιακουμάκης είναι επιλογή. Φάνηκε με την Ξάνθη. Επομένως μπορούν κάποιοι παίκτες, που χρειάζεται είτε να καθαρίσουν το μυαλό τους ή να ξαναβρούν τις δυνάμεις τους, να μείνουν στον πάγκο. Εξάλλου και ο Κλωναρίδης, για να επιστρέψει στις καλές εμφανίσεις, πέρασε τον χρόνο του στον πάγκο.