Η ΑΕΚ δεν είχε απολύτως τίποτα να αποδείξει στον τελικό του κυπέλλου. Ό,τι είχε να αποδείξει, το έκανε από την αρχή της σεζόν, μέχρι και να φτάσει στους 32 του Europa League, μέχρι και να κατακτήσει το πρωτάθλημα, αλλά μέχρι και να φτάσει στον τελικό του κυπέλλου αποκλείοντας τον περσινό πρωταθλητή. Εκείνο που είχε να κάνει η ΑΕΚ στον τελικό, ήταν να κατακτήσει το κύπελλο, το οποίο είχε πάρει και πρόπερσι, αλλά και το νταμπλ μετά από 40 χρόνια. Όχι και μικρή υπόθεση.

Δεν τα κατάφερε. Και με την αγωνιστική της εικόνα, έδειξε πως δεν άξιζε να τα καταφέρει. Δεν ήταν απλώς κατώτερη των περιστάσεων ενός τέτοιου τελικού. Δεν ήταν η ΑΕΚ που ήταν όλη την χρονιά. Ήταν μια εντελώς διαφορετική ΑΕΚ, η οποία δύσκολα θα μπορούσε να διεκδικήσει κάτι από μια ομάδα που μπήκε στο γήπεδο για να παίξει παιχνίδι ζωής ή θανάτου . Όπως και τελικά δεν διεκδίκησε. Διότι με εξαίρεση μια – δυο φάσεις του Αραούχο, η ΑΕΚ φάνηκε πως δεν μπορούσε να πάρει τίποτα περισσότερο απ’ αυτόν τον τελικό.

Και αυτό ήταν και το πρώτο ισχυρό σημάδι, πως η ΑΕΚ αυτού του τελικού, δεν ήταν η ΑΕΚ ολόκληρης της φετινής σεζόν. Είναι ίσως η πρώτη φορά φέτος, ή μια από τις ελάχιστες φορές, που δεν μπήκε στο γήπεδο με τη νοοτροπία νικητή. Αυτή τη νοοτροπία δηλαδή, που ήταν γνώρισμά της σ’ όλα τα φετινά παιχνίδια. Κυρίως στα κρίσιμα. Όταν δηλαδή κέρδιζε τον ΠΑΟΚ στο πρωτάθλημα με δέκα παίκτες από το 7’ ή γυρνούσε το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό μέσα σε επτά λεπτά μέσα στο Καραϊσκάκη, με τους παίκτες της να βιάζονται και να τρέχουν να προλάβουν να πετύχουν το γκολ της νίκης, όταν ισοφάρισαν. Αυτή τη νοοτροπία η ΑΕΚ στον τελικό δεν την είχε. Ούτε πριν δεχθεί το πρώτο γκολ, ούτε και όταν το δέχθηκε.

ΔΥΟ ΓΚΟΛ ΠΑΘΗΤΙΚΟ;

Το δεύτερο ισχυρό σημάδι, πως αυτή η ΑΕΚ που έπαιξε στον τελικό, δεν είχε καμία σχέση με την φετινή ομάδα , ήταν συνολικά η αμυντική λειτουργία της στον τελικό. Φέτος η ΑΕΚ στο πρωτάθλημα από την 1η του περασμένου Οκτώβρη στην Τρίπολη δεν είχε δεχθεί ποτε περισσότερα από ένα γκολ. Και δέχθηκε δυο γκολ από τον ΠΑΟΚ μέσα στο ΟΑΚΑ, όταν δεν είχε δεχθεί ούτε ένα σ’ αυτό το γήπεδο, μ’ αυτόν τον αντίπαλο, από τότε που επέστρεψε στη Superleague. Δηλαδή από το μακρινό 2015. Το τελευταίο γκολ που είχε δεχθεί η ΑΕΚ από τον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ, ήταν το ακόμα πιο μακρινό 2012.

Στον τελικό όμως, δέχθηκε δυο. Και δέχθηκε και πολλές φάσεις. Για όλο αυτό προφανώς και δεν έφταιγαν μόνο ο Μπακάκης και ο Χουλτ που βρίσκονταν συνέχεια μόνοι τους με δυο και τρεις αντιπάλους. Ούτε μόνο διότι ο Σιμόες δεν ήταν σε καλό βράδυ . Ούτε μόνο διότι έγιναν επιπολαιότητες. Είναι όλα αυτά μαζί. Και όχι μόνο αυτά. Χρειάστηκε η ΑΕΚ να μην έχει τίποτα απ’ όσα είχε σ’ όλη την φετινή σεζόν, στη σεζόν με την καλύτερη άμυνα. Και η καλύτερη άμυνα, δέχθηκε δυο γκολ. Προφανώς και αυτό σημαίνει πως η ΑΕΚ δεν ήταν ΑΕΚ.

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΟΝΟ Ο ΑΡΑΟΥΧΟ (ΚΑΙ Ο ΜΠΑΡΚΑΣ)

Και πάμε και στο τρίτο ισχυρό σημάδι πως η ΑΕΚ του τελικού, δεν ήταν η φετινή ΑΕΚ. Δεν υπάρχει άλλο φετινό ματς, που να υπάρχει μόνο ένας παίκτης που να παλεύει μόνος του. Συνήθως η ΑΕΚ έβγαζε δυο ή τρεις ή τέσσερις παίκτες που τράβαγαν την ομάδα μπροστά. Ακόμα και σε παιχνίδια που είχε βγει ένας ήρωας που είχε καθαρίσει την μπουγάδα, για να φτάσει το πράγμα ως εκεί, υπήρχαν παίκτες που είχαν βοηθήσει πολύ. Και που είχαν βγάλει πολλή δουλειά μέσα στο γήπεδο.

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που η ΑΕΚ είχε μόνο έναν Αραούχο να παλεύει μπροστά για να βγάλει την ομάδα στο ξέφωτο και έναν Μπάρκα που έκανε ό,τι περνούσε από χέρια και πόδια για να κρατήσει την ομάδα όρθια. Από εκεί και πέρα, δεν υπήρχε κανείς που να βοηθά. Ούτε τον Αργεντινό μπροστά, ούτε τον Μπάρκα πίσω . Και η ΑΕΚ ποτέ, ή σχεδόν ποτέ, δεν έπαιξε έτσι στην φετινή σεζόν.

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ; ΟΧΙ ΔΑ, ΑΠΟΤΥΧΙΑ; ΟΥΤΕ ΚΑΝ

Η ΑΕΚ λοιπόν που δεν ήταν ΑΕΚ, ήταν απολύτως φυσιολογικό να μην μπορέσει να κερδίσει όχι τον ΠΑΟΚ, αλλά ενδεχομένως καμία ομάδα που θα έβρισκε απέναντι της στον τελικό. Και δικαίως έχασε. Βεβαίως κάπου εδώ έρχεται αυτό που είπε ο Χιμένεθ. Όταν η ΑΕΚ χάνει δίκαια, ο προπονητής το παραδέχεται και οι παίκτες της ψάχνουν για να δώσουν συγχαρητήρια ακόμα και σ' αυτούς που τους κατηγορούν για κλέφτες. Όταν όμως κερδίζει το πρωτάθλημα, ακούει για κλεψιές και άλλα τέτοια. Ίσως βέβαια αυτή η διαφορά να μην είναι πρόβλημα, αλλά να είναι παράσημο. Αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία.

Το θέμα είναι πως η ΑΕΚ δεν κέρδισε το κύπελλο. Δεν κέρδισε το νταμπλ. Ένα ματς ήταν, ένας τίτλος ήταν, χάθηκε. Τους πόνεσε όλους πιστέψτε με. Αλλά για να ξέρουμε και τι λέμε, όλο αυτό δεν είναι ούτε καταστροφή, ούτε αποτυχία. Θυμηθείτε πως πριν από μια εβδομάδα η ΑΕΚ σήκωσε το πρωτάθλημα μετά από 24 χρόνια. Και αυτό δεν θα το στερούσε καμία απώλεια κυπέλλου. Ούτε στην πράξη, αλλά ούτε καν στο επικοινωνιακό πεδίο. Όσο και αν το επιχειρήσουν κάποιοι. Η ΑΕΚ πήρε το πρωτάθλημα, διότι ήταν η καλύτερη ομάδα. Και αυτό πρέπει να κρατήσει από τη σεζόν που τελείωσε. Όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορίες για αγρίους.