Δεν έχει συμβεί σε πολλές ομάδες στον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη, να χάνουν τον προπονητή τους, παραμονή ενός ημιτελικού κυπέλλου. Κάτι ανάλογο είχε ξαναγίνει στην ΑΕΚ, ένα 24ώρο πριν τον τελικό του κυπέλλου του 2006 στην Κρήτη. Τότε η ΑΕΚ είχε χάσει τον τελικό με 3-0 και μάλιστα καταρρέοντας στο δεύτερο ημίχρονο. Και να φανταστείτε πως τότε ο Σάντος δεν είχε πάρει την βαλίτσα του και είχε φύγει, αλλά απλώς είχε ανακοινώσει πως αποχωρεί στο τέλος της σεζόν. Τώρα οι παίκτες της ΑΕΚ, είδαν προπονητή να φεύγει και προπονητή να έρχεται, μέσα σ’ ένα βράδυ.

Κατάσταση πρωτόγνωρη δηλαδή και ως εκ τούτου δύσκολη στην διαχείριση. Μάλιστα την διαχείριση την έκανε ακόμα δυσκολότερη, το γεγονός πως ο ημιτελικός έγινε σ’ ένα άδειο και «παγωμένο» ΟΑΚΑ. Ακόμα και όταν η ΑΕΚ πήγαινε… τρένο, ένα ματς χωρίς τον κόσμο της, ήταν πάντα ζόρικο. Πολλώ δε μάλλον αυτή την φορά, που κυρίως οι παίκτες, είχαν περισσότερη ανάγκη από ποτέ, από την στήριξη της κερκίδας. Ούτε όμως και αυτήν μπορούσαν να την έχουν.

Με λίγα λόγια, η ΑΕΚ κλήθηκε σ’ ένα άδειο ΟΑΚΑ, μ’ έναν προπονητή που είχε αναλάβει μόλις πριν από λίγες ώρες, να αντιμετωπίσει μια οργανωμένη ομάδα όπως είναι ο Ατρόμητος, να ξεπεράσει το στραπάτσο της περασμένης Κυριακής στη Λιβαδειά και να πάρει ένα σκορ πρόκρισης όπως επιτάσσει ένας πρώτος εντός έδρας ημιτελικός. Και επί της ουσίας τα κατάφερε όλα.

Η ΑΕΚ διαχειρίστηκε τον ημιτελικό όπως έπρεπε, για να αποδείξει κυρίως στον ίδιο της τον εαυτό, πως έχει ακόμα σφυγμό και μάλιστα δυνατό. Σφυγμό και αποφασιστικότητα. Έπαιξε παιχνίδι κυριαρχίας σχεδόν στο μεγαλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού και κυρίως κατάφερε να πετύχει ένα γκολ, χωρίς να δεχθεί. Αποτέλεσμα που παραδοσιακά δίνει προκρίσεις στην ΑΕΚ. Ειδικά όταν κρατά το μηδέν στα μετόπισθεν σε πρώτο ματς ημιτελικού. Ο τελευταίος τελικός που έχει παίξει η ΑΕΚ, μετά από 0-0 σε πρώτο ματς προέκυψε.

Προφανώς και η ΑΕΚ δεν έπαιξε σούπερ μπάλα. Μέσα σε λίγες ώρες άλλωστε, κανείς προπονητής, δεν θα μπορούσε να διορθώσει τις αδυναμίες που εδώ και πολύ καιρό βγάζει η ομάδα στην κυκλοφορία της μπάλας και κυρίως στους αυτοματισμούς της επίθεσης. Όμως ο Μανωλάς έκανε κάτι απλό, (ποδοσφαιρικά) προφανές, που όμως ο Πογέτ για λόγους άγνωστους το απέφευγε επιμελώς. Έδωσε ηγετικό ρόλο στον Πέτρο Μάνταλο. Από κάποια σκόρπια ματς στην αρχή της φετινής σεζόν, αλλά κυρίως από πέρυσι, είχε να παίξει ο αρχηγός της ΑΕΚ στον ρόλο που του έδωσε στο ματς με τον Ατρόμητο ο Μανωλάς. Και ο Μάνταλος έκανε σ’ αυτό το παιχνίδι, ότι έκανε πολλάκις πέρυσι. Το καθάρισε.

Ο Μάνταλος όχι μόνο πέτυχε το γκολ της νίκης, αλλά ήταν γενικώς αυτό που έδινε τον ρυθμό σ’ όλη την ομάδα. Από το πρέσινγκ, μέχρι και την κυκλοφορία της μπάλας. Ήταν ένας αρχηγός μέσα στο γήπεδο, ακόμα και όταν χρειαζόταν να εμψυχώσει τους παίκτες του μ’ ένα χειροκρότημα. Αυτόν τον ρόλο έχει αποφασίσει να του δώσει ο Μανωλάς. Αυτόν τον ρόλο θα έπρεπε να του έχει δώσει εδώ και πολύ καιρό ο Πογέτ. Μην ξεχνάτε πως ο Μάνταλος επί ημερών Ουρουγουανού τεχνικού, έχει παίξει εσωτερικός μέσος, ακόμα και δεξιός εξτρέμ, αλλά ποτέ σε ρόλο ελεύθερου. Και μάλιστα ακόμα και σε ματς που έστω και από θέση που δεν τον βόλευε, προσπαθούσε να πάρει την ομάδα πάνω του, ο Πογέτ είτε τον εγκλώβιζε, είτε ακόμα και τον έκανε αλλαγή, όπως την περασμένη Κυριακή στην Λιβαδειά.

Η ΑΕΚ είχε ανάγκη από έναν παίκτη με ρόλο αρχηγού στην ενδεκάδα της. Φαινόταν εδώ και πολύ καιρό, φάνηκε και στον ημιτελικό με τον Ατρόμητο. Με την διαφορά πως σ’ αυτό το ματς, ο Μάνταλος έδειξε πως η ΑΕΚ τον διαθέτει αυτόν τον αρχηγό.

Και κάτι τελευταίο. Οι περισσότεροι από τους ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ, είτε Έλληνες, είτε ξένοι, είτε αδικημένοι (διότι υπήρχαν τέτοιοι), είτε ευνοημένοι (διότι επίσης υπήρχαν τέτοιοι), έβγαλαν πάθος στο ματς με τον Ατρόμητο. Και αυτό είναι κάτι που θα το χρειαστεί η ΑΕΚ στη συνέχεια περισσότερο από κάθε τι άλλο. Πάθος και όχι περπάτημα σε αλλαγή, με το ματς στο 0-0.

Photo Credits: Action Images