Θα το πιάσω λίγο ανάποδα το πράγμα. Το 0-0 σε ευρωπαϊκό ματς εκτός έδρας, όταν υπάρχει ρεβάνς εντός, είναι με διαφορά το πιο περίπλοκο σε διαχείριση αποτέλεσμα. Σε βαθμό τέτοιο, που να υπάρχουν προπονητές που προτιμούν ήττα με 2-1, από μια λευκή ισοπαλία. Αν πάμε και στην ΑΕΚ, δεν της πάει καθόλου το 0-0.

Μεγάλη πληγή παραμένει εκείνο το 0-3 στη Φιλαδέλφεια από τον Λοκό που ήταν μουρλός με δίπλωμα, μετά την λευκή ισοπαλία με την Παρί Σεντ Ζερμέν στο Παρίσι. Και τότε θα μιλάγαμε για πρόκριση στα ημιτελικά του Κυπελλούχων.

Επίσης βαρύ είχε πέσει εκείνο το 0-1 που έκανε η Μάλαγα στη Φιλαδέλφεια, πάλι μετά από 0-0. Μάλιστα στην αποστολή της Μάλαγα που είχε ταξιδέψει στην Αθήνα, ήταν και ο Λέκο. Ο νυν προπονητής της Μπριζ δηλαδή. Τότε ως ποδοσφαιριστής.

Βεβαίως αυτοί οι αποκλεισμοί μετά τα πρώτα 0-0, χάνονται περισσότερα από δέκα χρόνια πίσω στον χρόνο. Και είναι ζήτημα αν τους γνωρίζουν καν, έστω και λίγοι από το φετινό ρόστερ της ΑΕΚ. Αντιθέτως, είναι πολλοί εκείνοι που έχουν ζήσει τον περσινό αποκλεισμό από την Σεντ Ετιέν. Πάλι με 0-0 στο πρώτο ματς στο "Ζοφρουά Γκισάρ". Πάλι με μεστή και καλή εμφάνιση. Πάλι με το κρίμα πως της είχε λείψει το γκολ της ΑΕΚ, παρόλο που τις είχε τις στιγμές της.

Όμως, η ρεβάνς στην Αθήνα ήταν ένα γερό μάθημα διαχείρισης τέτοιου είδους παιχνιδιών. Τίποτε το εντυπωσιακό δεν έκανε η Σεντ Ετιέν. Απλώς σωστά το έπαιξε το ματς και με μυαλό. Και ένα γκολ της ήταν απολύτως αρκετό για να αφήσει την ΑΕΚ εκτός Ευρώπης να συζητάει ακόμα τι θα μπορούσε να είχε γίνει, αν είχε μπει εκείνη η κεφαλιά του Μπαρμπόζα.

Η ουσία του πράγματος είναι, πως υπάρχουν παίκτες στο φετινό ρόστερ της ΑΕΚ, που το είχαν πιει το περσινό πικρό ποτήρι. Και τους είχε στοιχίσει πολύ. Όχι τόσο ο αποκλεισμός αυτός καθ’ αυτός, αλλά ο τρόπος που ήρθε. Είχε δώσει πολλές ελπίδες και στους ίδιους τους ποδοσφαιριστές το 0-0 στο πρώτο ματς στη Γαλλία. Γι αυτό και τους πόνεσε πολύ ο αποκλεισμός και μάλιστα μπροστά στον κόσμο, ο οποίος επίσης είχε γεμίσει με πολλές ελπίδες, λόγω του αποτελέσματος στο πρώτο παιχνίδι.

Και όσοι από τους παίκτες του φετινού ρόστερ, ήταν παρόντες πέρυσι, ξέρουν καλά πως σε τέτοιες ρεβάνς, με ομάδες τύπου Σεντ Ετιέν και Μπριζ, χρειάζονται πολλά περισσότερα απ’ όσα είχε η ΑΕΚ τώρα στο Βέλγιο και της έδωσαν το καλό αποτέλεσμα.

ΕΙΧΕ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΠΡΟΚΡΙΣΕΙΣ

Πάμε όμως και σ’ όσα είχε στο πρώτο ματς με τη Μπριζ η ΑΕΚ, που έχουν την σημασία τους. Το πρώτο είναι η διαφορετική νοοτροπία με την οποία μπήκε στο γήπεδο και διαχειρίστηκε το παιχνίδι με τους Βέλγους, σε σχέση με τα δυο απέναντι ΤΣΣΚΑ. Αυτή την φορά δεν υπήρχε ίχνος φόβου. Κακά τα ψέματα, απέναντι στους Ρώσους υπήρχε. Για «θανατηφόρα» ομάδα μίλησε τις προάλλες ο Τρίστασον. Επομένως έπαιξε και αυτό τον ρόλο του.

Την Μπριζ η ΑΕΚ δεν την φοβήθηκε. Και αυτό φάνηκε στο πρώτο τέταρτο του ματς, που συνήθως ο φιλοξενούμενος μπαίνει ψαρωμένος. Ειδικά απέναντι σε ομάδες που θεωρούνται φαβορί. Όμως, η ΑΕΚ έκανε μέχρι και το 13ο λεπτό, τρεις ευκαιρίες για γκολ και έπαιζε με τα τρία στόπερ στη… σέντρα. Και για κίνδυνο πίσω, ούτε λόγος.

Η ΑΕΚ δεν είχε ίχνος φόβου στο παιχνίδι της και αυτή την φορά είχε και πάθος. Είχε το μαχαίρι στα δόντια. Κάτι που επίσης έλειψε και από τις δυο αναμετρήσεις με την ΤΣΣΚΑ. Στις μονομαχίες με τους Ρώσους, οι παίκτες της ΑΕΚ δεν έμπαιναν με τον τρόπο που έμπαιναν τώρα με τους Βέλγους. Κάτι που φυσικά φάνηκε στο αποτέλεσμα. Με την ΤΣΣΚΑ τις περισσότερες τις έχασαν, με την Μπριζ τις κέρδισαν. Ακόμα και με δέκα παίκτες. Σ’ όλο το ματς, οι παίκτες της ΑΕΚ έδειξαν τη νοοτροπία εκείνη, που (συνήθως) δίνει αποτελέσματα. Αυτή που μετά το ματς, ο Χιμένεθ χαρακτήρισε "γκατς". Και ως γνωστό χωρίς γκατς, δεν πας πουθενά.

ΕΙΧΕ ΤΟΝ ΣΩΣΤΟ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ, Μ’ ΕΝΑ ΛΑΘΟΣ

Φυσικά και το πάθος και η καρδιά που έδειξαν οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ δεν θα αρκούσαν από μόνα τους για να δώσουν αποτέλεσμα. Χρειαζόταν και αγωνιστικό πλάνο. Και η αλήθεια είναι πως αυτή την φορά ο Χιμένεθ επέλεξε το σωστό. Ή τουλάχιστον, αυτό που ταίριαζε στις απαιτήσεις τους παιχνιδιού. Αυτό το 3-5-2, είχε ήδη δοκιμαστεί στη ρεβάνς με την ΤΣΣΚΑ και τηρούμενων των αναλογιών, ειχε λειτουργήσει σωστά. Μόνο που αυτή την φορά ο Χιμένεθ έκανε δυο αλλαγές, οι οποίες βοήθησαν ώστε να λειτουργήσει σχεδόν αψεγάδιαστα.

Η πρώτη είχε να κάνει με την παρουσία του Γαλανόπουλου στη βασική ενδεκάδα αντί του Γιόχανσον και η δεύτερη με τον σχηματισμό στη μεσαία γραμμή. Στη Ρωσία με την ΤΣΣΚΑ, ήταν ο Σιμόες κόφτης και ο Γιόχανσον με τον Μάνταλο είχαν έναν ρόλο περίπου ως εσωτερικοί χαφ. Αυτή την φορά, ο Γαλανόπουλος ήταν σχεδόν δίπλα στον Σιμόες και ο Μάνταλος είχε ρόλο ελεύθερο μπροστά τους και πίσω από τους επιθετικούς. Αποτέλεσμα;

Ο Μάνταλος πήρε τον ρόλο που του ταιριάζει περισσότερο απ’ όλους και έβγαλε όλα όσα μπορεί προσφέρει στο παιχνίδι της ΑΕΚ. Και μέχρι να μείνει η ομάδα με δέκα, ήταν από τους καλύτερους παίκτες του γηπέδου. Ενώ ο Γαλανόπουλος έδωσε φρεσκάδα, ενέργεια, τσαμπουκά και τρεξίματα στο παιχνίδι της ΑΕΚ. Και παράλληλα έδινε και μεγαλύτερη ελευθερία στον Σιμόες. Ασχέτως αν ο Πορτογάλος δεν την αξιοποίησε. Αυτές οι επιλογές όχι μόνο έδωσαν στην ΑΕΚ μια πολύ καλή λειτουργία (μιλάμε για το διάστημα που έπαιζε με έντεκα), αλλά απέδειξε για μια ακόμα φορά πως ο Μάνταλος δεν πρέπει να κουνιέται από τον άξονα και ο Γαλανόπουλος δεν πρέπει να βγαίνει από την ενδεκάδα.

Και ο σχηματισμός στη μεσαία γραμμή δούλεψε καλά στο Μπριζ και η τριάδα στην άμυνα και τα ακραία μπακ, μόνο ένα λάθος έκανε ο Χιμένεθ. Θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει τον Λάζαρο αντί του Κλωναρίδη, δίπλα στον Λιβάγια. Αφενός διότι είναι πολύ πιο φορμαρισμένος αυτή την εποχή, αφετέρου διότι τέτοιου είδους παιχνίδια του ταιριάζουν γάντι. Κάτι που φάνηκε με τον τρόπο που ανακάτευε ο Λάζαρος την άμυνα των Βέλγων, ακόμα και όταν είχε μείνει μόνος του στην επίθεση, με τον πιο κοντινό συμπαίκτη να είναι ο… Γαλανόπουλος στα χαφ. Άλλωστε όσο ο Κλωναρίδης μπορεί να αποδώσει καλύτερα ως δεύτερος επιθετικός, άλλο τόσο και περισσότερο, μπορεί να το κάνει και ο Χριστοδουλόπουλος. Δεν υπήρξε δα και ποτέ αυτό που λέμε καθαρόαιμος εξτρέμ.

ΔΥΟ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΓΙΑ ΔΥΟ ΠΑΙΚΤΕΣ

Για το γκολ που έλειψε δεν έχει νόημα η κουβέντα. Έγιναν ευκαιρίες, χάθηκαν ευκαιρίες. Θα μπλέξουμε με τα "αν" και δεν έχει νόημα. Αν είχε ξεκινήσει ο Λάζαρος μαζί με τον Λιβάγια ή αν δεν είχε βγάλει από το πουθενά ο Κασάι αυτή τη δεύτερη κίτρινη ή αν… πολλά. Σημασία έχει να βρει τρόπο η ΑΕΚ να σκοράρει στη ρεβάνς. Που δεν θα υπάρχει ούτε ο Λιβάγια. Αλλά πριν το κλείσουμε το ματς στο Μπριζ, δυο κουβέντες μόνο για δυο παίκτες, μήπως αλλάξει γενικώς ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα.

Ένα γενναίο μερίδιο από το αποτέλεσμα στο Βέλγιο, ανήκει στο παιχνίδι που έκανε ο Ανέστης. Αναρωτιέμαι πως θα αισθάνονται όσοι τον γιούχαραν πριν από τρεις εβδομάδες, για λάθη που δεν είχε κάνει καν. Υποθέτω βέβαια, πως θα αισθάνονται το ίδιο μ’ εκείνους που έλεγαν τον Απρίλη "που πάμε με τους Μπακάκηδες που ανανεώνουμε". Και ο Μπακάκης έχει βάλει το τούρμπο από την αρχή της προετοιμασίας και δεν σταματά πουθενά. Αυτά.

Photo Credits: Eurokinissi