Στο ποδόσφαιρο όπως και στη ζωή, όταν κάτι το κάνεις λάθος ή ακόμα περισσότερο δεν το κάνεις καθόλου, δεν μπορείς να το διορθώσεις ή να το κάνεις όποτε το αποφασίσεις εσύ. Δεν πρόκειται να τα καταφέρεις και θα σου μείνει και το κρίμα πως το αποφάσισες και το έκανες, όταν πλέον ήταν αργά.

Κάπως έτσι την πάτησε και η ΑΕΚ. Το δικαίωμα στο όνειρο, για το οποίο είχε μιλήσει πολλές φορές ο Χιμένεθ, το είχε χάσει ήδη από το πρώτο παιχνίδι στο ΟΑΚΑ. Θυμίζω πως η ΑΕΚ ποτέ στην ευρωπαϊκή της ιστορία, δεν έχει ανατρέψει κατάσταση, μετά από ήττα στην έδρα της. Ακόμα και όταν είχε πολύ πιο δυνατή ομάδα απ’ ότι τώρα. Ακόμα και όταν δεν είχε να αντιμετωπίσει την πλούσια αρκούδα από τη Μόσχα. Πολλώ δε μάλλον τώρα.

Η ήττα με 0-2 που κουβάλαγε στις αποσκευές της στο ταξίδι στη Μόσχα, ήταν πολύ βαρύ φορτίο έτσι και αλλιώς. Και αυτό που βγαίνει ως συμπέρασμα τώρα που τέλειωσαν και τα δυο 90άλεπτα, είναι πως η ΑΕΚ καταρχήν δεν άξιζε να έχει ένα τόσο βαρύ φορτίο. Αν είχε διαχειριστεί το ματς πιο ορθολογικά στην Αθήνα, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Δεν πρόκειται να μπω στην αδιέξοδη κουβέντα των «αν» και «ίσως».

"ΚΟΥΜΠΩΣΕ" ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ 3-5-2

Όμως εκείνο που η ΑΕΚ έδειξε στην VEB Arena, που ακόμα και μισοάδεια είναι όχι μόνο ένα από τα ωραιότερα γήπεδα της Ευρώπης, αλλά και μια από τις πιο καυτές έδρες, ήταν πως θα μπορούσε να είχε κυνηγήσει αλλιώς την τύχη της σ’ αυτό το διασταύρωμα με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Το 3-5-2 που επέλεξε ο Χιμένεθ για το παιχνίδι στην Ρωσία, δεν λειτούργησε μεν άρτια, αλλά «κούμπωσε» πολύ καλύτερα σε σχέση με το σχήμα του πρώτου παιχνιδιού στην Αθήνα. Και αν αναλογιστεί κανείς πως ο Ισπανός το σκεφτόταν αυτό ήδη από την κλήρωση, δηλαδή πριν από το πρώτο ματς, προφανώς καταλήγει στο κλασικό «στερνή μου γνώση».

Η Ένωση με ενισχυμένη το κέντρο και με τον σούπερ Μπακάκη στα άκρα, αλλά και με τον Μάνταλο να δείχνει πως δεν πρέπει να ξανακουνηθεί από τον άξονα, είχε εικόνα κανονικής ΑΕΚ. Μπήκε στο γήπεδο για να παίξει το παιχνίδι της και το κατάφερε σε αρκετές στιγμές μέσα στο ματς. Αν μάλιστα είχε ξεκινήσει ο Γαλανόπουλος αντί για τον Σιμόες, ίσως αυτό το παιχνίδι της, η ΑΕΚ να το έκανε πολύ πιο σωστά και για μεγαλύτερο διάστημα στο ματς. Επίσης, με την εικόνα που είχε και πάλι στη Μόσχα ο Λιβάγια, είναι παράλογο να μην ξεκινά ο Γιακουμάκης. Και ας έχασε την ευκαιρία στο φινάλε ο μικρός. Μέσα από τέτοιες ευκαιρίες θα γίνει σούπερ σκορ. Όμως, είπαμε, δεν έχει νόημα να μπούμε στον φαύλο κύκλο του «αν».

ΤΟ ΔΟΚΑΡΙ ΑΠΕΤΡΕΨΕ ΕΣΤΩ ΤΟ ΤΕΣΤ

Η ουσία είναι πως η ΑΕΚ αφήνει το Champions League, με μια πικρή γεύση πως θα μπορούσε να διεκδικήσει περισσότερα πράγματα. Το λες και σημαντικό αυτό, μετά από ένα 0-2 μέσα στο σπίτι της και μάλιστα με κακή αγωνιστική εικόνα. Η ΑΕΚ στην Μόσχα έβγαλε πράγματα στο γήπεδο και τις είχε τις στιγμές της. Τις καλές στιγμές της. Με κορυφαία το δοκάρι του Γιόχανσον. Συγχωρέστε μου μια ακόμα κατρακύλα στην ματαιότητα του «αν». Μισή ώρα αγώνα είχε ακόμα όταν ο Ακινφέεφ με τα ακροδάκτυλα έστειλε την μπάλα στο δοκάρι. Και ποιος μπορεί να πει με σιγουριά πως δεν θα άλλαζαν όλα τα κόζια της υπόθεσης πρόκρισης; Ή τουλάχιστον ας γινόταν αυτό που έλεγε μετά το ματς ο Χιμένεθ. Να τεσταριζόταν η αντίδραση της ΑΕΚ, σε απόσταση ενός γκολ από την πρόκριση. Αλλά το δοκάρι δεν άφησε ούτε αυτή την απόσταση να φτάσει.

Θυμίζω πως η ΤΣΣΚΑ στο ματς της Αθήνας, έβαλε γκολ στην πρώτη της ευκαιρία. Μέχρι και το 45ο λεπτό, οι Ρώσοι δεν είχαν απειλήσει ούτε στιγμή. Σχεδόν δεν είχαν πατήσει περιοχή. Αλλά στην πρώτη τους φάση σκόραραν. Η ΑΕΚ στην πρώτη της φάση στην Μόσχα είχε δοκάρι. Ενώ στην επιστροφή της στο γήπεδο, η μπάλα πήγε στα πόδια ενός παιδιού που μέσα στα άπειρα ποδοσφαιρικά χαρίσματα, δεν έχει το μεγάλο ποσοστό ευστοχίας στα τετ α τετ τελειώματα. Προφανώς, έτσι είναι το ποδόσφαιρο.

Κάποιος μάλιστα θα σπεύσει να ισχυριστεί πως η ΤΣΣΚΑ αντιμετώπισε χαλαρά το ματς, λόγω της νίκης με 2-0 στο πρώτο ματς στην Αθήνα. Όμως είναι επιχείρημα έωλο, καθώς ο Γκοτσαρένκο παρέταξε ακριβώς την ίδια ενδεκάδα, μ’ αυτή που είχε στο πρώτο παιχνίδι στην Αθήνα. Ούτε ροτέισον, ούτε τίποτα. Ίδια ομάδα. Όμως η ΑΕΚ και η διαχείριση της αλλά και η εικόνα της, ήταν διαφορετική.

Και κάτι τελευταίο. Ο Τζαγκόεφ είναι ο αρχηγός της ΤΣΣΚΑ. Ο κόσμος τον λατρεύει. Στο ματς απέναντι στην ΑΕΚ, προσπάθησε να κάνει ένα ανάποδο ψαλίδι έξω από την περιοχή, που ούτε ο Μαραντόνα θα μπορούσε να το πετύχει. Και η μπάλα πήγε στον γάμο του καραγκιόζη. Από την κερκίδα ούτε γιούχα, ούτε γκρίνια, ούτε χλεύη. Μόνο χειροκρότημα. Έτσι ο παίκτης προχωρά, έτσι η ομάδα είναι ομάδα. Το επισημαίνω για όσα έγιναν και στο ΟΑΚΑ και ίσως για όσα θα ακολουθήσουν για τον Μάνταλο ή οποιονδήποτε άλλον.

Photo credits: Eurokinissi