Ένας βαθμός, μισός τίτλος

Σ' αυτά τα δυο χρόνια που η ΑΕΚ έχει επιστρέψει από την μεγάλη περιπέτεια, σταθερά στην κανονική περίοδο του πρωταθλήματος, έφευγε με ισοπαλία από την Λεωφόρο. Έστω και σβηστή, χωρίς γκολ. Επομένως ως προς το αποτέλεσμα, η ΑΕΚ δεν έκανε κάτι τρομερό αυτή την φορά.

Έναν βαθμό είχε πάρει πέρυσι και πρόκριση, έναν βαθμό πήρε και τώρα. Μόνο που η φετινή πραγματικότητα είναι, πως αυτός ο βαθμός που πήρε στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων, είναι από σκέτο χρυσάφι για την προσπάθεια που κάνει η ΑΕΚ για το πρωτάθλημα. Και ας είναι ακόμα νωρίς και ας υπάρχουν ακόμα πολλά ντέρμπι. Αυτή η αντίδραση, δείχνει νοοτροπία. Και αυτή η νοοτροπία, δείχνει στόχο.

Ήταν η πρώτη φορά, που βγάζει τέτοια αντίδραση σε ντέρμπι εκτός έδρας και ειδικά σ’ ένα γήπεδο στο οποίο η ΑΕΚ δεν έχει καν σκοράρει εδώ και πολλά χρόνια. Και που όλες τις προηγούμενες φορές, σ’ ένα σβηστό ντέρμπι, χωρίς φάσεις, η ΑΕΚ έπαιζε ωσάν υπνωτισμένη και είτε κόλλαγε στο 0-0 στην κανονική περίοδο, είτε έχανε το ματς όπως και τις δυο φορές στα προηγούμεναplayoff.

Αυτή την φορά, που και πάλι η ΑΕΚ δεν έκανε παιχνιδάρα, βρήκε τρόπο και έβγαλε αντίδραση. Το κυνήγησε μέχρι και το τέλος το γκολ. Δεν συμβιβάστηκεμε την μετριότητα της.Και αυτό δείχνει τη νοοτροπία που έχει φέτος.Μια νοοτροπία που της έλειπε τα προηγούμενα χρόνια και αυτό ήταν ίσως ο πιο βασικός λόγος, που έμενε νωρίς εκτός μάχης τίτλου.

Η ΑΕΚ δεν ήταν σε καλό απόγευμα. Δέχθηκε ένα γκολ στο 10', από εκείνο το σημείο ο Παναθηναϊκός δεν την πίεσε ούτε κατά διάνοια, όμως έδειχνε μια αδυναμία να κάνει κάτι περισσότερο, από το να κυκλοφορεί ασκόπως την μπάλα. Προφανώς υπάρχουν μια σειρά από αιτίες γι αυτό. Με πρώτη και βασικότερη πως η ΑΕΚ πήγε σ’ αυτό το ματς χωρίς τον Μάνταλο, χωρίς τον Γιόχανσον και χωρίς τον Αραούχο. Για όσουςδεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει τι σημαίνουν οι τρεις παίκτες γενικώς για το παιχνίδι της ΑΕΚ και ειδικώς για το μεσοεπιθετικό κομμάτι, ας σκεφτούν πως θα μπορούσε να αντιδράσει, ας πούμε η Μπαρτσελόνα, αν της έλειπε ο Μέσι, ο Σουάρες και ο Ινιέστα. Και μάλιστα αν χρειαζόταν να πάει σε ντέρμπι.

ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΥΚΟΛΟ

Προφανώς και η ΑΕΚ πρέπει να μάθει να ζει κυρίως χωρίς τον Γιόχανσον και τον Μάνταλο. Δεδομένα καμία ομάδα που πηγαίνει για το πρωτάθλημα, δεν διαλύεται όταν χάσει ακόμα και τον "αναντικατάστατο" παίκτη της, όπως ο Μάνταλος και ένα «βασικό γρανάζι» όπως ο Γιόχανσον. Όμως δεν μπορεί κανείς να έχει την απαίτηση, η ΑΕΚ να μπορέσει να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα από την μια μέρα στην άλλη. Και μάλιστα όταν στις απουσίες προστέθηκε και ο Αραούχο και όταν είχε να παίξει ένα ντέρμπι απέναντι στον Παναθηναϊκό. Δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αποδείχθηκε και λάθος η έμπνευση του Χιμένεθ να αφήσει στον πάγκο τον Λάζαρο και να ποντάρει στην ταχύτητα και την γνώση του… εδάφους του Κλωναρίδη.

Μέσα από τις απουσίες, μέσα από το αρχικό πλάνο που δεν βγήκε, μέσα από ένα γκολ που η ΑΕΚ δέχθηκε στο ξεκίνημα του ματς όταν όλοι έμειναν άγαλμα ακούγοντας ένα σφύριγμα, προέκυψε ένα μέτριο παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που φαινόταν πως θα είχε την ίδια κατάληξη για την ΑΕΚ, μ' όλα τα προηγούμενα εδώ στη Λεωφόρο. Τότε που έμενε στην ισοπαλία, είτε έχανε σβηστά και μετά καθόταν και αναρωτιόταν πως ήταν δυνατόν να πάει το πράγμα τόσο στραβά, μ’ έναν τόσο κακό Παναθηναϊκό. Τώρα το πράγμα πήγε αλλιώς. Έστω και αν η ΑΕΚ δεν κέρδισε, έβγαλε την αντίδραση που έπρεπε. Και αυτό είναι κάτι που θα την βοηθήσει κυρίως για τη συνέχεια.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΗΡΕ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙ

Στο ταμείο που θα κάνει η ΑΕΚ στο τέλος, αυτός ο βαθμός μπορεί να αποδειχθεί χρυσάφι. Άλλωστε ο Ολυμπιακός στο δικό του ταμείο, δεν τον έχει ούτε αυτόν. Αλλά ίσως αυτό να μην είναι καν το μείζον. Το πιο σημαντικό απ’ όλα, είναι πως η ΑΕΚ μετά από τον τρόπο που δεν έχασε σ’ αυτό το ντέρμπι, πίστεψε ακόμα περισσότερο στο πόσα μπορεί να κάνει φέτος. Έβαλε (ακόμα μεγαλύτερη) αυτοπεποίθηση στα πόδια της. Και ας μην κέρδισε το ματς και ας είναι εκείνη που, σε τελική ανάλυση, θα πρέπει να βρει τι φταίει και δεν μπόρεσε να κερδίσει ένα ντέρμπι στο οποίο ο αντίπαλος έκανε μόνο μια ευκαιρία και αυτή την έκανε γκολ.

Προφανώς και η ΑΕΚ έχει ζητήματα να λύσει. Αγωνιστικού τύπου. Διότι χωρίς τον Γιόχανσον, αλλά κυρίως χωρίς τον Μάνταλο, υπάρχει ξεκάθαρο ζήτημα στη δημιουργία. Η μπάλα πηγαίνει παράλληλα και όχι μπροστά. Και λείπουν και οι εμπνεύσεις. Όμως είναι δεδομένο πως θα βοηθήσει πολύ την εικόνα της, το γεγονός πως θα μπει στην εξίσωση και ο Κονέ, ο οποίος χθες έκανε ζέσταμα αλλά τελικά δεν μπήκε. Όπως επίσης, σε κάποια ματς, ενδεχομένως να βοηθήσει ακόμα και ο Αϊντάρεβιτς. Που γι' αυτό που μπήκε στη Λεωφόρο, το έκανε όπως έπρεπε.

ΓΙΑ ΛΙΒΑΓΙΑ ΚΑΙ ΧΙΜΕΝΕΘ

Και δυο λόγια για δυο ξεχωριστές περιπτώσεις του ντέρμπι. Ξεκινώ από τον Λιβάγια. Ήταν σε κακό απόγευμα. Έχασε αυτό που θα έβαζε ακόμα και η περιβόητη σαρανταποδαρούσα με τον μηνίσκο που έλεγε ο γίγας Τσακαλώτος. Όμως πέτυχε γκολάρα στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων και έδειξε πως είναι ο παίκτης που φέτος θα είναι το βαρόμετρο για την ΑΕΚ. Όχι σε απόδοση, αλλά σε αποτελεσματικότητα. Στα δύσκολα, θα είναι αυτός που θα βγάζει τα κάστανα από την φωτιά. Όπως το έκανε με τον ΠΑΟΚ, όπως το έκανε με τον Παναθηναϊκό. Δυο γκολ, σε δυο συνεχόμενα ντέρμπι.

Όσο για την δεύτερη περίπτωση, αυτή είναι του Χιμένεθ. Το ματς είχε γίνει ροντέο, όπως πολύ συχνά γίνονται τα ντέρμπι. Το να προβοκάρει ο Κουτρουμπής τον Λιβάγια προσπαθώντας να τον κάνει να εκραγεί, ή να βρίζει ο Βιγιαφάνιες όποιον έβρισκε μπροστά του με κιτρινόμαυρα, προσπαθώντας να κλέψει εκνευρισμό, κάρτα και μπάχαλο, ίσως να είναι μέρος του παιχνιδιού. Και για να ξέρουμε και τι λέμε, οι παίκτες της ΑΕΚ κράτησαν θαυμαστή ψυχραιμία στις προκλήσεις, παρότι είχαν χίλιους σφυγμούς και την τρέλα τους να ψάξουν την ισοφάριση. Εκείνος που όφειλε να είναι ο ψύχραιμος της υπόθεσης, ήταν ο Χιμένεθ. Και δεν ήταν. Για δεύτερη συνεχόμενη φορά. Αντιλαμβάνομαι πως ορισμένες αντιδράσεις είναι ανθρώπινες. Όπως και οι εκρήξεις. Αλλά ο πρώτος που πρέπει να προσπαθεί να διαχειρίζεται αυτές τις καταστάσεις, είναι ο προπονητής. Και για να το κάνει, πρέπει πρώτα να μην ξεφεύγει ο ίδιος. Για το καλό της ομάδας. Αυτό μόνο και μέχρι εκεί. Ας μην βγουν και οι κρεμάλες.

Photo credits: Eurokinissi