Εξαφανισμένη AEK στα κρίσιμα

Η ΑΕΚ φέτος κατάφερε να χάσει συνολικά τέσσερις βαθμούς στο πρωτάθλημα από τον Ηρακλή, να χάσει σε Τρίπολη και Αγρίνιο παρότι είχε προβάδισμα στο σκορ και να δεχθεί ανατροπή μέσα στο ΟΑΚΑ από τον ΠΑΣ και τον Ατρόμητο. Επομένως μπροστά σ’ όλα αυτά, μοιάζει με πταίσμα στον ποινικό κώδικα της αυτοκαταστροφής, το γεγονός πως ηττήθηκε από τον μισό Παναθηναϊκό στην Λεωφόρο.

Όμως το μεγάλο ζήτημα για την ΑΕΚ, είναι πως σ' ένα ακόμα κρίσιμο αγωνιστικό ραντεβού, δεν εμφανίστηκε ποτέ. Ή μάλλον εμφανίστηκε, αλλά έχοντας αφήσει στα αποδυτήρια και την καρδιά και την ψυχή και το πάθος και την τρέλα για το αποτέλεσμα. Απλά και ήρεμα η ΑΕΚ μπήκε και έχασε ένα ματς, στο οποίο να υπενθυμίσω πως το διακύβευμα ήταν η θέση στα προκριματικά του Champions League. Δηλαδή ο τελευταίος στόχος που είχε απομείνει. Διότι για να μην γελιόμαστε, η ΑΕΚ ήξερε πως αν δεν έπαιρνε τρεις βαθμούς στην Λεωφόρο, την πρωτιά την αποχαιρετούσε. Απλά μαθηματικά είναι.

Σαν τελικός ήταν αυτό το παιχνίδι απέναντι στον Παναθηναϊκό και η ΑΕΚ το έπαιξε με την νοοτροπία καλοκαιρινού φιλικού. Και φυσικά έτσι το έχασε. Μεταξύ μας, δεν διέφερε και πολύ η αγωνιστική εικόνα που παρουσίασε η ΑΕΚ στην Λεωφόρο, μ’ αυτή του τελικού του Κυπέλλου. Το αμέσως προηγούμενο δηλαδή μεγάλο φετινό ραντεβού, στο οποίο και πάλι η ΑΕΚ δεν εμφανίστηκε ποτέ. Και προφανώς θα μπορούσε να το είχε κερδίσει το Κύπελλο, αν δεν είχε αποφασίσει διαφορετικά ο Καλφόγλου με το σημαιάκι του. Αλλά αυτό θα γινόταν επειδή και ο ΠΑΟΚ ήταν ανύπαρκτος και πιθανότατα θα συνέβαινε στα… πέναλτι.

Η ΑΕΚ στον τελικό του Κυπέλλου, ήταν ανάλογα κακή και στο μεγαλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού ανάλογα άνευρη, με αυτό το ματς στην Λεωφόρο. Και δεν μπορεί να είναι τυχαίο το γεγονός πως και στα δυο αυτά παιχνίδια, ο κορυφαίος, μακράν του δεύτερου, ήταν ο Βράνιες. Αυτός δηλαδή, που πρώτα βγάζει στο γήπεδο ψυχή και μετά τεχνική κατάρτιση. Και ήταν η ψυχή που κυρίως έλειπε από την ΑΕΚ και στον τελικό του κυπέλλου και σ’ αυτόν τον "τελικό" που έπαιξε στην Λεωφόρο. Δεν είναι δικό μου συμπέρασμα. Του προπονητή είναι.

ΟΤΑΝ ΛΕΙΠΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ… ΔΥΟ

Προφανώς και η ΑΕΚ ποτέ δεν έγινε υπερόμαδα, ούτε ο Μανόλο Χιμένεθ ήρθε με κανένα μαγικό ραβδάκι τον περασμένο Γενάρη. Κουβαλούσε και κουβαλά ακόμα, όλες τις (αγωνιστικές) παθογένειες από τα λάθη και τις κακοτεχνίες που έγιναν από το περασμένο καλοκαίρι. Όταν δηλαδή χτιζόταν. Είναι δεδομένο και το είχα ξαναγράψει, πως η ΑΕΚ δεν είναι ομάδα. Δεν έγινε το περασμένο καλοκαίρι, δεν μπορούσε να γίνει από τον Γενάρη και μετά και μάλιστα εν… κινήσει.

Αυτό σημαίνει πρακτικά πως δεν μπορεί να βασιστεί ούτε στους αυτοματισμούς της, ούτε σ’ ένα αγωνιστικό πλάνο που ακολουθούν και εφαρμόζουν σαν τυφλοσούρτη όλοι οι ποδοσφαιριστές. Και αφού της λείπει αυτό, υποχρεωτικά βασίζεται στις εμπνεύσεις και στις καλές μέρες των χαρισματικών ποδοσφαιριστών της ή στο πάθος και την κατάθεση ψυχής που θα κάνουν όλοι όσοι θα μπαίνουν στο γήπεδο.

Το πρόβλημα είναι πως σ’ όλα τα μεγάλα και κρίσιμα φετινά ραντεβού, απουσιάζουν και τα δυο. Τόσο οι εμπνεύσεις και οι καλές μέρες των χαρισματικών ποδοσφαιριστών, όσο και αυτή η περιβόητη κατάθεση ψυχής. Εξαίρεση αποτελεί ο πρώτος ημιτελικός με τον Ολυμπιακό στο γήπεδο Καραϊσκάκη. Αλλά και πάλι στην ρεβάνς, λίγο έλειψε να την πατήσει. Διότι ήταν και εκείνο ένα μεγάλο ραντεβού, στο οποίο εν πολλοίς δεν εμφανίστηκε. Και προκρίθηκε χάρη σ’ ότι είχε κάνει στο πρώτο ματς.

ΚΑΙ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΤΑΙΕΙ

Η αλήθεια είναι πως από την ρεβάνς με τον Ολυμπιακό στα ημιτελικά του Κυπέλλου και μετά, η ΑΕΚ άρχισε να κατρακυλά σ’ ένα αγωνιστικό τέλμα. Και παράλληλα να αδειάζει και ψυχολογικά. Όταν λίγο τσιγκλίθηκε ο εγωισμός των ποδοσφαιριστών, η ΑΕΚ μπήκε στην Τούμπα, σχεδόν έστησε ένα μικρό πάρτι και ας νίκησε μόνο με 1-0. Και κέρδισε διότι είναι καλύτερη ομάδα από τον ΠΑΟΚ. Όπως είναι καλύτερη ομάδα από τον Παναθηναϊκό και θα είχε στήσει ανάλογο πάρτι μ’ αυτό της Τούμπας και στην Λεωφόρο, αν είχε τσιγκλιθεί και πάλι ο εγωισμός των παικτών και έμπαιναν όπως μπήκαν στην Τούμπα.

Το ερώτημα βεβαίως που έχει σημασία, είναι τι φταίει για την εικόνα της ΑΕΚ τον τελευταίο μήνα και κυρίως στα κρίσιμα ραντεβού. Και η απάντηση, όσο περίπλοκη και δύσκολη και αν είναι, θα πρέπει να βρεθεί άμεσα. Καθώς αφορά δεν αφορά μόνο την φετινή, αλλά και την επόμενη σεζόν. Προφανώς και περνά και μέσα από τον Χιμένεθ και μέσα από τους ποδοσφαιριστές, αλλά και μέσα απ’ όσα γίνονται το τελευταίο διάστημα στα Σπάτα.

Για την αγωνιστική εικόνα της ΑΕΚ, αλλά ακόμα και για το γεγονός πως οι παίκτες δεν βγάζουν καρδιά, φέρει ευθύνη και ο προπονητής. Ίσως μάλιστα είναι ο πρώτος που φέρει ευθύνη. Αλλά μοιάζει οξύμωρο να έχει την δυνατότητα πριν από περίπου έναν μήνα ο Χιμένεθ να μπορεί να βγάλει καμικάζι μέσα στο Καραϊσκάκη και τώρα στην Λεωφόρο να βγάζει ομάδα χωρίς ψυχή.

Όπως επίσης και μοιάζει παράλογο, να αρχίσει να χάνει η ΑΕΚ παίκτες μέσα στην διαδικασία των playoffs και αυτό να μην οφείλεται στους τραυματισμούς, αλλά σε μυαλό που τρέχει από τώρα στην επόμενη σεζόν. Φυσικά και ο Χιμένεθ πολύ καλά κάνει και δεν ρίχνει στην μάχη, όσους δεν κάνουν δεύτερες, τρίτες ή τέταρτες σκέψεις. Διότι η ΑΕΚ δεν έχει ανάγκη και δεν κρέμεται από κανέναν παίκτη. Από την άλλη μεριά, όλη αυτή η διαδικασία, είναι λογικό να δημιουργεί κλίμα περίεργο, αλλά ακόμα και να επηρεάζει εκείνους που θα πάνε να πέσουν στην φωτιά της μάχης.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΜΑ

Θα μπορούσαν να γραφτούν χιλιάδες λέξεις για όσα μοιάζουν περίεργα εδώ και έναν μήνα στην ΑΕΚ. Και μάλιστα στην πιο κρίσιμη καμπή. Όμως εδώ που έχει φτάσει το πράγμα και με δεδομένο πως πιθανότατα κάνει φτερά η πρωτιά στα playoffs, δεν υπάρχει ζήτημα να βρεθούν άμεσες λύσεις. Δεν έχει και νόημα. Να τελειώσουν τα δυο ματς που απομένουν, η ΑΕΚ να προσπαθήσει, όπως μπορεί, να τα κερδίσει και από εκεί και πέρα να γίνει ένα γενναίο ξεκαθάρισμα.

Να αποφασίσει η ΑΕΚ τι θέλει και με ποιους μπορεί να το υλοποιήσει αυτό που θέλει. Και από εκεί και πέρα να κάνει και τις απαραίτητες επιλογές. Εννοώ παίκτες, αν θεωρήσουμε ως δεδομένο πως έχει αποφασίσει για τον προπονητή. Ακόμα και να πάρει γενναίες αποφάσεις. Δεν είμαι της άποψης πως κάθε χρόνο πρέπει να αλλάζουν έντεκα παίκτες. Αν όμως αυτό είναι απαραίτητο, τότε πρέπει να γίνει. Η ΑΕΚ χρειάζεται καλούς και ποιοτικούς ποδοσφαιριστές. Αλλά και παίκτες που θα νιώθουν και που όταν χρειάζεται θα βγάζουν καρδιά. Αλλιώς και την επόμενη σεζόν, ακριβώς τα ίδια θα συζητάμε.

Photo Credits: Eurokinissi