Φαρμάκι, αλλά όχι κηδεία

Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας, αυτή η γκέλα της ΑΕΚ ήταν φαρμάκι κανονικό για τον κόσμο της. Προφανώς και δεν κερδίζει καμία ομάδα τίποτα χειροπιαστό, αν τερματίσει στην κορυφή, στο φινάλε του πρώτου γύρου. Άλλωστε και την τελευταία φορά που το έζησε η ΑΕΚ, στο μακρινό 1997, στο τέλος είχε μείνει με την γλύκα, καθώς το πρωτάθλημα δεν το είχε πάρει.

Όμως είναι φαρμάκι, διότι φέτος ολόκληρος ο οργανισμός ΑΕΚ, είχε ψηθεί (και δικαίως με βάση την εικόνα της ομάδας), πως θα έσπαγε αυτή την κατάρα των Χριστουγέννων. Και επιτέλους για πρώτη φορά μετά τα όμορφα χρόνια της δεκαετίας του ’90, θα ζούσε ΑΕΚούγεννα. Αλλά πάλι αυτό που τελικά έζησε η ΑΕΚ, είναι το φάντασμα της γκέλας των Χριστουγέννων. Αυτό που για κάποιο λόγο, παραδοσιακά στοιχειώνει τις γιορτές της. Από το περσινό ματς με τα Γιάννενα που η ομάδα πέρασε τα Χριστούγεννα κουβεντιάζοντας για την κουτουλιά του Αραβίδη, μέχρι εκείνο το ματς με την Καλλιθέα στον Ταύρο, που οι άλλοι έλεγαν κάλαντα και στην ΑΕΚ έψαχναν αν έπεσαν βαριά τα μακαρόνια που είχαν φάει οι παίκτες στο ξενοδοχείο.

Φαρμάκι είναι αυτή η γκέλα, διότι ο κόσμος μπήκε και πάλι σ’ ένα τρυπάκι, που η εικόνα και τα αποτελέσματα το τελευταίο διάστημα, έδειχναν πως φέτος αυτή η ΑΕΚ το έχει ξορκίσει. Αυτό της τάσης να περνάει από κάτω, τα φαινομενικά πιο χαμηλά και κυρίως πιο κρίσιμα εμπόδια της σεζόν. Μέχρι και αυτή την γκέλα με τον Απόλλωνα, η ΑΕΚ έδειχνε θαυμαστό χαρακτήρα σε παιχνίδια που έκρυβαν παγίδες και που άλλες χρονιές έπεφτε με τα μούτρα μέσα σ’ αυτές. Και ήρθε αυτό το ματς τώρα στο ΟΑΚΑ, να κτυπήσει καμπανάκι κινδύνου, πως οι τάσεις αυτοκαταστροφής ακόμα δεν έχουν κλειδωθεί στα ντουλάπια.

ΓΚΕΛΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ

Βεβαίως για να ξέρουμε και τι λέμε, όσο πίκρα και αν φέρνει το γεγονός πως χάθηκε η ευκαιρία να μετατραπούν τα Χριστούγεννα σε ΑΕΚούγεννα, αυτή η φετινή ομάδα, αξίζει μια ψύχραιμης και κυρίως δίκαιης προσέγγισης όσων συνέβησαν στο ματς στο ΟΑΚΑ. Διότι η πραγματικότητα είναι πως αυτή η γκέλα με τον Απόλλωνα, δεν μοιάζει με καμία άλλη. Και ας ήταν γεμάτη φαρμάκι για συγκεκριμένους λόγους.

Η ΑΕΚ έπαιξε μπάλα. Αυτή είναι η αλήθεια. Στο πρώτο ημίχρονο, η ΑΕΚ έπαιξε ένα στρωτό και σωστό ποδόσφαιρο. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και απέναντι σε μια ομάδα που έπαιζε αντιποδόσφαιρο, κάτι το οποίο παραδέχθηκε δημοσίως (και μπράβο του) ο ίδιος ο προπονητής της, η ΑΕΚ έφτιαξε ευκαιριάρες. Δεν της έβαλε, διότι στο ποδόσφαιρο όλα μπαίνουν και όλα χάνονται. Αλλά, με συγχωρείτε κιόλας, άλλες εκατό φορές να βάλεις τον Τσιγκρίνσκι να κάνει την κεφαλιά ή τον Λόπες να κάνει το πλασέ, τις 99 θα στείλουν την μπάλα στα δίχτυα. Τώρα έκατσε η μια φορά, που πήγε η μπάλα άουτ. Και στις δυο περιπτώσεις. Επίσης άλλες εκατό φορές να βάλεις τον Μπακασέτα να κάνει κεφαλιά σαν αυτή στο ξεκίνημα του δευτέρου ημίχρονου, τις 99 θα την πιάσει γεμάτα. Τώρα έκατσε στραβοκεφαλιά και πήγε η μπάλα στα χέρια του τερματοφύλακα. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο.

Η ΚΟΥΡΑΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ

Θα μου πείτε πως ότι έκανε η ΑΕΚ στο γήπεδο, το έκανε μέχρι και το 60’ και μετά εξαφανίστηκε. Σωστά. Αλλά από την άλλη μεριά σκεφτείτε πως είναι μια ομάδα η οποία από το καλοκαίρι μέχρι και τώρα, παίζει σχεδόν ασταμάτητα σε Ελλάδα και σε Ευρώπη. Και που έχει δώσει τις τελευταίες δέκα μέρες τρια παιχνίδια. Προφανώς και οι ποδοσφαιριστές δεν δικαιούνται να επικαλούνται κούραση γενικώς, καθώς όπως σωστά έλεγε και ο Λουκαρέλι, είναι προσβολή για την εργατική τάξη. Ειδικώς όμως και σ’ ένα ματς όπως αυτό με τον Απόλλωνα, ήταν λογικό να βαρύνουν τα πόδια. Ειδικά μ’ όσα έχουν κάνει οι παίκτες της ΑΕΚ από το καλοκαίρι μέχρι και τώρα και με τις συνθήκες που έγινε το ματς. Διότι μέσα σ’ όλα, μια εβδομάδα που ο Δεκέμβρης έμοιαζε με Αύγουστο, έκλεισε με τους ουρανούς να ανοίγουν.

Ο Χιμένεθ προσπάθησε να βοηθήσει την ομάδα από τον πάγκο. Και γρήγορα χωρίς να αφήσει τον χρόνο να χάνεται στο δεύτερο ημίχρονο. Όμως ειδικά η αλλαγή του Κλωναρίδη, δεν του βγήκε. Σ’ ένα τέτοιο ματς, όπως αυτό, που δεδομένα πλέον η ΑΕΚ θα πήγαινε στο τελευταίο 20άλεπτο σε γεμίσματα στην περιοχή, χρειαζόταν φορ βαρύ όπως ο Γιακουμάκης. Όντως το παιχνίδι της ΑΕΚ, δεν είναι να παίζει με γιόμες και καλά το είπε ο Χιμένεθ. Αλλά με τέτοια κούραση και τέτοια δεδομένα στο ματς, ήταν ποδοσφαιρικά νομοτελειακό πως εκεί θα πήγαινε. Και γι αυτό χρειαζόταν ο Γιακουμάκης.

Ο ΓΕΝΑΡΗΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΗΣ

Φυσικά και το ματς με τον Απόλλωνα δεν στράβωσε επειδή η αλλαγή του Κλωναρίδη δεν βγήκε. Ισχύει απολύτως αυτό που είπε ο Χιμένεθ. Η ΑΕΚ τα έκανε όλα, τουλάχιστον μέχρι και το 60’ και απλώς της έλλειψε το γκολ. Πονάει και είναι φαρμάκι αυτό που έγινε, αλλά στο ποδόσφαιρο συμβαίνουν και αυτά. Κανείς δεν πρέπει να το προσεγγίσει ως κηδεία, αυτό το στραβοπάτημα.

Άλλωστε όλοι στην ΑΕΚ αυτό που έλεγαν και πριν το ματς με τον Απόλλωνα, είναι πως ο τίτλος δεν κρίνεται τα Χριστούγεννα, αλλά τον Μάη. Επομένως δεν μπορεί να διαλυθεί το σύμπαν, επειδή η ομάδα δεν πήρε τον τίτλο της πρωταθλήτριας χειμώνα. Άλλωστε και όταν το έκανε πριν 20 χρόνια, με την γλύκα είχε μείνει. Εκείνο που έχει σημασία είναι, να μπορέσει η ΑΕΚ να φτάσει πρώτη μέχρι τον Μάϊο. Προφανώς και μετά απ’ αυτή την γκέλα, πάλι η υπόθεση έφυγε από τα πόδια της ΑΕΚ. Αλλά ακόμα υπάρχουν 15 ματς. Πολύς δρόμος. Και για να ξέρουμε και τι λέμε, η πραγματικότητα της φετινής ΑΕΚ, δεν είναι η γκέλα με τον Απόλλωνα. Είναι το καλό ποδόσφαιρο που έπαιξε στο πρώτο ημίχρονο. Και που υπό κανονικές συνθήκες, θα δίνει νίκες και βαθμούς. Τώρα η ΑΕΚ χρειάζεται ξεκούραση, ηρεμία, ενίσχυση και αποτελέσματα και χαρακτήρα, στον Γενάρη που πάντα είναι κλειδί.

Photo credits: Eurokinissi