Στα πισωγυρίσματα, στις πεταμένες μεγάλες ευκαιρίες και σε λοιπές αυτοκτονικές διαδικασίες, η ΑΕΚ είναι πρώτη και καλύτερη. Ασυναγώνιστη.

Από μια ημέρα που μετά απ’ όσα έγιναν στη "Λεωφόρο" θα μπορούσε να είχε βρεθεί με το εισιτήριο για τα προκριματικά του Champions League στο τσεπάκι, κατάφερε να βγει χαμένη. Φυσικά κατά το παρελθόν, μακρινό αλλά και πρόσφατο, αυτά και άλλα χειρότερα αυτοκαταστροφικά, η ΑΕΚ τα έχει ξανακάνει και μάλιστα με τεράστια ευκολία.

Το μοναδικό θετικό στην όλη ιστορία για την ΑΕΚ, είναι πως αυτή την φορά και με το μπάχαλο που έχει γίνει από τον ΠΑΟΚ και τον Παναθηναϊκό, έχει ακόμα ευκαιρία να στεγνώσει όσα μούσκεψε με την ήττα από τον Πανιώνιο και να σώσει την παρτίδα. Το ερώτημα βεβαίως είναι, αν έχει τα ψυχικά αποθέματα να ξανασταθεί στα πόδια της, μετά απ’ αυτό το χαστούκι.

Χαστούκι ανάλογο μ’ αυτό που έφαγε στον τελικό του κυπέλλου. Και δεν είναι δική μου προσέγγιση αυτή, αλλά του Χιμένεθ, που μίλησε για ίδια κτυπήματα. Μετά τον τελικό η ΑΕΚ αντέδρασε με νίκη στην Τούμπα. Μένει να φανεί αν έχει άλλα τέτοια αποθέματα σε κότσια και δυνάμεις. Αυτό αφορά το παρών και το φινάλε της φετινής σεζόν.

Υπάρχουν όμως και κάποια πράγματα που φανέρωσε (και) η ήττα από τον Πανιώνιο, που έχουν να κάνουν με το μέλλον και την επόμενη σεζόν. Κάποια πράγματα που χωρίς αυτά, η ΑΕΚ δεν μπορεί να προχωρήσει.

ΟΜΑΔΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ

Μετά τους δυο ημιτελικούς του κυπέλλου με τον Ολυμπιακό, τον τελικό με τον ΠΑΟΚ και το ματς στην Τούμπα, η ΑΕΚ κλήθηκε να παίξει ένα ματς πρωταθλήματος που δεν είχε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ενός ντέρμπι.

Ένα παιχνίδι απέναντι σε μια εξαιρετικά δουλεμένη και οργανωμένη ομάδα μεν, αλλά που θα ερχόταν στο ΟΑΚΑ με συγκεκριμένη αγωνιστική συνταγή. Τέτοια ματς, ειδικά εντός έδρας, κερδίζονται είτε μέσα από τους πολύ καλούς αυτοματισμούς, είτε από προσωπικές ενέργειες παικτών. Καμία σχέση δηλαδή με τα ντέρμπι, που απαιτούν (και) άλλα πράγματα.

Το μεγάλο πρόβλημα που έχει η ΑΕΚ από την αρχή της φετινής σεζόν, είναι πως δεν έγινε ποτέ ομάδα με συνοχή και αυτοματισμούς. Ήταν κάτι που έπρεπε να είχε προκύψει από την δουλειά και το κτίσιμο του προπονητή στην καλοκαιρινή προετοιμασία. Ή έστω απ’ όσα θα άλλαζε ο προπονητής που ήρθε τον Οκτώβρη, δηλαδή ουσιαστικά στην αρχή της σεζόν.

Όταν πια ανέλαβε ο Χιμένεθ στα τέλη Γενάρη, ήταν αργά. Ο Μανόλο μπορούσε να συμμαζέψει την ΑΕΚ αγωνιστικά, να της αλλάξει νοοτροπία, όχι όμως και να την κάνει ομάδα.

ΑΡΧΗΓΩΝ ΑΠΟΝΤΩΝ… ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ

Επομένως το μόνο που της απέμεινε για να κερδίζει παιχνίδια, όπως αυτό απέναντι στον Πανιώνιο, είναι οι προσωπικές ενέργειες παικτών. Όχι βεβαίως του Σιμόες ή του Γιόχανσον που είναι ρολίστες πολυτέλειας. Παικτών που έχουν αρχηγικά χαρακτηριστικά. Και τι (ξανά) αποδείχθηκε στο ματς με τον Πανιώνιο;

Πως αυτά τα χαρακτηριστικά, παίκτες όπως ο Αϊντάρεβιτς ή ο Πατίτο ή ο Βάργκας, δεν τα έχουν. Μπορεί σε κάποια ματς να βοηθήσουν σημαντικά την ομάδα. Μπορεί να πετύχουν ακόμα και κρίσιμα γκολ. Αλλά την ομάδα πάνω τους, δεν μπορούν να την πάρουν.

Πάρτε για παράδειγμα τον Πατίτο. Μπήκε στο ημίχρονο του παιχνιδιού με τον Πανιώνιο με την ΑΕΚ να βρίσκεται πίσω στο σκορ. Μισή ενέργεια που να ταράξει λίγο τις ισορροπίες στο γήπεδο, δεν την έκανε. Και αν κάποιος ρίξει μια ματιά σ’ ολόκληρη τη σεζόν του Αργεντινού, δεν θα βρει ένα ματς, που να έχει πάρει την ομάδα πάνω του. Σκόρπιες ενέργειες και κάποια γκολ που δείχνουν πως την ξέρει την μπάλα. Αλλά παραπάνω ουδέν. Και αυτό η ΑΕΚ θα πρέπει να το μετρήσει στον τρόπο που θα σχεδιάσει την επόμενη σεζόν.

Βεβαίως ούτε και ο Αραούχο πήρε την ομάδα πάνω του στο ματς με τον Πανιώνιο. Αλλά ο Αργεντινός το έχει κάνει άλλες (πολλές) φορές. Επομένως στην περίπτωση του, τα αρχηγικά χαρακτηριστικά δεν αμφισβητούνται. Όπως επίσης και είναι αστείο πλέον να αμφισβητούνται τα ηγετικά χαρακτηριστικά του Μάνταλου.

Και το πόσο καταλυτική επίδραση έχει στο παιχνίδι της ΑΕΚ και η παρουσία του αλλά και η απουσία του. Άλλη ΑΕΚ και άλλο ματς θα ήταν απέναντι στον Πανιώνιο, αν έπαιζε ο Μάνταλος. Και το γεγονός πως δεν έπαιξε, επειδή ακούστηκαν και διάφορα, δεν ήταν θέμα επιλογής, αλλά τραυματισμού.

ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΗΚΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΔΕΚΑ ΞΕΝΟΥΣ

Πέραν της απουσίας παικτών που θα έπαιρναν την ΑΕΚ πάνω τους ή των λάθος επιλογών στο σύστημα ή γενικώς των όσων στραβών έγιναν, στο ματς με τον Πανιώνιο φάνηκε και κάτι ακόμα. Επίσης σοβαρό. Πως η ΑΕΚ δεν το σηκώνει να παίζει με δέκα ξένους και έναν μόνο Έλληνα. Δεν το έκανε ποτέ αυτά τα δυο χρόνια της επιστροφής. Αλλά και διαχρονικά, το έκανε σπανίως. Ακόμα σε χρονιές που έπαιζε σε ομίλους του Champions League, πάντα είχε ελληνικές σταθερές στην ενδεκάδα της.

Προφανώς και προέκυψε τυχαία αυτό το δέκα ξένοι στην ενδεκάδα του παιχνιδιού με τον Πανιώνιο. Άλλωστε ο Χιμένεθ δεν έχει δώσει δείγματα πως κάνει τέτοιου είδους διακρίσεις. Το ακριβώς αντίθετο. Γουστάρει και αποθεώνει τις πρωτοβουλίες που παίρνουν στα αποδυτήρια ο Μάνταλος ή ο Λάζαρος ή ο Αραβίδης και ξέρει καλά πόσο σημαντικές είναι. Επίσης, στην πρώτη του θητεία στον πάγκο της ΑΕΚ, το πρώτο του μέλημα και η μεγάλη του αγωνία, ήταν να πείσει να παραμείνουν για ακόμα έναν χρόνο ο Λυμπερόπουλος και ο Δέλλας και όχι να ψαχτεί να τους αντικαταστήσει με ξένους.

Όμως φάνηκε για άλλη μια φορά, πως η παρουσία Ελλήνων παικτών, που νιώθουν και καταλαβαίνουν καλά τι γίνεται γύρω τους, πρέπει να είναι οδηγός για την ΑΕΚ. Άλλωστε με Έλληνες παίκτες, όπως ο Μάνταλος ή όπως ο Λάζαρος ή ακόμα και ο πιτσιρικάς ο Γαλανόπουλος, βγήκε η αντίδραση στην Τούμπα, μετά τον τελικό του κυπέλλου. Για την ΑΕΚ ο ελληνικός κορμός και είχε και θα έχει πάντα την σημασία του.

Και αυτό είναι κάτι που επίσης θα πρέπει να αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο του σχεδιασμού για τη νέα σεζόν. Γι αυτό και είναι εξαιρετικά σημαντική η κίνηση που έκανε η ΑΕΚ να κλείσει τον Γιακουμάκη από τον περασμένο Γενάρη. Δηλαδή τον πρώτο Έλληνα σκόρερ του πρωταθλήματος. Φυσικά και για να κτυπήσει πρωτάθλημα και να μπει σε ευρωπαϊκό όμιλο η ΑΕΚ χρειάζεται Αραούχους. Και όχι μόνο έναν. Αλλά χρειάζεται εξίσου και Μάνταλους αλλά και Γιακουμάκηδες.

Photo credits: tourette photography